จิ๊กซอร์(1)

กระเพราเขียวหวาน

ความเหงาก็ทำให้คนเราเสียน้ำตาได้ดีที่เดียวในบรรยากาศที่มืดฝน....ฉันนั่งเก็บกระเป๋าเพื่อเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศท่ามกลางความตื่นเต้นของพี่น้อง
" เมษ์ เก็บของเสร็จหรือยังลูก" เสียงที่ได้ยินคือแม่ฉันเอง
"ค่ะ เรียบร้อยแล้วค่ะ แม่......"  "ดีแล้วลูก ยังไงก็รีบลงมาล่ะ เดี๋ยวจะไปดอนเมืองไม่ทัน"
เมษ์เก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วรีบลงมาที่รถเพื่อเตรียมเดินทางไปดอนเมืองเพื่อขึ้นเครื่องบินไปเรียนต่อที่ประเทศเยอรมัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รถออกเดินทางจากบ้านมาถึงยังดอนเมือง
" ไปถึงโน้นก็โทรมาหาแม่บ้างล่ะ"
"ค่ะ แม่ก็ดูแลตัวเองดีๆนะคะ ถ้าเมษ์ไม่อยู่แล้วแม่อย่านอนดึกนะคะ แล้วอย่าลืมกินยาตามที่หมอสั่งด้วยนะคะ...พ่อค่ะ เมษ์ไปแล้วนะคะ แล้วเมษ์จะตั้งใจเรียนนะคะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ แล้วเมษ์จะโทรมาหาบ่อยๆ"
ฉันกอดแม่และพ่อก่อนเข้าไปยังห้องโดยสาร ความเหงาบวกความอบอุ่นของอ้อมกอดของพ่อกับแม่ทำให้ฉันแทบน้ำตาไหล แต่ฉันก็กลั้นไว้ไม่ร้องเพราะว่าตอนนี้น้ำตาของแม่มันทำให้เสียฉันเปียกแล้ว
"ไปดีมาดีนะลูก" ประโยคสุดท้ายที่พ่อบอกฉันก่อนเข้าห้องโดยสาร
ฉันยิ้มให้พ่อแม่และเข้าห้องโดยสารไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เหตุผลที่ฉันตัดสินใจไปเรียนต่อที่เยอรมันเรื่องมันก็มีอยู่ว่า
เมื่อสองเดือนก่อนที่ ความคิดที่จะไปเรียนต่อเมืองนอกไม่เคยอยู่ในหัวเลยแม้ว่าพ่อและแม่ของฉันจะขยั้นขยอแค่ไหน เนื่องด้วยฉันจบจากธรรมศาสตร์มานานแล้วแต่ก็ยังไม่ทำงาน
ฉันติดแฟนมากไปมั้งเพราะเขาดีกับฉันมากและเราก็วางแผนที่จะแต่งงานกันในปีหน้า "วัฒน์"คือคนรักของฉันเมื่อสองเดือนก่อน เขาทำงานในบริษัทเกี่ยวกับออกแบบตกแต่งภายใน เราสองคนคบกับตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยเขามีงานยุ่งมากแต่ก็ไม่เคยที่จะลืมโทรหาฉันทุกวัน นี่แหละคือสาเหตุที่ฉันรักเขา เราสองคนวางโครงการจะไปเยอรมันเพื่อฮันนีมูนตอนแต่งงาน แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อเราสองคนไปเที่ยวเชียงใหม่เพื่อฉลองวันครบรอบที่เราคบกันถึงห้าปี มันเป็นความคะนองของฉันเองที่ฉันเลือกที่จะไปที่เชียงใหม่ ฉันขอขับรถด้วยตัวฉันเองเพื่อแสดงให้เค้าเห็นความสามารถในการขับรถของฉัน แต่ด้วยความไม่คุ้นทางของฉันทำให้เกิดอุบัติเหตุที่นครสวรรค์ จากเหตุการณ์เทื่อสองเดือนก่อนผลจากอุบัติเหตุคือ "วัตน์" กลายเป็นเจ้าชายนินทราไปตลอดชีวิตเนื่องด้วยเส้นประสาทที่สมองไม่รับรู้ ฉันเสียใจมากถ้าไม่เป็นเพราะฉันเค้าคงไม่เป็นแบบนี้ เหตุผลที่ฉันไปเรียนต่อที่เยอรมันเพราะผลงานทางการวิจัยของฉันที่เคยส่งไปประกวดก่อนไปเชียงใหม่ได้รับคัดเลือกให้ไปทำการดูงานที่นั้นเป็นเวลาสองปี
ตอนแรกฉันก็จะตัดสินใจไม่ไปเพราะฉันเป็นห่วงวัฒน์มากแต่พ่อกับแม่ของเขาบอกว่าฉันควรไปเพราะมันเป็นอนาคตของฉันถ้าไม่ไปวัฒน์รู้อาจไม่สบายใจแล้วพ่อแม่ของวัฒน์จะส่งข่าวอาการไปบอกเป็นระยะ....ด้วยเหตุนี้ฉันจึงต้องไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"ท่านผู้โดยสานโปรดทราบ.....ผู้โดยสารที่จะเดินทางไปแฟรงเฟิร์ทกรุณามาขึ้นเครื่องที่ประตู 24ด้วยคะ" เสียงประชาสัมพันธ์ประกาศทำให้ฉันตื่นจากภวงค์
ฉันขึ้นเครื่องไปด้วยใจที่ห่วงหาแต่ฉันก็ตั้งใจจะตามเก็บภาพเมืองที่เราจะวางแผนไปฮันนิมูนเพื่อส่งมาให้เค้าดูแม้รู้ว่าเค้าจะไม่ฟื้นมาอีกแล้วก็ตาม....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
การเดินทางตามต่อจิ๊กซอร์ความรักระหว่างฉันกับวัฒน์กำลังจะดำเนินไป