เดินคนเดียวเปลี่ยวนักหลงผลัดถิ่น เหมือนนกขมิ้นเหลืองอ่อนจะนอนไหน ตะวันพลบมืดค่ำแสงรำไร สะอื้นไห้ซบหน้ากับฝ่ามือ ดาวระดาษทั่วท้องฟ้ายิ่งพาเศร้า ความเปลี่ยวเหงาสะท้อนดังอึงอื้อ น้ำตาตกเกลื่อนนองร้องอืออือ ซบฝ่ามือแนบหน้าเพรียวช่างเปลี่ยวดาย น้ำค้างพรมลมดึกระทึกผ่าน อุราร้าวรอนรานแหลกสลาย ในความมืดดึกสงัดลมพัดกราย แทบวางวายหนาวสั่นแสนพรั่นพรึง ขวัญเอ๋ยขวัญหวั่นไหวไยอ้างว้าง ไร้ทิศทางจุดหมายจะไปถึง หมดแรงเรี่ยวโน้มเหนี่ยวจะเกี่ยวดึง อับจจนซึ่งจุดหมายในปลายทาง
1275
8
0
หน้าส่วนตัว
