ความเรียงเรื่องแม่

กฤตศิลป์ ชินบุตร

แม่คือชีวิตทั้งชีวิตของลูก คำกล่าวนี้มิได้ห่างไกลไปจากความเป็นจริงเลย หากแต่ยังน้อยนิดด้วยช้ำไปเมื่อเทียบกับคุณงามความดีอันยิ่งใหญ่ของท่าน ทั้งนี้เพราะเรามิได้เสพไอทิพย์สุริยันแล้วอุบัติมาจากก้อนหินอย่างภาพยนตร์ไซอิ๋ว แต่เราทุกคนนั้นล้วนเกิดมาจากครรภ์แม่ ซึ่งเป็นครรภ์ที่เปี่ยมไปด้วยความรัก รักนั้นกว่าชีวิตของท่านเสียอีก ที่เราเติบใหญ่มาได้ด้วยใครเลี้ยงดู ใครเจ็บยามเราปวด ใครเคียงข้างยามเราอ้างว้าง ใครให้ทุกอย่างแก่เรา แต่ปฏิเสธที่จะรับ สำหรับผมที่กล่าวมานั้นคือแม่  จึงไม่เกินจริงไปเลยที่จะอ้างว่าชีวิตทั้งชีวิตของลูกๆทุกคนล้วนคือชีวิตแม่


	แม่อดเพื่อลูกอิ่ม แม่กรำแดดแผดร้อนเพื่อให้ลูกได้เรียนหนังสือ แม่ให้ทุกอย่างได้แม้แต่เดือนกับดาวหากลูกต้องการ คำเหล่านั้นมิได้เป็นเพียงวาจาที่สักแต่พูด หากแต่เป็นพจนาที่ผมประจักษ์จากการกระทำของแม่แล้ว กว่าเก้าปีที่ท่านต้องรับภาระในการเลี้ยงดูลูกชายสองคนเพียงลำพัง ทั้งฐานะที่ยากจนอย่างชาวนา แต่แม่ก็ยังตรากตรำทำงานสารพัดเท่าแรงกายของแม่จะสามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงิน ลูกประจักษ์ดีว่าสิ่งที่แม่เพียรทำนั้นหาใช่เพื่อตัวแม่หรอก แต่คือปีกกล้าที่แม่มอบให้ลูกใช้โบยบินในสังคมอย่างภาคภูมิ


	ความเสียสละใดทั้งปวงเท่าแม่ที่มอบได้แม้กระทั่งร่างกายเพื่อรักษาชีวิตลูก ความเมตตาใดเท่ากรุณาที่แม่มีต่อลูก ความห่วงใดฤาเป็นห่วงอันบริสุทธิ์เท่าห่วงใยที่แม่มีให้ลูก ทั้งมวลที่แม่สร้างล้วนเพื่อลูก ชีวิตแม่จึงคล้ายคนเจียระไนเพชร ซึ่งต้องอาศัยความยากลำบากกว่าจะเป็นเพชรอันล้ำค่าที่ผู้คนต่างชื่นชมและหมายปอง ความสุขของแม่ก็คือการที่ลูกเป็นคนดี และเป็นที่รักของทุกคน เฉกเช่นสร้อยแหวนประกายวาวของช่างเจียระไนเพชรที่ทุกคนใฝ่ปองนั้นเอง


	หากกล่าวว่าสิ่งใดสำคัญในชีวิต ลูกคนนี้กล้าพูดอย่างไม่อายใครในหล้านี้ว่า สิ่งนั้นก็คือแม่บังเกิดเกล้า เพราะหากไม่มีแม่ก็ไม่มีลูก แต่ถ้ามีลูกก็ต้องมีแม่ วันนี้ผมจะร่วมถักทอผ้าผวยผืนนั้นให้เป็นผ้าผวยที่งดงามดั่งใจแม่ปรารถนา หากวันหน้าผ้าผวยผืนนั้นจะไร้เงาแม่ แต่มีแน่คือตัวลูกจะถักทอต่อฝันของแม่ต่อไป ...ผ้าผวยผืนนั้นจักห่มกายลูกนิรันดร์