เขาเก็บขวด เก็บถุง นุ่งผ้าขาด กระวีกระวาด ตากหน้า หาของขาย คุ้ยค้นกอง ขยะ เร่งตะกาย เดินขวนขวาย ทุกตรอก ทุกซอกซอย คนจนยาก มากมาย ไร้ที่พึ่ง ชีวิตจึง ระกำ สุดต่ำต้อย มือเท้าต้อง ฉับไว ไม่อาจคอย หมดทางถอย ปากท้อง ต้องดื่มกิน ผ่านกี่เดือน กี่ปี หนีไม่พ้น คงดักดน คลุกคลี ด้วยหนี้สิน เดินท่อมท่อม ตะลอน นอนกลางดิน ถูกหยามหมิ่น ดูแคลน แสนอ่อนใจ สังคมมอง ไร้ค่า น่าละเหี่ย เพื่อลูกเมีย อิ่มหนำ ทำไงได้ จำกัดฟัน ก้มหน้า หากินไป มิสนใคร ไหนจะ กล่าวระราน เขาหาใช่ วิญญู ผู้ผ่องผุด แต
2456
1
0
หน้าส่วนตัว
