คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
เราก่อสร้างดินแดนที่แสนเศร้า
แล้วก็เฝ้าอยู่อาศัยในที่นั่น
อย่างรางเลือนเชือนแชไม่แลกัน
วันผ่านวัน ผันผ่านเลื่อนเป็นเดือนปี
ต่างคนต่างก็เหงาในเงาตน
ต่างสับสนในหนทางระหว่างที่
ต่างรำลึกนึกหวนทวนฤดี
แปลกตรงที่.. ใจอ้างว้างไม่ต่างกัน
ความฝัน.. ทำให้ใจใฝ่หารัก
แต่แปลกนัก รักลวงล่อก็ด้วยฝัน
หากเพียงแต่แค่ใจเรารู้เท่าทัน
ว่ารักนั้น ฝันไปไม่ใช่จริง
คงไม่ต้องทุกข์หนักเพราะรักล่ม
คงไม่จมจ่อมเศร้าเฝ้าสู่สิง
คงไม่เจ็บเก็บความจำย้ำความจริง
คงไม่ทิ้งให้ฝันคว้างต้องหมางเมิน
ดูดาว.. ดาวก็พร่างอย่างเรืองรอง
แต่ใจหมองครองเศร้าเราห่างเห
1552
0
0
หน้าส่วนตัว
