ประชาธิปไตยต้นสุดท้าย

กฤต บรรณาศรม

			
ณ ภายใต้ฝุ่นกากของซากเศษ		
แห่งสังเวชอัปยศอันอดสู
ซึ่งฉ่ำชุ่มลุ่มโลหิตมิตร-ศัตรู 		
ขยับรู้โสม(ม์)เคลื่อนลอยเลื่อนไกล

ถึงวาระผงาดจากธาตุเน่า			
เกิดแต่เถ้าต่อเนื้อเป็นเชื้อใหม่ 
จากเบื้องพื้นยืนกล้าผลิก้านใบ		
เมื่ออุทัยอาทิตย์ประชิดปอง

ไม้ใบอ่อนกร่อนดินกร้านโดยหาญกล้า	
สืบพฤกษารุ่นหน้ามาสนอง
ไม้ต่อไม้ใบสานซ่านฉ่ำนอง		
นี้วิถีทำนองธรรมดา

โอ้...ฉงนปนฉงายกระไรนี่		
ไร้ซึ่งร่มสุนทรีย์เหล่าพฤกษา
มีเพียงไม้ก่ายเกยมรณา			
ร้างชีวากล้าพันธุ์บรรลัย 

ทั้งสุรีย์สีสูญมิบูรณ์เด่น			
อำพรางเร้นเว้นเงาภูเขาใหญ่
ธรณินกลิ่นสาบกำราบไว			
โอ้...ต้นใหม่ไม้อ่อนสะท้อนใจ...

ณ วาระ 24 มิถุนา และความเงียบ		
กระดาษเรียบถนนว่างแม่น้ำใส
สิ้นรอยยับรอยร้าวรอยอาลัย		
สิ้นเสียงเศร้าโหยไห้ครั้งก่อนกาล 

ณ ใต้เนื้อเรือนร่างทางสายนี้		
ณ เส้นใยฉาบสีปรากฏขาน
ณ รอยรบลบรอยทรมาน			
ณ ใต้หล้าปรากฏการธรรมดา

ตวัดสีลากเส้นบนกระดาษ		
ท้องถนนฉาบวาดเงาเรขา
ประดิษฐ์ร้อยรอยร้าวเป็นมาลา		
เพื่อสักการ์อากาศและธุลี

ณ วาระกระแสจงแห่แหน		
มาเนื่องแน่นรอยราษฎร์บาทวิถี
มายืนย้ำล้ำรสบทกวี			
แล้วขวบปีค่อยวกคืนคง 

จึงกล้าพันธุ์เสรี ณ รอยเท้า		
ที่สู้เจ้าย่ำเล่นค่อยเร้นหลง
แผ่นกระดาษพื้นดินสิ้นรอยลง		
ณ วาระเปล่าปลงอุดมการณ์...				


กฤต บรรณาศรม (20 มิถุนายน 2554)