30 พฤษภาคม 2552 16:51 น.
กฤตศิลป์ ชินบุตร
กลิ่นควันธูปลอยอ้อยอิ่งใต้ต้นไม้ใหญ่รูปร่างประหลาด ไทรต้นนี้มีใบเรียวยาวคล้ายเส้นผมของสตรี กิ่งสาขายื่นยาวออกมาดุจแขนและมือ ลำต้นเองก็มีรอยขีดเป็นแนวยาวเหมือนขามนุษย์ เมื่อใครพบพานจำนึกเป็นอื่นมิได้เลย นอกจากกำลังประจันหน้ากับยักษ์หรือภูตผี หากเป็นกลางดึกมีสายลมหวีดหวิวพัดผ่านให้ขนลุกซู่ คงวิ่งหนีจนป่าราบแน่นอน นอกจากความประหลาดตามธรรมชาติแล้วบริเวณแห่งนี้ยังเต็มไปด้วยความประหลาดสุดพรรณนาจากน้ำมือมนุษย์ ทั้งผ้าเจ็ดสีหลายร้อยผืนกลืนเกลียวเป็นผ้าผืนหนาๆโอบมัดโคนต้น มีชุดผ้าไหมผ้าแพรวางซ้อนกันราวกับวางขายในตลาดสด เช่นเดียวกับผลสูกลูกไม้อาหารหวานคาวกองพะเนินเทินทึกทั่วบริเวณ
เจ้าแม่ไทรทองเจ้าค่ะ ดิฉันมีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจมากเหลือเกิน คือสามีดิฉันไม่ยอมกลับบ้านเป็นอาทิตย์แล้วเจ้าค่ะ ดิฉันอยากให้เจ้าแม่ช่วยดลใจให้เขากลับมา ถ้าเขากลับมาดิฉันจะยอมเขาทุกอย่าง จะไม่จู่จี้ขี้บ่น จะเลิกเล่นการพนัน ดิฉันจะดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดีเจ้าค่ะ ถ้าเขากลับมาในวันพรุ่งนี้ ดิฉันจะถวายชุดไหม ผ้าเจ็ดสีและอาหารหวานคาวเจ้าค่ะ
หญิงวัยกลางคนพินอบพิเทาต่อต้นไทรเบื้องหน้าหรือที่ผู้คนขนานนามว่าเจ้าแม่ไทรทอง ซึ่งมีสรรพคุณครบครัน ทั้งเรียกผัวตามเมีย หาคู่ดวงสมพงศ์ ขอทายาทสืบสกุล บนบานศาลกล่าว และที่ขาดไม่ได้เลยคือเรื่องหวยเรื่องเบอร์ ทุกคนที่เคยเวียนวนมาล้วนการันตีปากต่อปากถึงความศักดิ์สิทธิ์ ระยะหลังจึงมีคนเรียกต้นไทรต้นนี้ว่า ต้นสารพัดนึก หรือ เจ้าแม่สารพัดนึกตามความเชื่อเรื่องไตรภูมิ
วันนี้ก็ไม่ต่างจากวันก่อน ผู้คนมากมายหลั่งไหลมาเพื่อกราบไหว้วิงวอนต่อต้นไทรด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย แล้วจากไปด้วยแววตาแห่งความหวังที่กำลังก่อรูปร่างอีกครั้ง ซึ่งเป็นเรื่องพิสดารเอาการทีเดียวสำหรับโลกยุคโลกาภิวัตน์ที่สรวมครอบตรรกะโลกานุวัตรไว้ มีเทคโนโลยีสมัยใหม่กำเนิดขึ้นเพื่อตอบสนองความต้องการของเผ่าพันธุ์มนุษย์ในทุกด้าน จนมีผู้คนมากมายอหังการว่าตนอยู่ได้โดยปราศจากธรรมชาติ แต่จำนวนคนอีกมากยังเชื่อเรื่องเร้นลับเหนือธรรมชาติ ปราศจากตรรกะใดๆ ไม่มีเจ้านักคิดทฤษฎีอธิบายรองรับ หลายคนอาจมองว่าเป็นความเหลือมล้ำทางการศึกษา เป็นความแตกต่างระหว่างปัญญาชนกับคนด้อยการศึกษา หรือเป็นความกดขี่บีฑาจากประเทศมหาอำนาจที่หลงคิดว่าตนเองครอบงำโลกด้วยการแหกตาทาสประเทศ แต่ท้ายที่สุดแล้วปุถุชนบนพื้นพิภพย่อมมีจุดอ่อนเหมือนๆกัน นั้นคือจิตใจ ต่อให้ยิ่งใหญ่ แข็งแกร่ง ร่ำรวย มีอำนาจ แต่ก็ไม่อาจต้านทานพลานุภาพแห่งจิตใจได้เลย หากเปรียบเทียบจิตใจเหมือนสิ่งก่อสร้างได้ฉันใด ไม่ว่าตึกสูงใหญ่ไพศาลตระการตา หรือแค่กระท่อมหัวไร่ปลายนาก็ตั้งอยู่บนผืนโลกเดียวกัน เกิดแผ่นดินไหวใหญ่น้อยก็สะเทือนสะท้านเท่าถึงกันฉันนั้น
ชายหนุ่มภูมิฐานหน้าตาหล่อเหลาปรากฏตัวท่ามกลางฝูงชน มือของเขาเผยรูปเส้นเอ็นบางๆ ขณะกำธูปไว้แน่น สายตาหม่อมองไปยังสามีภรรยาคู่หนึ่งที่กำลังไหว้วอนขอประทานลูกจากเจ้าแม่ไทรทอง ขณะที่จิตใจเขาว้าวุ่นครุ่นคิดว่าทำไมเขาต้องมาที่แห่งนี้
ขอให้ลูกรักกันมากๆ ทะนุถนอมน้ำใจกันดีๆ และมีหลานให้แม่อุ้มเร็วๆ เสียงคุณนายสมรศรี เศรษฐีนีแดนอีสานกังวานในโสตของจักรภพ ในวันแต่งงานเป็นวันที่เขามีความสุขที่สุด ใครเล่าจะเชื่อว่าลูกชายชาวนาอย่างเขาจะคว้าดอกฟ้านามวิลาวัลย์มาเชยชมได้ ทั้งคู่รู้จักกันสมัยเรียนปริญญาตรีในฐานะเพื่อน อันที่จริงจักรภพก็แอบชอบวิลาวัลย์ตั้งแต่แรกเห็น และเคยคิดที่จะบอกความในใจให้เธอรู้หลายครั้ง แต่ด้วยความใกล้ชิดที่วิลาวัลย์มอบให้บริสุทธิ์เกินกว่าที่เขาจะคิดเป็นอื่น อีกทั้งฐานะทางบ้านแตกต่างกัน เขาจึงอหังการที่จะรักเธอเพียงฝ่ายเดียว ขอมีความสุขยามชิดใกล้ในฐานะเพื่อนที่แสนดี เป็นที่ปรึกษาหัวใจยามเธอมีปัญหาด้วยปรารถนาดี แม้นบางทีอาจรู้สึกขื่นขมระทมใจก็ตาม สี่ปีผ่านพ้นไปด้วยรสชาติของชีวิต ทั้งสุขทุกข์ หัวเราะร้องไห้ สมหวังผิดหวัง มีอดมีอิ่ม วันหนึ่งวิลาวัลย์นัดเขาไปทานข้าว เธอดูเศร้าผิดสังเกต เมื่อซักถามจึงได้ความว่าเธอตั้งท้องอ่อนๆ และพ่อของเด็กก็ไม่รับผิดชอบ ซ้ำร้ายยังบอกให้เธอไปเอาเด็กออก เธอไม่อยากทำเพราะยังไงเขาก็คือเลือดเนื้อเชื้อไข แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง เขาเข้าใจเธอดีว่าเจ็บปวดแค่ไหน และ
ก็พร้อมที่จะช่วยเธอแก้ไขปัญหานี้อย่างเต็มใจ
สามีภรรยาคู่นั้นเดินจากไปอย่างนอบน้อม จักรภพขยับไปข้างหน้า ระหว่างเขาและต้นไทรมีคณะรำที่กำลังกรีดกรายอ่อนช้อยขั้นกลางเท่านั้น
วันปัจฉิมหรือวันสุดท้ายในฐานะนักศึกษาปริญญาตรี จักรภพควงวิลาวัลย์อย่างออกหน้าออกตา ทำเอาเพื่อนๆงงเป็นไก่ตาแตกทีเดียว ใครเล่าจะคาดคิดว่าจู่ๆเส้นขนานอย่างพวกเขาก็ตีโค้งหักฉอกมาบรรจบกันได้ บางคนหลงเข้าใจว่าพวกเขาเล่นละครเพื่อสร้างสีสันตั้งนานสองนาน จนกระทั่งมีรายการแจกการ์ดนั่นแหล่ะถึงออกอาการงวยงง
คุณครับ ๆ คนข้างหลังเขารอนานแล้ว ที่นี่ไม่ใช่สวนสาธารณะที่จะให้คุณมานั่งเหม่อลอยนะครับ ถ้าไม่กินก็อย่างทำเป็นหมาหวงก้างเลย ชายวัยกลางคนที่นั่งด้านหลังปลุกจักรภพจากคำนึงด้วยน้ำเสียงตำหนิ
ขอโทษครับ ผมไม่ได้นอนทั้งคืน เลยเผลองีบไป เขาตอบแก้เกี้ยว
งั้นก็รีบๆตื่นเสียสิ ชายคนดังกล่าวต่อว่า
ครับ เขาตอบโดยไม่หันไปมอง
เบื้องหน้าจักรภพคือ ต้นไทรประหลาด เขาได้ยินเพื่อนที่ทำงานเล่าว่าศักดิ์สิทธิ์มาก ใครขออะไรได้หมด ตอนแรกเขานึกขันว่างมงาย แต่พอเพื่อนคนนั้นถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง เขาจึงเริ่มไขว่เข และคุณนายสมรศรีก็เร่งเร้ากับเขามาหลายครั้ง เขาจึงต้องมานั่งที่นี้ในเวลานี้
จักรภพจ้องมองไปยังต้นไทร บนหน้าอกเขามีธูปที่กำลังเผาไหม้เป็นเถ้าถ่านและอายควัน เขาตั้งสมาธิเท่าที่จะรวบราวกลับมาได้ และเริ่มตั้งสัจจาอธิฐานอ้อนวอนเจ้าแม่สารพัดนึก โดยไม่คาดหวังผลมากนัก ที่เขามาวันนี้ก็เพื่อตอบตัวเองว่า อย่างน้อยเขาก็ได้ทำในสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว ต่อแต่นี้ย่อมแล้วแต่บุญกรรมที่กระทำมา เพราะเรื่องแบบนี้ไม่ใช่แค่อาศัยโชคดีอย่างเดียว เขาลดมือลงหลังจากอธิฐานอ้อนวอนเสร็จ พลันรู้สึกว่ามีลมเย็นปะทะร่างเขา เขารีบหันกลับไปดูข้างหลัง ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใบไม้สงบนิ่ง ฝูงชนยังพัดวีคลายร้อนตามร่มไม้ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าแม่ไทรทองต้องการจะแสดงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ให้เขาประจักษ์ หรือเจ้าแม่ลงโทษที่เขาไม่เชื่อในตัวเจ้าแม่ หรือเขาแค่คิดไปเอง แต่กระนั้นก็แอบกระหยิ่มยิ้มย่องด้วยรู้สึกว่าโลกที่เขาแบกไว้ได้มลายไปกับสายลมเมื่อครู่ ความหวังเหมือนดังหวังเริ่มวกกลับมาสู่จุดสูงสุดเมื่อครั้งเขากลับวิลาวัลย์ปลงใจใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน
เป็นครั้งแรกของจักรภพที่ได้อยู่สองต่อสองกับวิลาวัลย์อย่างใกล้ชิด เขารู้สึกเคอะเขินอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่จริงเขากับเธอก็เคยอยู่สองต่อสองหลายหน เคยโอบกอดปลอบประโลม แต่นั้นเป็นหน้าที่ของเพื่อนที่สงสารเพื่อน ยามเพื่อนทุกข์เราสุขใจหาใช่เพื่อน ยามเพื่อนติเตียนเราโกรธโทษคือเรา ยามเพื่อนสุขเราทุกข์คือความขลาดเขลา ยามเพื่อนโกรธเราโกรธตอบชอบคือเพื่อน เมื่อฐานะความเป็นเพื่อนเลื่อนสัมพันธ์เป็นคำว่าแฟน ก็ยากที่จะอรรถาธิบายต่อประชาชีว่าตลอดระยะเวลาสี่ปีที่เขาเฝ้าทำดีต่อเธอ หาได้มีเจตนาบริสุทธิ์ เป็นเพียงมายาภาพที่เขาสร้างขึ้นเพื่อใกล้ชิดเธอเท่านั้น
อย่าคิดมากเลย ใครจะว่ายังไงก็ช่าง แค่เราเข้าใจกันก็พอแล้ว วิลาวัลย์ปลอบจักรภพ
คนอื่นนั้นผมไม่ใส่ใจหรอกนะ ลิ้นไม่มีกระดูกจะพูดอะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่ที่ผมกังวลมากที่สุดคือคุณจักรภพตอบตามซื่อ
ถ้าคุณรังเกียจฉัน ทำไมต้องฝืนใจทำตัวเป็นสุภาพบุรุษด้วยวิลาวัลย์ตอบแล้วเบือนหน้าหนี มองไปยังผ้าม่านที่กำลังโบกพลิ้วริมหน้าต่าง
คุณกำลังเข้าใจผมผิดนะ ผมไม่เคยคิดรังเกียจคุณเลยสักนิด แต่ที่ผมกังวลใจนั้น เพราะกลัวคุณจะรังเกียจผมต่างหากจักรภพเอนหลังพิงหัวเตียง
ผมรู้ว่าหัวใจคุณบอบช้ำมากแค่ไหนจากคนที่คุณรัก และผมเป็นเพื่อนที่คุณไว้วางใจมากที่สุด กลับกำลังตอบแทนน้ำใจด้วยการกระทำย่ำยีจิตใจคุณซ้ำอีก แล้วผมจะยังหาญกล้ามองหน้าคุณอีกต่อไปได้อย่างไร แล้วผมจะอธิบายเรื่องทุกอย่างให้คุณเข้าใจได้อย่างไร
คุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยมีมาวิลาวัลย์ละสายตาจากหน้าต่างกลับมาจ้องมองใบหน้าชายที่ได้ชื่อว่าสามีถูกต้องตามกฎหมายและจารีตประเพณี
ฉันต่างหากที่เห็นแก่ตัว เอาความสุขของตนเองเป็นที่ตั้ง รู้ทั้งรู้ว่าคุณรู้สึกกับฉันยังไง ยังเฝ้าเอาเรื่องต่างๆมาย่ำยีบีฑาหัวใจคุณ แรกๆฉันหวังจะให้คุณหวงฉันบ้าง ห้ามปรามฉันบ้าง แต่คุณกลับไม่แสดงอาการใดๆออกมาให้ฉันมั่นใจเลยว่าคุณรักฉัน ไม่มีแม้นเสียงกระซิบ จนฉันเข้าใจไปว่าฉันคิดผิด คุณไม่เคยรักฉันเลย หรือไม่ก็รักแบบพี่ชายที่ปรารถนาต่อน้องสาวด้วยบริสุทธิ์ใจเท่านั้น ฉันพยายามตีห่างออกจากเธอหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่พยายามกลับรู้สึกว่าจิตใจฉันนั้นศัลย์โศกมากแค่ไหน จึงต้องกุเรื่องสารพัดสาระเพมาอ้างเพื่อให้ได้ใกล้ชิด
คุณพยายามปลอบผมใช่ไหมจักรภพไม่อยากเชื่อว่าที่วิลาวัลย์พูดมาจะเป็นเรื่องจริง
เปล่า ทุกถ้อยคำที่ฉันพูดล้วนเป็นสัตย์จริง
ทำไมคุณไม่บอกผมล่ะ หลังจากที่คุณรู้ว่าผมรักคุณ
ฉันขลาดเกินไป ฉันกลัวว่าหากเราคบกันเป็นแฟน ไม่คุณก็ฉันที่อาจเปลี่ยนไป สู้เก็บความรู้สึกดีๆ เป็นมิตรภาพให้ทรงจำ แม้นจะจากกันนานเพียงไร แต่ใจเรายังมิเคยพรากจากกันสักวินาทีเดียววิลาวัลย์ตอบเสียงเศร้าสร้อย
ผมเข้าใจคุณแล้ว ไม่ต้องเล่าต่อก็ได้จักรภพสัมผัสหลังมือหญิงสาวแผ่วเบา
ไม่ได้ คุณมีสิทธิ์ที่จะรู้ทุกเรื่องของฉัน ก่อนที่จะตัดสินใจเดินข้ามสะพานต่อไปหรือจะย้อนกลับวิลาวัลย์อธิบายต่อพร้อมกับขยับมือออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม
หลังจากที่ฉันตัดสินใจเช่นนั้นแล้ว ก็ไม่มีทางเลือกอื่นที่จะห้ามปรามตัวฉันมิให้เผลอใจไปกับคุณ ฉันจึงคบกับรุ่นน้องคนหนึ่ง เพื่อหวังที่จะลืมคุณ ก็อย่างที่รู้ความรักที่ฉันเจอนั้นเรียกว่าขมขื่นเสียยิ่งกว่ายาต้มหม้อใหญ่ มันจึงไม่ง่ายเลยที่ฉันจะลืมคุณได้ จนกระทั่งเรื่องที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตบังเกิดขึ้น พรหมจรรย์ที่ฉันรักษาไว้ถูกพรากไป แรกทีเดียวฉันเข้าใจว่ารุ่นน้องคนนั้นจะรักฉันมากขึ้น แต่เปล่าเลยเขาก็เหมือนผู้ชายเลวๆคนหนึ่งนี่เอง พอได้ในสิ่งที่ต้องการก็จากไปโดยไม่เคยเหลียวกลับมามองเศษซากมาลีที่เขาขยี้ลง
พอเถอะ ผมไม่อยากฟังอะไรอีกแล้วจักรภพห้าม
อดีตของคุณหรืออดีตของผม ก็เป็นอดีตที่ผ่านพ้นไปแล้ว เรากลับไปแก้ไขอะไรมันได้ แล้วจะมีประโยชน์อะไรที่จะมารื้อฟื้นมันขึ้นมา ผมขอบอกคุณจากใจจริงเลยว่า ผมไม่เคยเสียใจแม้นแต่วินาทีเดียวที่รู้จักกับคุณ ตรงกันข้ามกลับรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ดูแลคุณให้มากกว่านี้ จักรภพโอบกอดวิลาวัลย์อย่างทะนุถนอม ทั้งคู่ได้ยินเสียงหัวใจสองดวงเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
เราจะหายใจพร้อมกัน ยืนหยัดต่อสู้ด้วยกัน สร้างฐานะด้วยกัน และจะปกป้องกันและกัน สองชีวิตบนเส้นขนาน ผสานเป็นเส้นชีวิตเพื่อดำเนินต่อไป
สถานีบริการขนส่งยามเย็นดูวุ่นวายด้วยผู้คน บางคนกลับถึงบ้าน บางคนกำลังจากไป และอีกหลายคนก็กำลังหารถราเพื่อเดินทางต่อ จักรภพนั่งบนม้านั่งอย่างสงบ เอนหลังพิงพนัก และเฝ้ามองชีวิตที่เป็นจริง เขาเห็นความรักของชายหญิงคู่หนึ่ง ทั้งสองเกาะกุมมือกันและกันไว้แน่น ดุจเกรงว่าการจากครั้งนี้จะพรากกันชั่วนิรันดร์ เวลาเพียงเสี้ยววินาทีมีค่าที่จะส่งทอดความรู้สึกมากมาย ก่อนปลายมือจะหลุดพ้นจากกัน เขาไม่รู้หรอกว่าชายหญิงคู่นั้นเป็นใคร แต่ก็เข้าใจหัวอกการพลัดพรากดี เขารู้ว่าการห่างจากคนที่เรารักเจ็บปวด แต่ที่เจ็บปวดยิ่งกว่าคือเราไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีกไหม เมื่อไหร่ ในสภาพยังไง หรือแม้แต่ในสถานภาพใด รถปรับอากาศพาชายผู้นั้นออกจากสถานี ความมืดกลืนสตรีผู้นั้นเลือนหาย จักรภพยังคงนั่งรอรถต่อไป
โทษทีครับ คุณจะเข้ากรุงเทพใช่ไหมครับจู่ๆชายแปลกหน้าเข้ามาทัก เขาไม่ยากสนทนาด้วยเลย เพราะช่วงนี้มิจฉาชีพมีทุกรูปแบบ ทุกเพศวัย ซึ่งเป็นปัญหาสังคมอันดับต้นๆไม่แพ้ปัญหาการล่มสลายของสถาบันครอบครัว ลำพังจะโทษพวกเขาก็ไม่ถูกนัก เพราะไม่มีใครอยากเกิดมาเป็นคนเลวหรอก ลองนึกย้อนดูสิ สมัยเด็กๆทุกคนมีความฝันกันทั้งนั้น ฉันฝันอยากเป็นครู หนูอยากเป็นหมอ อยากเป็นเหมือนพ่อ อยากเรียนต่อสูงๆ อยากให้มีเพื่อนฝูงนับถือ อยากมีชื่อเสียงโด่งดัง และสาระพันร้อยแปด แต่พอโตขึ้นน้อยนักที่จะมีใครตามฝันมาสรรค์สร้างต่อ หลายคนท้อถอยปล่อยวางชีวิตตามยถากรรม มีกระแสสังคมกำหนดวิถีชีวิต ดุจสำเภาเคว้งคว้างกลางมหาชล แต่จะโทษสังคมทั้งหมดก็ใช่ถูกต้องนัก เพราะแม้นฝาแฝดคลานตามกันมายังมีนิสัยแตกต่างกัน คนในสังคมจึงย่อมมีดีชั่วเป็นธรรมดา
ครับจักรภพตอบเสียงเรียบ
ผมก็เหมือนกัน แต่ยังติดต่อญาติที่จะมารับไม่ได้เลยชายแปลกหน้าลดน้ำเสียงลง
ทำไมล่ะ
แบตโทรศัพท์หมดชายคนนั้นชูโทรศัพท์ยี่ห้อดัง ราคาแพงให้เขาดู
จักรภพเข้าใจแล้วว่าชายคนนั้นมีเป้าประสงค์ใด จึงยื่นโทรศัพท์เขาให้ ซึ่งเป็นรุ่นที่ด้อยกว่าของชายคนนั้น
เกรงใจคุณจริงๆครับ
ไม่เป็นไร คนเดินทางด้วยกัน ขาดเหลือก็ช่วยกันไป ไม่เหนือบ่ากว่าแรงหรอก
ขอบคุณมากครับ
ชายคนนั้นรับโทรศัพท์จากเขาไปจึงกดหมายเลข แล้วยกโทรศัพท์แนบหู เหมือนไม่มีสัญญาณตอบรับ เขาจึงทำซ้ำๆหลายรอบ แต่ทุกครั้งผลก็เหมือนเดิม
ใช้ไม่ได้เหรอครับจักรภพอดถามไม่ได้
ครับ เหมือนไม่มีสัญญาณเลยชายคนนั้นยื่นโทรศัพท์ให้เขาดู
จริงด้วย แปลกจริงๆ เมื่อกี้ผมยังใช้อยู่เลยเขาคิดในใจว่า กลับไปคราวนี้จะต้องชื้อเครื่องใหม่เสียแล้ว
ผมเดินออกไปนอกอาคารได้ไหม เผื่อจะมีสัญญาณบ้าง
ได้ครับเขาอนุญาตเพราะโทรศัพท์เก่าๆของเขาคงไม่เป็นที่หมายปองของชายที่แต่งตัวภูมิฐาน และมีโทรศัพท์รุ่นดังๆอย่างชายแปลกหน้าคนนี้
จักรภพสังเกตชายคนนั้น เขากำลังคุยกับคู่สายสนทนาอยู่ริมถนน แสดงว่าโทรศัพท์มีสัญญาณแล้ว ครู่ใหญ่เหมือนชายคนนั้นเห็นว่าเขามองดู จึงส่งยิ้มมาให้ เขากำลังจะยิ้มตอบ พอดีรถประจำทางคันใหญ่เคลื่อนตัวช้าๆผ่านตรงหน้า พอรถผ่านไปก็ไม่เห็นชายคนนั้นเสียแล้ว เขารออยู่ตั้งนานแต่ก็ไม่มีวี่แวว จึงรู้ตัวว่าโดนหลอกเสียแล้ว
หนึ่งเดือนหลังจากแต่งงาน ชีวิตของจักรภพและวิลาวัลย์มีความสุขดี เขาและเธอทำหน้าที่ฉันสามีภรรยาที่พึงกระทำต่อกัน จะมีบ้างที่ฝ่ายชายทำตัวเสมือนอยู่เหนือฝ่ายหญิง นั้นเป็นเพราะความเคยชินสมัยเรียน เรื่องเด็กในท้องก็ไม่มีปัญหาอะไร คุณนายสมรศรีเชื่อสนิทใจว่าลูกในท้องวิลาวัลย์เป็นของจักรภพ เธอยังบอกอีกว่าท้ายปีให้มีข่าวดีเช่นนี้อีก เรื่องราวเหมือนจะราบรื่นดุจท้องทะเลที่ราบเรียบ ฉับพลันก็เกิดพายุให้ท้องทะเลปั่นป่วน วิลาวัลย์หน้ามืดหกล้มในห้องน้ำ โชคดีที่เธอไม่เป็นอะไร แต่โชคร้ายเมื่อลูกในท้องไม่อาจลืมตามาดูโลกที่พ่อกับแม่ของเขาสร้างไว้ให้ วิลาวัลย์เศร้าจับจิต จักรภพเองก็ไม่ต่างกัน ถึงแม้นจะไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไข แต่เขาก็รักเสมือนหนึ่งสายโลหิต คุณนายสมรศรีตั้งสติได้ก่อน จึงเตือนพวกเขาให้เดินต่อไป คิดเสียว่าลูกเขาทำบุญกับเรามาแค่นี้ ไม่มีประโยชน์ที่จะอาลัยอาวรณ์กับเหตุการณ์ในอดีต เมื่ออนาคตเรายังสร้างสรรค์สิ่งดีๆให้เกิดขึ้นมาได้ บาดแผลภายนอกใช้ยารักษาได้ แต่บาดแผลภายในต้องให้เวลาเยียวยาเท่านั้น
จักรภพเลือกชื้อขนมขบเคี้ยวที่ตนโปรดปรานหลายอย่างรวมถึงน้ำอัดลม พอเสร็จก็เดินออกมาจากร้านสะดวกชื้อ เพื่อกลับไปนั่นคอยรถต่อ เขาได้เห็นเด็กสองคนนั่งจับมือกันที่ม้านั่ง คนหนึ่งตัวโตผิวดำอายุน่าจะประมาณหกเจ็ดขวบ ส่วนอีกคนเป็นเด็กตัวเล็กๆผิวขาวน่ารัก อายุราวสามสี่ขวบ เขาอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมเด็กทั้งคู่จึงมานั่งอยู่ในสถานที่แบบนี้เพียงลำพัง ด้วยความเป็นห่วงเขาจึงปรี่เข้าไปหา
หนูชื่ออะไรครับเขาถามด้วยน้ำเสียงอันอบอุ่น
ผมชื่อแมน น้องผมชื่อไก่ครับเสียงเด็กตอบอย่างประหม่า
ทำไมมานั่งอยู่ที่นี่ในเวลาแบบนี้ล่ะ แล้วพ่อกับแม่ไปไหนเด็กนิ่งเงียบไม่ตอบคำถาม
แล้วบ้านอยู่ที่ไหน ใครจะมารับเขาถามต่อ
พ่อจะมารับ แม่ให้รอพ่อที่นี่ครับเด็กที่ชื่อแมนตอบ
ทำไมแม่ไม่รอเป็นเพื่อนล่ะ ปล่อยให้พวกเราอยู่อย่างนี้ได้ยังไง ไก่กลัวไหมเขาหันไปถามเด็กชายอีกคน เด็กชายไม่ตอบแต่พยักหน้า
ให้น้าอยู่เป็นเพื่อนไหมแม้นไม่มีคำตอบจักรภพก็นั่งลงข้างๆเด็กพร้อมกับยื่นขนมให้ ทีแรกพวกเขาปฏิเสธ คงเป็นคำสั่งของแม่
กินเถอะ น้าไม่ได้ใส่ยาพิษลงไปหรอก นี่น้าจะกินให้ดูว่าแล้วจักรภพก็แกะขนมกินอย่างเอร็ดอร่อย ไม่นานนักสามชีวิตก็รู้สึกผูกพัน ชายหนึ่งดุจพ่ออาทรลูก สองชีวิตน้อยๆเล่าอบอุ่นราวกับอยู่ในอ้อมกอดมารดายามรัตติกาลอันเหน็บหนาว เขาเผลอคิดไปว่าหากวิลาวัลย์ไม่แท้งลูก ป่านนี้อายุคงไล่เลี่ยกับแมนที่กำลังเล่นเกมกด หรือหากเขามีความสามารถอย่างชายทั่วไป ลูกของเขาคงตัวเท่าไก่ที่กำลังหนุนตักเขาหลับปุ๋ย เขาอยากให้เด็กทั้งสองคนนี้เป็นลูกของเขาจริงๆ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้
ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด พ่อของเด็กก็เดินเข้ามา ดูจากลักษณะการแต่งตัวแล้ว อาชีพของเขาคงเป็นกรรมกรในเขตเมืองแห่งนี้
คุณเป็นพ่อของเด็กสองคนนี้ใช่ไหมจักรภพถาม
ใช่ครับ ผมต้องขอโทษจริงๆ และก็รู้สึกเกรงใจมากที่ต้องมาเสียเวลากับปัญหาครอบครัวของผมชายคนนั้นตอบเศร้าๆ
เสียงเขาปลุกไก่ให้ตื่น พอเขาเห็นพ่อก็กระโดดเข้ากอดด้วยความคิดถึง
พ่อมารับช้าจัง ผมรอตั้งนานผู้เป็นพี่ถามพ่อ
พ่อขอโทษลูก วันนี้พ่อทำโอทีถึงสองทุ่ม เสร็จแล้วเลยแวะชื้อกับข้าวของโปรดลูกไงเขายื่นถุงกับข้าวให้ลูกดู พร้อมอวดฟันขาวใต้หนวดดกดำ
เหมือนเขานึกได้ว่ายังมีอีกชีวิตอยู่ในโลกของเขาสามคน ผู้เป็นพ่อจึงนั่งลงม้านั่งตรงหน้า
คุณจะเข้ากรุงเทพฯเหรอ เที่ยวนี้สายประจำ กว่าจะถึงก็อีกสิบนาทีโน่นแหล่ะ เดี๋ยวผมกับลูกจะรอส่งคุณขึ้นรถ
ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณพาเด็กๆกลับเถอะพวกเขาคงหิวข้าวแย่แล้วจักรภพบ่ายเบี่ยงทั้งๆที่เขาเองก็อยากให้สามพ่อลุกอยู่เป็นเพื่อนเขา ไม่ใช่ด้วยเพราะกลัว แต่เพราะเขามีความสุขที่ได้ใกล้ชิดพวกเขา
ผมไม่หิว กินขนมอิ่มแล้ว ผมจะอยู่เป็นเพื่อนน้าแมนโพล้งขึ้น
ผมก็จะอยู่ครับพ่อไก่เสริม
วันเวลาผ่านไป ความโศกเศร้าจากหายไป จักรภพและวิลาวัลย์ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน เพื่อเป็นรากฐานให้ลูกที่จะเกิดขึ้นจากความรัก แต่รอแล้วรอเล่า ปีแล้วปีเล่า ก็ไม่เห็นวี่แววว่าเขาจะมาเติมเต็มโลกใบนี้ให้สมบูรณ์สักที ลำพังเขาสองคนอาจไม่เดือดเนื้อร้อนใจนัก แต่คุณนายสมรศรีหาสารพัดวิธีมาช่วย ทั้งอาหารเสริม ยาบำรุงกำลัง แม้กระทั่งสั่งให้พวกเขาลาพักร้อนไปฮันนีมูนอีกรอบ วันดีคืนดีก็มีของศักดิ์สิทธิ์ มีเคล็ดวิชามาแนะนำ สุดท้ายก็ล้มเหลวไม่เป็นท่าทุกครั้ง คุณนายเคยพูดเปรยๆว่า ฉันชักหมดความอดทนกับพวกเธอแล้วนะ นี่ถ้าไม่เคยตั้งท้องมาก่อน ฉันรับประกันได้เลยว่า ใครคนใดต้องเป็นหมันแน่นอนแล้วคุณนายก็หัวเราะก่อนจากไป โดยหารู้ไม่ว่าตนเองได้ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ ถ้าเกิดวันดีคืนดีคุณนายเพี้ยนจัด จับพวกเขาไปตรวจ มีหวังความแตกแน่
ผมสงสัยจังว่าผมอาจผิดปกติจริงๆก็ได้จักรภพปรับทุกข์กับภรรยา
ไม่หรอก คุณออกจะแข็งแรง ฉันว่าเป็นฉันเองที่ผิดปกติ หลังจากแท้งลูกคราวนั้น ฉันก็รู้สึกไม่เหมือนเดิมอีกเลยวิลาวัลย์แย้ง
เราไปหาหมอกันดีไหม จะได้รู้สาเหตุ และหาทางแก้ไขจักรภพเสนอ
ไม่ต้องหรอก แค่เรามีเราก็พอแล้ว อนาคตปล่อยให้เวรกรรมกำหนดก็แล้วกันวิลาวัลย์สรุปพรางซบใบหน้านวลผ่องกับแผ่นออกกำยำของผู้เป็นสามี
บรรยากาศบริเวณสถานีขนส่งเงียบผิดปกติทั้งที่ผู้คนก็ยังเดินกันไปมา อากาศก็ดูจะร้อนอบอ้าวเท่าทวี ทั้งที่อาทิตย์อัสดงไปนานแล้ว
ขอโทษนะครับ คุณกับภรรยามีปัญหาอะไรหรือจักรภพเป็นห่วงเด็กทั้งสองคน
เรื่องมันยาวครับ เราทั้งคู่มีปัญหาระหองระแหงมานานแล้ว
ธรรมดาแหล่ะครับ ลิ้นกับฟัน อยู่ด้วยกันก็กระทบกระทั่งกันบ้าง แต่ยังไงก็ต้องพึ่งพากันอยู่ดี ลิ้นทำหน้าที่แทนฟันไม่ได้ ขณะที่ฟันเองก็ไม่สามารถรับรสโภชน์ภุญช์อันเอมโอชจักรภพเอ่ยปรัชญาเพื่อให้ชายคนนั้นได้สติก่อนจะตัดสินใจครั้งสำคัญในชีวิต
ที่คุณพูดมาก็ถูก ลิ้นกับฟันย่อมกระทบกระทั่งกัน แยกจากกันไม่ได้ แต่คุณไม่เคยสนใจความรู้สึกของลิ้นเลย ทุกครั้งที่กระทบกัน ฟันไม่เคยเจ็บ แต่ลิ้นนี่สิร้าวรวดปวดเจ็บจนน้ำตาซึม แล้วเวลาคุณร้อนใน ลิ้นเป็นแผล ฟันก็ยังทำหน้าที่โดยไม่ยี่หระว่าใครจะเป็นยังไง แต่พอฟันมีปัญหา กลับพาลให้ระบบต่างๆระบมไปด้วย แล้วอย่างนี้คุณยังจะให้ผมอดทนได้อย่างไรสิ้นคำพูดของชายคนนั้นแล้ว แต่จักรภพกับเหมือนกำลังเริ่มต้นที่จะคิด ชีวิตของเขาคงไม่ต่างจากลิ้นที่ต้องจำยอมให้ฟันกระทำย่ำยีเรื่อยไป และก็ไม่สามารถเรียกร้องใดใดได้เลย
แต่คุณก็อยู่มาได้ไม่ใช่หรือ
ผมจำเป็นต้องทนต่างหากชายคนนั้นตอบ
แสดงว่าคุณไม่ได้อยู่ด้วยความรัก มีเพียงพันธะที่พันธนาการคุณไว้ ถ้าเป็นเช่นนั้นคุณก็ไม่สมควรที่จะได้ครอบครองความรักที่งดงาม
ที่คุณพูดมาก็ถูก แต่ไม่ทั้งหมด จริงที่ชีวิตคู่ของผมเริ่มต้นจากการเสียสละ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าการเสียสละนั้นมิใช่ความรัก ตรงกันข้าม มันกลับยิ่งใหญ่กว่าความรักเสียอีก เพราะถ้าคนเราใฝ่ใจที่จะรักหรือปรารถนาที่จะครอบครองเพียงอย่างเดียว เช่นนั้นก็มิต่างจากการบำรุงบำเรอกิเลสตัณหาที่สรวมครอบในวิญญาณปุถุชน แต่ถ้าคุณมอบรักด้วยการให้หรือการเสียสละแล้ว นั่นย่อมหมายถึงวิถีทางวิญญูชนผู้เจริญแล้วต่างหาก
ข้อนี้ผมไม่แย้ง แต่คำพูดกับการกระทำของคุณกำลังสวนทางกันมิใช่หรือจักรภพสงสัย
จริงของคุณ สิ่งที่ผมพูดมันคืออุดมคติ เป็นมโนนึกที่ยากจะเป็นจริง และไม่อาจสถิตถาวรกับใครได้ตลอด และตัวผมเองก็เป็นกรรมชนเดินดินธรรมดา ย่อมมีกิเลสตัณหาดุจมนุษยโลกทั่วไป จะแตกต่างก็เพียงรายละเอียดปลีกย่อยเท่านั้น
ยังไง ผมไม่เข้าใจ
ชีวิตคู่ของผมเริ่มต้นด้วยการเสียสละ เพื่อปกป้องพันธะบริสุทธิ์จากครหา ซึ่งฟังดูแล้วยิ่งใหญ่ แต่จริงๆก็เคลือบแฝงด้วยความรักใคร่ปรารถนา ซ้ำร้ายคล้ายดังการฉกฉวยโอกาสเสียอีก
แล้วอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกคุณระหองระแหงกันล่ะจักรภพเหลือบมองเวลาที่ฟ้องว่ารถกำลังจะมาถึง
แรกทีเดียว ผมเข้าใจว่าเวลาจะเยียวยาทุกอย่างได้ เราจะลืมอดีตเพื่อมาสร้างโลกใบเล็กๆไว้รอเจ้าตัวน้อยที่จะลืมตาดูโลก เราจะมีลูกด้วยกันสักคน เขาทั้งคู่จะเป็นเด็กที่น่าอิจฉาที่สุด แต่โลกใบเล็กๆพลันสะดุด เมื่อผมทราบว่าตนเองไม่สามารถมีลูกได้ อย่างไรก็ตามโลกใบเล็กๆนี้ก็ยังประคับประคองกันมาได้หลายปี จนเหตุการณ์ไม่คาดฝันได้บังเกิดขึ้น คือภรรยาเข้ามากระซิบว่าเธอตั้งท้องได้สองเดือน ตอนนั้นผมไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี จึงได้แต่ยิ้มด้วยความขมขื่นเกินบรรยาย แม้นผมจะไม่บอกเรื่องจริงให้เธอและลูกของเธอรู้ แต่ผมก็ไม่สามารถลบรอยร้าวของโลกใบเล็กๆที่สู้อุตส่าห์ปั้นแต่งมากับมือ กัมปนาทลูกสุดท้ายสนั่นก้องพร้อมกับความแหลกลาญของโลกใบเล็กของเรา
แสดงว่าแมนกับไก่ก็...จักรภพไม่สามารถพูดตามที่เขาคิดออกมาได้
ถูกต้อง แต่ผมจะเลี้ยงดูให้ดีกว่าแม่และพ่อแท้ๆของพวกเขาเสียอีกชายคนนั้นเหลียวมองไปยังเด็กสองคนที่กำลังกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย
คุณเป็นผู้ชายที่หายากที่เดียวครับ ผมยินดีมากที่ได้สนทนากับคุณ ข้อคิดต่างๆในช่วงเวลาสั้นๆนี้ ผมจะเก็บไปใช้นะครับ
ผมเองก็เช่นเดียวกัน ไม่ค่อยเจอคนดีๆอย่างคุณสักเท่าไหร่ นี่อาจเป็นครั้งแรกละครั้งเดียวที่เราได้พบกัน ผมหวังว่าชีวิตคู่ของคุณจะไม่เป็นเหมือนผมนะครับ
รถมาแล้วๆเด็กทั้งสองคนร้องอย่างดีใจ
ผมคงต้องลาแล้ว วันหน้าถ้ามีโอกาสคงได้พบกันเขาเดินจากไปทันทีที่พูดเสร็จ แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างที่รบกวนจิตเขาอยู่ มีบางอย่างที่เขาควรต้องทำ แต่ทำไมเขาไม่ทำล่ะ นั่นสิทำไมเขาไม่ทำ พลันเขาก็เอี้ยวตัวกลับ สายตาดวงใสสองคู่จ้องเขาไม่กระพริบ แล้วอ้อมกอดแห่งอาทรก็บังเกิด แม้นจะเป็นเพียงเสี้ยววินาที แต่อานุภาพนั้นกำซาบใจไม่รู้ลืม
เป็นเด็กดี ดูแลกันและกัน เชื่อฟังพ่อให้มากๆ โตขึ้นต้องดูแลพ่อให้ดี เพราะพ่อเขารักพวกหนูมากแล้วหนึ่งชีวิตที่บังเอิญมาพบพาน ต้องพลัดพรากด้วยจำใจ
สายลมเย็นจากช่องแอร์ด้านบน ทำให้จักรภพห้วนนึกถึงลมเย็นซ่านจากเจ้าแม่ไทรทองเมื่อเช้า ตอนนั้นเขาปรารถนาที่จะมีลูกกับวิลาวัลย์จับจิต แต่ตอนนี้เขากลับกลัวขึ้นมาจับใจ ถ้าย้อนเวลาได้ เขาจะไม่เอ่ยขอสิ่งใดจากเจ้าแม่ แต่จะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยเหตุและผลของมันเอง
คุณ ฉันท้องได้สองเดือนแล้ววิลาวัลย์ยิ้มแฉ่งอย่างมีความสุข แต่ตัวจักรภพไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี จึงได้แต่ยิ้มด้วยความขมขื่นเกินบรรยาย
30 พฤษภาคม 2552 09:57 น.
กฤตศิลป์ ชินบุตร
ดึกสงัดหน้าร้อน ไร้สายลมเคลื่อนไหว มีเพียงดวงจันทร์สีเหลืองหม่นส่องสว่างยังพื้นโลก เงาตะคุ่มเล็กๆโซซัดโซเซตามถนน อาการนี้ชี้ชัดว่า เจ้าของร่างมีปริมาณแอลกอฮอล์ในร่างกายมาก จนระบบการทรงตัวผิดปกติ ร่างนั้นเดี๋ยวเดินเดี๋ยวถอยประดุจว่ามีบางสิ่งรั้งไว้ จนในที่สุดเขาก็ยอมศิโรราบกับอำนาจที่ไม่มีวันรู้จัก
เดินตั้งนานแล้วทำไมยังไม่ถึงบ้านสักทีว่ะ เสียงพึมพำจากร่างที่นั่งอยู่ริมถนน แม้นจะพูดยานคางแต่ก็กังวานใส จึงคะเนได้ว่าเจ้าของร่างเป็นชายวัยรุ่น
แสงจันทร์สะท้อนโครงหน้าชายคนนั้น เขาดูหล่อเหลาเอาการทีเดียว ผนวกกับร่างกายกำยำแห่งวัยหนุ่ม จึงธรรมดาที่บุรุษนายนี้จะเป็นที่หมายปองของสาวเล็กสาวใหญ่ในตำบล นี่กระมังเป็นสาเหตุให้หนุ่มนายนี้เป็นเจ้าสำราญประจำหมู่บ้าน งานการไม่ทำเอาแต่กินเหล้าเมาหยำเปแทบทุกวัน ดีหน่อยที่ทางบ้านมีฐานะดี จึงไม่เดือดร้อนกับการถลุงเงินของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ทำนองว่าลูกคนเดียวขัดใจได้ที่ไหน อยากได้อะไรเพียงกระดิกนิ้วไม่นานก็สมปรารถนาแล้ว
ชายคนนี้เพิ่งกลับมาจากเที่ยวงานบุญที่หมู่บ้านอื่น เปล่าหรอก เขาไม่ได้ไปคนเดียว ยังมีเพื่อนๆร่วมวงอีกประมาณสิบกว่าคน แต่พวกนั้นกลับมาก่อน เขาไม่ได้กลับด้วย เพราะกำลังสนุกกับเพื่อนใหม่ในจากวงเหล้า บรรดาสตรีต่างบ้านที่ได้ยินกิตติศัพท์ของหนุ่มรูปงามผู้นี้ มีหรือจะปล่อยตัวง่ายๆ ยิ่งความเป็นกันเองไม่ถือตัวและเพียบพร้อมทุกอย่างของเขา วงเหล้าจึงดำเนินไปโดยหามีที่สิ้นสุด
เขารู้ตัวอีกทีก็ดึกสงัด บรรดาเครื่องมหรสพสมโภชสงบ มีเพียงความมืดแวดล้อม สมองของเขามึนซาไร้ความรู้สึก อาจเป็นเพราะเหล้าที่กินเข้าไป ซึ่งมากกว่าครั้งไหนๆ
เมื่อร่างกายถูกหลอกว่ามีปริมาณน้ำในร่างกายมากเกินควร ระบบปรับสมดุลจึงกระตุ้นเตือนสมองอันเฉื่อยชาให้รู้หน้าที่ ร่างอันอ่อนปวกเปียกจึงค่อยๆแบนหน้าลงข้างทาง เพื่อเผด็จศึกเจ้ากระต่ายผู้โชคร้าย
เสียงน้ำกระทบสังกะสีดังขึ้น พร้อมกับเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของผู้ที่ทำให้มันเกิด เขารู้สึกว่ามีเข็มนับร้อยทิ่มแทงยังกล่องดวงใจ ความเจ็บปวดแผ่ซ่านจากศูนย์รวมความรู้สึก แทรกซึมทุกอณูเซลล์ ทุกประสาทสัมผัส เขาเริ่มรับรู้แล้วว่าได้ทำอะไรลงไป ความรู้สึกผิดค่อยๆถาโถมดังรอยรั่วเล็กๆในทำนบ ก่อนจะสำแดงพลานุภาพให้ประจักษ์ เป็นการพังทลายของทำนบนั้น
เขาพาร่างกายอันอ่อนล้าและบอบช้ำ กลับสู่เคหะสถานอย่างเงียบๆ คงไว้เพียงความมืดแห่งราตรี และอาถรรพ์ที่เขาได้ลบหลู่ โดยหารู้ถึงฤทธานุภาพ ด้วยเพียงเพราะความเมา
ตะวันแดงโล่นำพาความสว่างมายังผืนโลก กลบแสงจันทร์ให้เลือนหายภายใต้ฟ้าผืนเดียวกัน
ลูกนัท ตื่นเถอะ ตะวันจะครึ่งฟ้าแล้ว ข้าวปลายังไม่ตกท้องเลย แม่เตรียมกับข้าวดีๆไว้ให้ รีบลุกขึ้นมากินนะ เสียงแม่ปลุกด้วยความห่วงใย
ไม่มีเสียงตอบจากลูกชาย ผู้เป็นแม่สังเกตเห็นความผิดปกติ แต่ไหนแต่ไร ต่อให้นัทเมาหัวราน้ำเพียงใดก็ไม่เคยตื่นสายขนาดนี้ พอตะวันโผล่ขึ้นมาไม่นาน เขาต้องลุกมาอ้อนแม่ บ่นว่าปวดหัว หิวข้าวหิวน้ำ และแม่จะคอบประคบประงมป้อนข้าวป้อนน้ำราวลูกน้อยบอบบาง
ด้วยความห่วงใยของแม่ เธอไม่อาจทนรอได้ จึงตัดสินใจพังประตูเข้าไป หัวใจผู้เป็นแม่แทบสลาย เมื่อเห็นสภาพบุตรอันเป็นดวงใจอยู่ในสภาพไม่เหมือนผู้เหมือนคน ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ดวงตาเหม่อลอย ริมฝีปากบวมเป่งมีเลือดกลัดหนองซึมออกมา ตามร่างกายเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนพกช้ำดำเขียว นางแทบไม่เชื่อสายตาเลยว่าคนหรือร่างที่นอนแผ่หลาตรงหน้าคือบุตรชายผู้มีผิวพรรณขาวผ่อง เรือนร่างหน้าตาเป็นที่ปรารถนาของบรรดาสาวๆและบรรดาบุรุษเพศที่แปรพักตร์ต่อธรรมชาติ
มันลบหลู่ข้า มันบังอาจนัก มันลบหลู่ข้า มันต้องตายเสียงแหบพร่าและแผ่วเบาเล็ดลอดจากริมฝีปากอันบวมเปล่ง เลือดกลัดหนองซึมไหลออกมาทุกครั้งที่พูด
ผู้เป็นแม่ปรี่เข้าไปหมายจะประคองร่างลูกรัก ความเจ็บปวดที่ลูกได้รับคงไม่เท่าที่แม่รู้สึกในขณะนี้ น้ำตาแห่งความอาทรไหลอาบหน้าโดยหารู้ตัวไม่
ลูกนัท ๆๆๆ เป็นอะไรไป ใครใจร้ายทำลูกได้เพียงนี้ บอกแม่มาสิลูก แม่จะเอาคืนให้หนักกว่าที่ลูกได้รับหลายเท่าเชียว บอกมาสินัท นัทลูกแม่ นัท เสียงฟูมฟายประดุจบ้าของผู้เป็นแม่เรียกพ่อเข้ามา
อย่าเข้ามานะ ไอ้นี่มันลบหลู่ข้า ข้าจะเอามันไปรับใช้ เสียงจากบุตรชาย ทำให้ผู้เป็นพ่อหน้าถอดสีทันที
แม่มึงเอ๋ย ไอ้นัทมันโดยดีเข้าแล้ว ผู้เป็นพ่อพูดแค่นั้นก็รีบจากไป
ไม่นานนัก พ่อก็กลับมาพร้อมกับคนเฒ่าคนแก่ หนึ่งในนั้นมีพ่อหมอประจำหมู่บ้าน ไม่ใช่สิต้องเป็นพ่อหมอระดับจังหวัด เพราะในเขตจังหวัดนี้ชื่อของท่านเป็นที่เลื่องลือ แม้แต่ต่างจังหวัดอื่นไกลก็ยังเคยมารับตัวท่านไปทำพิธีบ่อยๆ จึงมีคนขนานนามให้ท่านว่า เทพปราบผี
ออกไปให้หมด ริมฝีปากนัทยิ่งเปรอะไปด้วยเลือดกลัดหนอง กระนั้นผู้เป็นแม่ก็ไม่อาจเข้าใกล้บุตรชายได้ ด้วยเพราะหากมีใครไปแตะต้องเรือนร่างของนัท ตัวเขาก็จะสั่นพร้อมคำขู่สารพัด แน่นอนว่าทุกอาการที่กล่าวข้างต้นล้วนสร้างความเจ็บปวดสยดสยองให้แก่ผู้แวดล้อมทั้งสิ้น
ท่านเป็นใคร เด็กคนนี้ได้ลบหลู่อะไรท่าน เทพปราบผีเริ่มสนทนาอย่างหยั่งเชิง
ข้าคือผีตาแฮกที่สถิตท้ายหมู่บ้าน คอยเฝ้ารักษาข้าวกล้านาดอนให้พวกเจ้า แต่ไอ้คนนี้บังอาจมาฉี่รดบ้านของข้า มันสมควรรับโทษทัณฑ์แล้ว เองอย่ามาข้อร้องอ้อนวอนให้ข้าปล่อยมันเลย ไม่มีวันหรอก
โอ้เด็กคนนี้ช่างกล้ากระทำการอันดูหมิ่นหยามเหยียดสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เราทุกคนเคารพ จะทำการกิจใดในไร่นาก็ต้องอัญเชิญท่านมารักษาดูแล ก็สมควรแล้วที่ได้รับโทษประการนี้เทพปราบผีกล่าวเห็นด้วย ทำเอาบรรดาญาติๆที่รายล้อมตระหนกตกใจเป็นการใหญ่
แต่เด็กหนุ่มนี้ก็รับโทษทัณฑ์สาสมกับความผิดที่ก่อแล้ว พวกเราผู้ซึ่งเคารพก้าวไหว้ท่านยิ่งกว่าสิ่งใด ขอให้ท่านโปรดละชีวิตบุรุษหนุ่มผู้นี้ด้วยเถิด เขาทำไปเพราะความไม่รู้ หาใช่เจตนาลบหลู่ดูหมิ่นประการใด เมื่อหายดีแล้วจะให้สร้างที่อยู่ใหม่แก่ท่านเป็นการไถ่โทษเทพปราบผีอ้อนวอนเสียงแผ่วเบา
สายตาหม่อลอยจากเด็กหนุ่มหยุดนิ่งตรงใบหน้าชายชรา
พวกแกก็ดีแต่พูด อ้างความเคารพโน่นนี้ อันที่จริงก็ไม่ต่างจากเด็กคนนี้หรอก ในที่แจ้งก็เคารพกราบไหว้ ลับหลังแล้วหากลัวเกรงไม่ ดูอย่างเครื่องเซ่นที่นำมาให้ข้าสิ บอกให้ดูแลนาข้าวให้จะให้สี่เกวียน เมื่อเก็บเกี่ยวก็เอาใบตองเล็กๆมาทำเป็นกระทง แล้วบอกว่านี้คือข้าวสี่เกวียน ทำยังกะข้าโง่เง่าจนแยกแยะขนาดไม่ออกเชียวหรือ แต่เอาเถอะข้าเองก็ไม่อยากสร้างเวรกรรมมากไปกว่านี้ บทเรียนครั้งนี้ ขอมอบให้พวกเจ้าทุกๆคน เพื่อระลึกถึงเสมอว่าการลบหลู่ดูหมิ่นสิ่งศักดิ์สิทธิ์นั้นผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร ครั้งต่อไปคงไม่มีใครโชคดีอีกแล้ว ร่างบอกช้ำสั้นเทาก่อนจะค่อยๆสงบลง
เรื่องราวการลบหลู่ผีตาแฮกกระจายออกไปอย่างรวดเร็ว จึงธรรมดาที่ถนนท้ายหมู่บ้านจะร้างผู้คนตั้งแต่หัวค่ำ ใครจำเป็นต้องเดินทางผ่านไปมา จะต้องเร่งให้พ้นจากบริเวรนี้ก่อนแสงอาทิตย์สุดท้ายจะลับขอบฟ้า คงไว้เพียงศาลเพียงตาเด่นสง่าในความสลัวของค่ำคืน และผ้าหลากสีสะบัดเงาไหวๆอันน่าพรั่นพรึง
วงเหล้าหรือวงสนทนาที่บรรดาคอทองแดงทั้งหลายให้ฉายาโก้หรูว่า วงเล่า เริ่มต้นตามปกติ
นัท แกไปทำอีท่าไหนล่ะ ถึงโดนเล่นงานซะเกือบเสียผู้เสียคนขนาดนั้นเพื่อนคนหนึ่งโพล้งขึ้นกลางวง ทำเอาเสียงอื้ออึงสบันลง
ข้าว่าพูดเรื่องอื่นกันดีไหม นัทคงไม่อยากเล่าเหตุการณ์อันเสมือนการย้อนเวลากลับไป เพื่อรับเอาความรู้สึกอันเจ็บปวดนั้นอีกแล้วเพื่อนอีกคนแย้งขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าผู้ถูกถามไม่ค่อยสู้ดีนัก
แก้วสีขาวไร้การแต่งแต้มจรดริมฝีปากที่มีรอยขีดขาวจางๆเป็นแนวยาว เหมือนเวลาจะลบเลือนบาดแผลให้จางหายได้ แต่บาดแผลภายในใจกลับปรากฏเด่นจนยากจะเลือนลบไป
ไม่เป็นไรหรอก ถ้าพวกแกอยากฟัง ข้าก็จะเล่าให้ฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นนัทตอบด้วยเสียงเรียบหลังธารเหล้าไหลรินลงกระเพราะเรียบร้อย
แกแน่ใจหรอเพื่อนย้ำ
ใช่ ฉันแน่ใจนัทสำทับคำตอบ
หลังจากพวกแกกลับไม่นาน สาวสวยก็ทยอยกลับบ้านกัน วงเหล้าเล็กลงเรื่อยๆจนเหลือเพียงไม่กี่คน เหล้าไม่มีรสชาติแล้ว ฉันจึงขอตัวกลับ ทีแรกพวกนั้นอาสาจะมาส่ง แต่ฉันปฏิเสธเพราะรู้ว่าพวกนั้นต้องการอะไร นัทกรอกเหล้าที่เพื่อนยื่นให้เข้าปากอย่างคล่องแคล่ว
แล้วพวกนั้นยอมปล่อยแกง่ายๆเหรอ ดูแต่ละคนก็ใช่ย่อย ยังกะแร้งอดอยากจ้องทึ้งอาหารขนาดนั้น คนรินเหล้าแย้งขึ้นเพื่อเรียกเสียงฮาจากมวลสมาชิกผู้รู้ใจ
ธรรมดาวงเหล้าคือเรื่องเล่า เมื่อเริ่มตั้งวงใหม่ๆ เครื่องยังไม่เดินเต็มที่ ประเด็นสนทนาจะเป็นเรื่องที่สังคมให้ความสำคัญเช่นเหตุบ้านการเมือง พอสักพักเครื่องเริ่มเดิน เลือดสูบฉีดเต็มที่ ประเด็นสนทนาปราศรัยจะแคบเข้า เป็นเรื่องใกล้ๆตัว คำพูดคำจาก็จะเปลี่ยนระดับ สุภาพก็กลายเป็นสัปดนสองแง่สามง่ามไป
แกพูดถูก พวกนั้นไม่ยอมปล่อยง่ายๆหรอก ตั้งท่าจะมาส่งให้ได้ ฉันไม่มีเหตุผลดีพอที่จะทานทัดก็เลยให้พวกเธอมาส่ง พอออกจากหมู่บ้านแล้วก็ให้พวกเธอกลับนัทรับแก้วเหล้าจากเพื่อนอีกครั้ง
แกเล่ายังไม่หมดนี่เพื่อที่นั่งตรงข้ามมองนัทอย่างมีเลศนัย สายตาทุกดวงจ้องดวงตาคู่เดียวเสียนาน จึงเห็นรอยยิ้มเล็กๆใต้ดวงตาคู่นั้นปรากฏ
พวกแกนี่ ไม่เคยมองข้าในแง่ดีเลยหรือไง นัทพูดอย่างอายๆ แต่เป็นที่รับรู้กันว่าหมายถึงอะไร
เมื่อจำนนด้วยสัญชาตญาณดิบแห่งมนุษย์ปุถุชน ผู้ที่ยังเวียนว่ายในกิเลสตัณหา บทสังวาสจึงก่อกำเนิดอย่างเร้าร้อน ปานประดุจเกรียวคลื่นบ้าคลั่งกลางมหาสมุทร โชคร้ายที่เรือเดินสมุทรขนาดใหญ่มุ่งหน้าเข้ามาท้าทายอำนาจใต้เงามฤตยูแห่งเวิ้งน้ำไพศาล แม้นเรือที่ได้ชื่อว่ายิ่งใหญ่ก็ไม่อาจทานอำนาจแห่งท้องมหาสมุทรได้ เรือที่เคยโลดแล่นบนผืนน้ำอย่างสง่า จึงเสียท่าดำดิ่งสู่เบื้องลึก ความมืดกลืนสิ้นเรือเดินสมุทรผู้ยิ่งใหญ่
เหล้าขมปร่าทันที เมื่อนัทนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น เขาได้เพียงหวังว่าเวลาจะเยียวยาจิตใจห่อเหี่ยวได้ แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะลืมในสิ่งไม่ปรารถนาจำ และก็ไม่ง่ายเช่นกันหากจะจดจำสิ่งไม่ปรารถนาลืม
พวกแกทุกคนกำลังสงสัยว่าฉันเสร็จผู้หญิงพวกนั้นแล้วใช่ไหม ไม่มีทางเสียหรอก คนอย่างฉันไม่มีทางเสียรู้ใครง่ายๆหรอก นัทเสียงแข็ง
เราก็ไม่ได้ว่าแกเป็นไก่อ่อน แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ทั้งบรรยากาศ สถานที่ เวลา มันต่างเอื้อไปทำนองนั้น ฉันว่าต่อให้อินทร์ให้พรหมก็ยากที่จะฝืน หรือถ้าฉันเป็นแกคงได้เมียเป็นโหลไปแล้ว คนรินเหล้าพูดจบ เสียงเห็นด้วยเริ่มสอดรับจับผสานกับรูปการในอดีต จนนัทไม่อาจปล่อยให้เพื่อนๆเข้าใจไปอย่างที่คิดอีกต่อไป
พวกแกก็มองโลกในแง่ร้ายเกินไป จริงที่ว่าฉันไม่ใช่คนดีเลอเลิศ แต่ฉันก็ไม่ได้เลวบัดซบจนแยกแยะดีชั่วไม่ออก ฉันไม่ยากพูดมาก พวกแกคงรู้ดีว่าฉันหมายถึงอะไร ของแบบนี้ต้องเกิดมาจากการสมยอมพร้อมใจทั้งสองฝ่าย ไม่งั้นก็จบกัน
แล้วแกทำอีท่าไหนล่ะถึงได้สาหัสสากรรจ์จนแทบเอาชีวิตไม่รอด คนรินเหล้าแย้งเหตุผลเพราะเขาไม่เชื่อว่าผีตาแฮกซึ่งเป็นผีดีนั้นจะทำร้ายคนได้
ก็เจ้านัทมันไปลบหลู่ผีตาแฮกนี่ คนเขาลือกันใหญ่ ยิ่งใครที่เห็นสภาพมันตอนนั้น พูดได้คำเดียวว่าสยดสยองเพื่อนสนิทของนัทออกความเห็น
ฉันได้ยินว่าผีตาแฮกคอยดูแลนาให้เรามิใช่หรือ แล้วผีจะทำร้ายคนได้ขนาดนี้เชียว และต่อให้เป็นผีตาแฮกจริง มันก็อดสงสัยไม่ได้ว่า บาดแผลที่นัทมันได้รับเกิดได้อย่างไรเขายื่นเหล้าให้นัท
สายตาทุกดวงจ้องมองลูกกระเดือกเลื่อนขึ้นลงของนัท คำตอบทั้งหมดอยู่ที่เขา หากวันนี้ไม่สามารถลดคลางแคลงใจของเพื่อนได้แล้ว เสียงกระซิบกระซาบจากมุมมืดจะส่องสว่างเป็นข้องเท็จจริง ความชอบธรรมในตัวเขาก็จะลดลง ดอกไม้ที่ได้รับจักกลายเป็นก้อนหินข้างปา เขาไม่มีวันปล่อยให้มันเกิดขึ้นเป็นแน่
พวกแกกำลังคิดว่าฉันกุเรื่องขึ้นมาใช่ไหม ลองคิดแบบตรรกะหน่อยสิ ใครมันจะทำร้ายตัวเองจนปางตายนัทเริ่มมีอารมณ์ในน้ำเสียง
ใจเย็นๆ เราไม่ได้หมายความอย่างนั้น เพียงแต่เสียงกระซิบมันดังขึ้นทุกที เราจึงอยากรู้เหตุการณ์จริงๆเท่านั้น ซึ่งก็เป็นผลดีกับแก หากปล่อยเวลาผ่านไปโดยไม่ทำอะไร ท้ายสุดเสียงนั้นจะดังกว่าคำพูดแกเพื่อนแนะนำด้วยความหวังดี
ปริมาณแอลกอฮอล์ในเลือดสูงขึ้น เขาระลึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นอีกครั้ง ความเจ็บปวดวาบขึ้นที่ขั้วหัวใจ ความโหวงเหวงเกิดในระบบสมดุลร่างกาย เขารู้สึกกลัวจับใจ ถ้าคนอื่นรู้ความจริงขึ้นมา เขาจะสู้หน้าใครได้อีก บรรพชนผู้คนในหมู่บ้านจะยังเอนดูเขาไหม
เมื่อฉันหลุดพันธนาการแล้วก็เดินมาเรื่อยๆตามถนน ตอนนั้นปวดหัวมากๆ อยากจะล้มตัวนอนเสียตรงนั้นให้ได้ แต่เท้าก็ยังก้าวต่อไป กระทั่งถึงทางเข้าหมู่บ้าน ของเหลวที่กินเข้าไปแผลงฤทธิ์ ฉันเดินออกมาข้างทางและก็ปล่อยมัน สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือความเจ็บปวด มารู้สึกตัวอีกครั้งก็นอนซมอยู่ในบ้านแล้ว ไม่มีแม้แรงที่จะร้องขอความช่วยเหลือใดๆ
แกนึกไม่ออกเลยหรือคนที่รินเหล้าเพ่งใบหน้า
ใช่นัทตอบ
เป็นไปได้ไหมว่าแกเมามากจนไม่รู้ตัว และมีคนมาทำร้ายกระทั่งสลบไป
ทีแรกฉันก็คิดเหมือนกัน แต่ทำไมฉันมารู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ที่บ้าน คนที่ทำร้ายฉันคงไม่ใจดีอย่างนั้นหรอก
แล้วถ้าเป็นผีตาแฮกจริง ทำไมไม่จัดการแกเสียตรงนั้นล่ะ ทำไมยังพาแกมาบ้านและก็ให้แกมีชีวิตอยู่อีก
แกนึกไม่ออกเลยหรือว่าทำไม หากฉันนอนตายตรงนั้นคนอาจคิดว่าฉันถูกคนทำร้าย เรื่องมันก็จบเท่านั้นนัทกรองเหล้าเขาปากอย่างสบายใจ
แกกำลังบอกว่าผีตาแฮกนั้นไม่ต้องการเอาชีวิตแก แต่ต้องการให้แกมีชีวิตอยู่ เพื่ออะไรเล่า
สั่งสอนไง ท่านต้องการแค่สั่งสอนคำพูดของนัทสะกดเพื่อนๆให้นิ่งฟัง
สั่งสอนแกหรือเพื่อนเร้า
เปล่า เราทุกคนตากหากนัทตอบเสียงเรียบ
วงเหล้าเงียบเสียงลง ขวดเหล้าระเกะระกะบนแคร่ไม้ เห็นเงาจันทร์หม่นเทาสะท้อนในแก้วเหล้า เสียงนกกลางคืนร้องแว่วไกลๆ นักดื่มหลับใหลเพื่อตื่นมาปฏิเสธความเมาในรุ่งเช้าของอีกวัน
งานบุญวนมาอีกครั้ง นัทและเพื่อนๆได้เรียนเชิญตนเองไปเป็นเกียรติเช่นเคย เหตุการณ์ในอดีตเหมือนเลือนลบไปกลับกาลเวลา แต่ในใจนัทแล้วหาได้ลืมความขมขื่นนั้นแม้แต่น้อย เหล้าเก่าขวดใบเก่า แต่ตัวแสดงตัวใหม่ หากสำเร็จตามแผน เขาจะได้สองอย่างคือ ความชอบธรรมและแนวร่วม
ดึกสงัดหน้าร้อนไร้สายลมเคลื่อนไหว ไร้ดวงจันทร์ส่องสว่าง แต่ยังสังเกตเห็นสองร่างโซซัดโซเซมา ร่างหนึ่งด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ร่างหนึ่งด้วยแรงพยุง สองร่างเป็นขบวนสุดท้ายที่จะเข้าหมู่บ้าน สองร่างที่จะแสดงให้เห็นอำนาจที่ไม่อาจรู้ สองร่างที่จักตอกย้ำอำนาจนั้น หนึ่งร่างที่ต้องเผชิญ หนึ่งร่างที่บังเอิญรอดพ้น หนึ่งร่างที่เข้าใจเรื่องราวแจ่มกมล หนึ่งร่างเหมือนมืดมนไปอีกนาน
เสียงหวีดหวิวยามลมโชยพัด เงาศาลผีตาแฮกยังคงตั้งสง่าริมถนน ผ้าสีสะบัดปลิวเงียบเชียบในเงามืด
นี่หรือคือศาลผีที่ทุกคนเคยหวาดกลัวนัทหัวเราะร่วน
แกไม่กลัวหรือ ถึงกล้าท้าทายและดูหมิ่นท่านเพื่อนของนัทพูดเสียงอ้อแอ้
แกเคยสงสัยใช่ไหมว่าฉันโยนความผิดให้ผีตาแฮกเมื่อปีก่อน ฉันจะแสดงให้ดูว่าท่านมีจริง พูดเสร็จนัทก็เดินไปยังศาลผีตาแฮก ศาลที่เขาจำเป็นต้องสร้างขึ้นอย่างเร่งรีบ เพื่อเพิ่มความเกรงกลัวให้ผู้คน เขาเคยเชื่อว่าความกลัวทำให้คนเชื่อ และขณะนี้เขาก็ยังเชื่อว่าความเชื่อนั้นเกิดจากความกลัว เขามองเพื่อนที่จะแบกรับชะตากรรมเช่นเดียวกับเขา ก่อนจะกระซากผ้าสีที่มัดศาลขาดว่อน เครื่องสักการบูชากระจาย แล้วเสียงดังพลั่กก็ยุติการเคลื่อนไหวลง
นัทมันตายแล้ว มันถูกศาลผีตาแฮกที่มันสร้างล้มทับตามเมื่อคืนนี้ ส่วนเพื่อนที่มาด้วยกัน ตอนนี้นอนซมอยู่บ้าน อาการเดียวกันกับที่เจ้านัทมันเป็นเมื่อปีที่แล้วเลย เสียงล่ำลือปากต่อปาก ถ่ายทอดความสยดสยองและความสะพรั่นพรึงของผีตาแฮกเป็นอย่างดี
หน้าส่วนตัว
1721
Lovers
0 คน เลิฟกฤตศิลป์ ชินบุตร
Calendar
