ทุกเช้าตรู่ไก่ขันบอกวันใหม่ ปลุกหัวใจบางคนซะจนเหงา คิดถึงฟ้าถึงดินถิ่นเคยเนา คิดถึงดอกกันเกราข้างสะพาน ยามฟ้าสางควันไฟกระไอหอม ดุเหว่ากล่อมบรรเลงเป็นเพลงหวาน แสงรวีคลี่ทอพ้อบัวบาน สั่นสะท้านหลบมุมภุมริน น้ำค้างเกาะยอดหญ้าทำท่าหยด ขบวนมดขวักไขว่ใต้ก้อนหิน กระจิบกระจาบคาบหนอนป้อนกันกิน ธารน้ำรินไหลเย็นเป็นคุ้งคด ไม่เคยลืมไอดินกลิ่นท้องทุ่ง ไม่เคยลืมแกงผักบุ้งใส่ปลาหลด รักไม่เคยลดจางอย่างน้ำลด จะสบถเกรงว่า ...ฟ้าผ่าตาย...
1312
9
0
หน้าส่วนตัว
