สายลมร้อนพัดพลิ้วผิวกายผ่าว สัมผัสราวเปลวไฟฟอนร้อนแรง กางสองแขนแหงนหน้ารับท้าแสง อยู่กลางแจ้งด้วยจิตอันอิดโรย.... แล้วหลับตารับรู้สู่สัมผัส ปล่อยลมพัดกรรโชกมาโบกโชย ยินสัมผัสเพียงเสียงใบไม้โปรย ความรู้สึกโหยอ่อนจังผ่อนปรน.... น้ำตารินไหลนองเปื้อนสองแก้ม อยากเผยแย้มรอยยิ้มรับความสับสน ในโลกกว้างได้ยินเพียงเสียงตน ร้างผู้คน...ร่วมบรรเลงในเพรงกาล.. อยากปิดตาพักผ่อนเพื่อนอนหลับ มิเปิดรับสิ่งใดให้ร้าวฉาน ปิดเปลือกตาไว้ให้ยาวนาน กี่รัตติกาล...มิตื่น...ฟื้นชีวา...
2488
9
0
หน้าส่วนตัว
