31 พฤษภาคม 2546 22:56 น.
กระปุกแป้ง
และแล้ววันที่อุ่นจันทน์จะต้องแสดงละครเวทีก็มาถึง อุ่นจันทน์รีบไปเตรียมตัวแสดงที่มหาวิทยาลัยแต่เช้า เพื่อให้การแสดงพร้อมสำหรับคืนนี้ ก่อนไปเธอส่งบัตรเข้าชมให้คุณแม่แล้วพูดว่า นี่ค่ะแม่ บัตร อุ่นซื้อมา 5 ใบตามที่แม่สั่งคะ เอ๊ะ ว่าแต่แม่จะเอาไปให้ใครคะ แม่ อุ่นจันทน์พูดเสร็จไม่ทันฟังคำตอบจากคุณแม่ ทันใดนั้นเสียงแตรรถก็ดังขึ้น นั่นคือรถของพี่ชายนิตยาที่เสนอตัวมาเป็นสารถีขับรถไปส่งเธอและนิตยาที่มหาวิทยาลัย เห็นดังนั้นอุ่นจันทน์ก็รีบวิ่งไปขึ้นรถ โดยไม่รอฟังคำตอบจากคุณแม่ แล้วกล่าวลา
เย็นวันนั้น ครอบครัวเมืองแมนและคุณพ่อคุณแม่ของอุ่นจันทน์ก็ไปถึงศูนย์ประชุมที่ทีการแสดงละครเวที ภายนอกศูนย์ประชุม ผู้คนมากมายเสียงจอแจไปทั่วบริเวณ เมื่อครอบครัวเมืองแมนและคุณพ่อคุณแม่ของอุ่นจันทน์มาประจำที่นั่งของตน ภายในศูนย์ประชุม บรรยากาศกลับเงียบสงบเพราะทุกๆคนให้เกียรติสถานที่กันอย่างมากและไม่นานการแสดงก็เริ่มต้นขึ้น
การแสดงดำเนินต่อไปจนถึงฉากที่อุ่นจันทน์ออกมาปรากฏกายหน้าเวที อุ่นจันทน์ถึงกับผงะเล็กน้อย เมื่อเห็นเมืองแมนนั่งอยู่ข้างคุณพ่อคุณแม่ของเธอ ตอนนั้นอุ่นจันทน์รู้สึกดีใจและแปลกใจที่เห็นเมืองแมน ทางด้านเมืองแมนถึงกับตะลึงในความสวยและความสามารถในการแสดงละครของอุ่นจันทน์ เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าผู้หญิงหน้ากลมเหมือนซาลาเปาก่อนหน้าที่เขาไปเรียนเมืองนอกเวลาแต่งตัวแต่งหน้าแล้วจะดูสวยน่ารักไปอีกแบบ จนกระทั่งการแสดงได้จบลง เมืองแมนรีบขอตัวไปหาอุ่นจันทน์ที่ห้องแต่งตัวของนักแสดงหลังเวที เออ..คุณอาครับ ผมขอตัวไปหาอุ่นก่อนนะครับ เมืองแมนพูดน้ำเสียงดีใจที่จะได้เจออุ่นจันทน์ เมืองแมนรีบวิ่งไปที่หลังเวทีและภาพที่เขาเห็นก็คือ มีผู้ชายคนหนึ่งมอบดอกไม้ให้กับอุ่นจันทน์และพูดคุยกันอย่างสนิทสนม เมื่อเห็นดังนั้นสีหน้าที่เคยเต็มไปด้วยรอยยิ้มก็จางลง เมืองแมนตัดสินใจเดินกลับมาที่จุดนัดพบพวกผู้ใหญ่ เพื่อจะพากันกลับบ้าน ทุกคนแยกย้ายกันกลับเข้าบ้าน ตลอดทางกลับบ้านในสมองของเมืองแมน มีแต่ภาพเหตุการณ์ที่ห้องแต่งตัวตลอดเวลา เขารู้สึกทั้งเสียใจน้อยใจอุ่นจันทน์นัก ที่ไม่รอเขาตามที่เคยสัญญาไว้ในจดหมายก่อนเขาไปเมืองนอก
ทางด้านอุ่นจันทน์เองก็รีบเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเพื่อที่จะออกมาเจอเมืองแมน อุ่นจันทน์เต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่จะได้พบเมืองแมนอีกครั้ง แต่ต้องพบความผิดหวัง เมื่ออุ่นจันทน์ไปถึงประตูด้านหน้าของศูนย์ประชุม ซึ่งเป็นที่นัดหมาย อุ่นจันทน์ไม่พบใครเลยแม้แต่คุณพ่อคุณแม่ของเธอ ขณะที่อุ่นจันทน์กำลังจะเรียกแท็กซี่กลับบ้าน รถเก๋งคันสวยของพี่ชายนิตยาก็ผ่านมา นิตยาเลยชวนอุ่นจันทน์กลับด้วยกัน โดยมีพี่ชายของเธอเป็นสารถี
เมื่ออุ่นจันทน์มาถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว จึงรีบเข้านอน เพื่อที่จะตื่นมาถามคุณแม่เกี่ยวกับผู้ชายคนที่หน้าคล้ายเมืองแมนที่เธอเห็นวันนี้ อุ่นจันทน์กว่าจะข่มตานอนได้ใช้เวลาอยู่นาน
เช้าวันรุ่งขึ้น อุ่นจันทน์รีบลงมาหาคุณแม่ที่ห้องครัวพร้อมกับถามเกริ่นไปว่า เออ..แม่ค่ะเมื่อวานแม่ไปดูละครเวทีกับใครค่ะ อุ่นเห็นไปตั้งหลายคน แม่ไปกับคุณลุงประพจน์และคุณป้าสุรีย์ แล้วก็ แม่หยุดนิดนึงแล้วพูดต่อว่า เมืองแมนจ๊ะ อุ่นจันทน์ตกใจและดีใจระคน เพราะคิดว่าเมืองแมนยังไม่กลับเมืองไทยตามที่บอกในจดหมาย อ้าว อุ่นยังไม่รู้หรอจ๊ะ ว่านายแมนกลับมาแล้ว ก็เมื่อวานพอดูอุ่นแสดงเสร็จ เขาก็ตามไปหาอุ่นที่ห้องแต่งตัวนิลูก ไม่เจอกันหรอจ๊ะ อุ่นจันทน์ได้แต่รับฟังแล้วส่ายหน้าเท่านั้น ก่อนที่จะขอตัวคุณแม่ไปบ้านเมืองแมน เพื่อที่จะไปทักทายคุณพ่อคุณแม่ของเขา และจะถือโอกาสสอบถามเมืองแมนเรื่องที่เขากลับมาก่อนกำหนดแล้วไม่บอกเธอ แม่คะ อุ่นขอไปหาคุณป้าคุณลุงที่บ้านโน้นนะคะ อุ่นไปล่ะค่ะ อุ่นจันทน์ผุนผันออกไป เมื่อถึงหน้าประตูบ้านเมืองแมน
อุ่นจันทน์กดกริ่งตามมารยาท มาแล้วครับ ไม่ทราบมาหาใครครับ เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมประตูที่เปิดออกช้าๆ อุ่นจันทน์รู้สึกว่าเสียงนั้นคุ้นหูเธอเป็นอย่างมาก เมื่อประตูเปิดออก ปรากฏร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมเข้มนั้นก็คือเมืองแมน อุ่นจันทน์เห็นดังนั้นใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เห็นฟันขาวๆได้ทุกซี่เลยเดียว เมืองแมนเองก็ดีใจ แต่พยายามเก็บอาการ เพราะเขายังน้อยใจ อุ่นจันทน์เรื่องเมื่อคืนอยู่ ทั้งสองเดินเล่นรอบบริเวณบ้านของเมืองแมน อุ่นจันทน์พยายามถามและชวนเมืองแมนคุยตลอด แต่เมืองแมนมีท่าทีกวนๆเธอ อุ่นจันทน์จึงต่อว่าเมืองแมนที่กลับมาแล้วไม่ยอมบอกเธอ แมน นายจะกลับเมืองไทยก่อนกำหนดที่นายเขียนในจดหมาย แล้วทำไมไม่บอกเรา อุ่นจันทน์แกล้งต่อว่าและทำสีหน้าบึ้งตึง เพื่อจะแกล้งเมืองแมนที่ทำท่าทางไม่ดีใส่เธอ ทำไมหรอ อุ่น เธอกลัวฉันจะกลับมาเจออะไรรึไง ถึงไม่อยากให้ฉันกลับมาเร็ว อุ่นไม่ดีใจเลยใช่มั้ย อุ่นคงมีคนอื่นแล้วล่ะสิ เมืองแมนพลั้งพรูออกมาด้วยความน้อยใจ อุ่นจันทน์โมโหเมืองแมนที่พูดจาชวนทะเลาะอย่างนี้ อะไรแมน นายว่าเรามีคนอื่นน่ะ ใครกัน นายอย่ามาชวนทะเลาะหน่อยเลย อุ่นจันทน์พูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้ากร้าวแข็งขึ้น เมืองแมนเองก็โมโหอุ่นจันทน์ที่ไม่ยอมรับว่ามีคนอื่น แล้วยังหาว่าเขาชวนทะเลาะอีก
เมืองแมนจึงกุมหัวไหล่ทั้งสองของอุ่นจันทน์ แล้วพูดว่า เธอแน่ใจนะ ว่าไม่มีคนอื่น แล้วผู้ชายที่ให้ดอกไม้เธอที่ห้องแต่งตัวเมื่อวานนี้ล่ะเป็นใคร เมืองแมนพูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัด เมื่อได้ยินดังนั้นอุ่นจันทน์ก็พอจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดที่เมืองแมนเมินเฉยและปั้นปึ่งกับเธอ เพราะเขาหึงเธอ อุ่นจันทน์ยิ้มดีใจ ทำให้เมืองแมนลดมือจากไหล่เธอ พร้อมนิ่งรอฟังอุ่นจันทน์ เธอยิ้มทำไมอุ่น หรือเธอรักเขา เธอลืมสัญญาของเราแล้วใช่มั้ย เมื่อเมืองแมนพูดจบ เขาก็หันหลังจะเดินเข้าบ้านไป อุ่นจันทน์รีบเรียกเขาไว้แล้วอธิบาย แมน ที่ฉันยิ้มน่ะ ไม่ใช่ว่าฉันลืมสัญญาแต่ฉันดีใจต่างหากที่นายหึงซาลาเปาอุ่นคนนี้ต่างหากล่ะ ได้ยินดังนี้เมืองแมนหันกลับมายืนตรงหน้าอุ่นจันทน์ อุ่นจันทน์จึงพูดต่อว่า ผู้ชายคนที่เธอเห็นที่ห้องแต่งตัวน่ะ เขาเป็นพี่ชายนิตยา เขาแต่งงานแล้วจ๊ะ เขาแค่มาแสดงความยินดีกลับฉันเท่านั้นเอง แล้วจู่ๆนายก็ทึกทักเอาเองว่าเขามาชอบฉัน พานไม่ยอมรอรับฉันกลับบ้านด้วย แล้วยังจะมาโกรธฉันอีก อย่างนี้มันน่า.. มือกลมมนของอุ่นจันทน์หยิกไปที่ต้นแขนของเมืองแมน โอ้ย เมืองแมนแสร้งร้อง ทำให้อุ่นจันทน์เห็นใจเข้ามาปลอบขอดูแขน ทุกอย่างเป็นไปตามแผนเมืองแมนรวบร่างของอุ่นจันทน์มากอดพร้อมกับหอมแก้มไปฟอดใหญ่เป็นการลงโทษ แล้วพูดว่า ต่อจากนี้นะ ซาลาเปาอุ่นคนนี้ต้องอยู่กับผู้ชายแมนๆคนนี้ตลอดไปนะ
จบบริบรูณ์
31 พฤษภาคม 2546 22:30 น.
กระปุกแป้ง
ยายอุ่น ทำให้วันนี้กลับบ้านดึกนักล่ะลูก คุณแม่ของอุ่นจันทน์ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ขอโทษคะ แม่ พอดีวันนี้อุ่นไปคัดตัวนักแสดงที่คณะเขาจะจัดละครเวทีน่ะคะ ยายนิตก็เลยชวนอุ่นไปคัดกับเขาด้วย อุ่นนึกว่าจะไม่นานเลยไม่ได้โทรฯมาบอกแม่น่ะคะ อุ่นขอโทษนะคะแม่ อุ่นจันทน์อธิบาย ไม่เป็นไรจ้า เอ เราก็อยู่ปี4แล้วนะ ยายอุ่น จะไปคัดตัวแย่งกับน้องๆ เขาทำไม อีกหน่อยเราก็จบแล้วนะ คุณแม่พูดพลางตั้งโต๊ะอาหารให้อุ่น โธ่ แม่ขา อุ่นก็ไม่ได้อยากไปหรอกคะ ก็ยายนิตนั่นล่ะคะตัวดี คะยั้นคะยออุ่นให้ไปคะ อุ่นพูดแล้วช่วยคุณแม่จัดโต๊ะอาหาร แม่ขา มีจดหมายถึงอุ่นบ้างมั้ยค่ะ ยังไม่มีเลยจ๊ะ อุ่นรอจดหมายใครอยู่หรอจ๊ะ คุณแม่ถาม เปล่าค่ะแม่ คืออุ่นเขียนจดหมายไปสมัครงานไว้น่ะค่ะ กำลังรอจดหมายเรียกไปสัมภาษณ์คะ อุ่นจันทน์พูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจเล็กๆ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง แม่ค่ะ อุ่นอิ่มแล้ว อุ่นขอตัวนะคะ เพลียจังเลยคะ อุ่นจันทน์เดินขึ้นมาบนห้องนอนด้วยสีหน้าซีดลง ภายในใจว้าวุ่น เอ๊ะ ทำไมเดือนนี้นายแมนไม่เขียนจดหมายมานะ ปกติจะต้องเขียนมาทุกเดือนนิหน่า อุ่นจันทน์คิดพลางถอนหายใจ
เช้าวันรุ่งขึ้น อุ่นจันทน์ไปมหาวิทยาลัยตามปกติ ยายอุ่น! เสียงนิตยาตะโกนตามหลังมา อุ่นจันทน์หยุดรอเพื่อนสาวของเธอ อะไรยายนิต เรียกฉันซะเสียงดังเชียว แล้วรีบร้อนจะไปไหนจ๊ะ ก็วันนี้ที่คณะเขาจะประกาศรายชื่อนักแสดงแล้วสิยะ ฉันจะมาชวนเธอไปดูที่บอร์ดไงล่ะ ไปเถอะ นิตยาไม่ฟังเสียงของอุ่นจันทน์เลย เธอฉุดข้อมือกลมมนของอุ่นจันทน์ตรงไปที่บอร์ดประกาศรายชื่อนักแสดง ทั้งสองมองหาชื่อของตนเองบนบอร์ด แล้วเสียงของนิตยาก็ดังขึ้น อุ่นนี่ไงชื่อเธอมีชื่อฉันด้วย เราได้เล่นเป็นพี่เลี้ยงของซินเดอร์เรล่าจ๊ะ ดูสิ นิตยาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แล้วชี้ให้อุ่นจันทน์ดูที่บอร์ด จริงด้วยนิต แล้วเราจะทำไงดีล่ะ ฉันไม่อยากเล่นเลย เราไปถอนชื่อกันเถอะนิต. อุ่นจันทน์เกี่ยงงอนที่จะไม่เล่น พร้อมทั้งชวนนิตยาไปถอนชื่อ จะบ้าหรอ อุ่น เราสองคนต้องทำได้สิ ที่เขาเลือกเราเพราะเขาคิดว่าเราทำได้นะ อุ่น เล่นเถอะนะ ถือซะว่าทำงานนี้เพื่ออำลาชีวิตมหาลัยของเรานะ อุ่นเล่นเถอะนะ ฉันขอร้อง นิตยาอ้อนวอนและชี้แจ้งเหตุผลจนอุ่นจันทน์ต้องยอมทำตาม เย้! ตกลงเป็นอันว่าเราจะเล่นใช่มั้ยอุ่นอุ่นจันทน์พยักหน้ารับทำให้นิตยาสมหวังกระโดดเป็นลิงโลดผิดกับอุ่นจันทน์ที่วิตกกังวลว่าตนจะแสดงไม่ได้
ตลอดระยะเวลาสองเดือน อุ่นจันทน์กับนิตยาทุ่มเทเวลาให้กับการซ้อมละครเวทีครั้งนี้เป็นอย่างมาก อุ่นจันทน์เหนื่อยและเพลียจนลืมนึกถึงจดหมายของเมืองแมนเลย จนกระทั่งเย็นวันหนึ่ง อุ่นจันทน์เจอซองจดหมายวางอยู่ที่โต๊ะหนังสือของเธอ จดหมายฉบับนั้นเป็นจดหมายair-mailจากอังกฤษจ่าหน้าซองถึงเธอ อุ่นจันทน์หยิบจดหมายขึ้นมาอ่านอย่างรีบร้อนและดีใจ อุ่นจันทน์ยิ้มให้กับถ้อยคำในจดหมายที่เขียนถึงเธอ
ยายซาลาเปาอุ่น นี่ฉันเมืองแมนนะ ฉันต้องขอโทษเธอด้วยที่เขียนจดหมายถึงเธอช้า พอดีช่วงนี้ฉันสอบfinalอยู่น่ะ ตอนนี้ที่นี่อากาศเริ่มหนาวแล้ว ฉันคิดถึงเมืองไทยจังเลย อยากกลับไปกินซาลาเปาอุ่นๆของฉันน่ะ ไม่รู้ว่ามีใครมากินรึยังน้า ยังไงก็อย่าเพิ่งให้ใครกินนะ รอฉันนะ ฉันจะกลับไปกิน เอ๊ย ไปหาเธอแน่ๆ เออ คุณพ่อกับคุณแม่ท่านจะกลับเมืองไทยแล้วนะ คุณพ่อทำเรื่องขอย้ายกลับเมืองไทยได้น่ะ คงถึงที่นั่นอาทิตย์หน้าล่ะมั่ง ส่วนฉันคงต้องรอเรียนให้จบก่อน คงประมาณปลายเดือนน่ะถึงกลับ แค่นี้ก่อนนะ อย่าลืมคิดถึงฉันมากๆนะ ฉันก็จtคิดถึงเธอมากๆเช่นกัน รัก
เมืองแมน
ตาบ้าแมน เขียนอะไรก็ไม่รู้ ใครเขาจะเป็นซาลาเปาให้นายกินล่ะ เชอะ! อุ่นจันทน์ตัดพ้อข้อความในจดหมายเมืองแมนอย่างเขินอายเหมือนคนในจดหมายอยู่ข้างหน้าซะอีก อุ่นจันทน์ลอบถอนหายใจเบาๆ ตั้งปลายเดือนเชียวหรอ กว่านายจะกลับน่ะนายแมน อุ่นจันทน์ล้มตัวลงนอนโดยมือยังกุมจดหมายอยู่
เสียงเคาะประตูดังขึ้นในตอนเช้า ยายอุ่น ตื่นรึยังลูก คุณแม่ตะโกนเรียก ตื่นแล้วคะ คุณแม่ น้ำเสียงงัวเงียของอุ่นจันทน์ดังขึ้น มีอะไรคะแม่ ปลุกหนูแต่เช้าเลยค่ะ เมื่อประตูเปิดออก คุณแม่ก็พูดว่า แม่จะมาถามว่าวันนี้หนูว่างมั้ย แม่ได้ข่าวว่าคุณลุงประพจน์กับคุณป้าสุรีย์จะกลับจากอังกฤษวันนี้ แม่กับคุณพ่อก็เลยจะไปรับน่ะ ลูกจะไปด้วยมั้ยจ๊ะ อุ่นจันทน์ฟังแล้วคิดถึงข้อความในจดหมายที่เมืองแมนเขียนมาบอกเธอ ว่าไงจ๊ะ อุ่น ว่างมั้ยจ๊ะ คุณแม่ถามอีกครั้งเพื่อขอคำตอบจากอุ่นจันทน์ อุ่นจันทน์ผงะเล็กน้อยก่อนตอบ ว้า แย่จังค่ะวันนี้ อุ่นมีซ้อมใหญ่ค่ะแม่ เดี๋ยวสิบโมง ยายนิตมารับอุ่นที่บ้านแล้วจะไปที่มหาวิทยาลัยคะ เสียดายจังเลยนะคะ ไม่เป็นไรคะเดี๋ยวอุ่นค่อยไปกราบคุณลุงคุณป้าตอนเย็นก็ได้ค่ะ อุ่นจันทน์ปฏิเสธไปอย่างเสียดายแล้วจึงลุกไปอาบน้ำแต่งตัว เตรียมตัวไปข้างนอก
ภายในสนามบินเต็มไปด้วยผู้คนที่มารอรับญาติของตน คุณพ่อคุณแม่ของอุ่นจันทน์ก็เป็นหนึ่งในนั้น เมื่อประชาสัมพันธ์ประกาศเที่ยวบินที่ลงสู่กรุงเทพฯ ผู้โดยสารก็เริ่มทยอยกันออกจากห้องผู้โดยสารและมองหาญาติของตน เอ๊ะ! คุณดูนั่นสิใช่พี่ประพจน์กับพี่สุรีย์รึป่าวคะ คุณแม่พูดพร้อมชี้ให้คุณพ่อดู ใช่คุณ เอ๊ะ นั่นมันนายแมนนิ กลับมาด้วยหรอเนี๊ย นึกว่าจะตามมาทีหลังซะอีกนะคุณ คุณพ่อพูดพลางโบกไม้โบกมือเรียกสามคนนั้น อ้าว สวัสดีจ๊ะเป็นยังไงบ้าง พี่เกรงใจพวกเธอจังที่ต้องมารับน่ะ มี่จริงแล้วพี่ว่าจะให้รถของสนามบินไปส่งนะ เนี๊ย คุณแม่ของเมืองแมนพูดด้วยความเกรงอกเกรงใจเพื่อนบ้านทั้งสอง สวัสดีครับคุณอา วันนี้อุ่นไม่มาด้วยเหรอครับ เมืองแมนพูดเสียงอ่อยๆคล้ายผิดหวัง อ้อ จ๊ะ ยายอุ่นไม่ได้มาหรอกจ๊ะ วันนี้เขาไปซ้อมใหญ่ละครเวทีของคณะจ๊ะ ละครจะแสดงพรุ่งนี้แล้วจ๊ะ แมนไปดูกับอามั้ยลูกไปดูยายอุ่นเขาแสดง เอ๊ะ! แล้วยายอุ่นเขารู้มั้ยจ๊ะว่าแมนจะกลับวันนี้น่ะลูก อาเองยังนึกว่าแมนจะกลับมาทีหลังซะอีกนะลูก คุณแม่อุ่นจันทน์แก้ตัวให้ลูกสาว เมืองแมนได้ยินดังนั้นก็ได้แต่นิ่งเงียบตลอดทางกลับบ้าน เมืองแมนน้อยใจอุ่นจันทน์ที่ไม่ยอมมารับคุณพ่อคุณแม่ของเขาในวันนี้ เขาอุตส่าห์จะมาทำเซอร์ไพรซ์เธอ ให้เธอดีใจ แต่เขากลับผิดหวังเพราะเธอไม่มา เมืองแมนลอบถอนหายใจหลายครั้งจนถึงบ้าน ก่อนลากันคุณแม่ของอุ่นจันทน์ได้พูดให้ความหวังเมืองแมนว่าอุ่นจันทน์จะมา กราบคุณพ่อคุณแม่ของเขาในตอนเย็น เท่านั้นก็ทำให้ใบหน้าอันเหี่ยวแห้งของเมืองแมนกลับชุ่มชื่นขึ้นมาในทันใด ตลอดช่วงบ่ายจนถึงเย็น เมืองแมนจดจ่ออยู่กับการมาของอุ่นจันทน์ เขาตื่นเต้นและคิดถึงอุ่นจันทน์ ตลอดระยะเวลาสองปีที่ไปอยู่อังกฤษ แต่เมืองแมนก็ต้องผิดหวังอีกครั้ง เพราะอุ่นจันทน์ไม่มาตามที่คุณแม่ของเธอบอกไว้ ทำให้เมืองแมนยิ่งน้อยใจที่เธอไม่สนใจหรือตื่นเต้นกับการกลับมาของเขาเลย ทางด้านอุ่นจันทน์เองก็กลับบ้านมาอย่างอ่อนเพลียหลังจากซ้อมใหญ่ละครเวทีมาทั้งวัน อุ่นจันทน์เข้านอนโดยไม่ได้ถามไถ่คุณพ่อคุณแม่ถึงเรื่องที่ไปรับคุณพ่อและคุณแม่ของเมืองแมนเลย และไม่นานอุ่นจันทน์ก็ผลอยหลับไป
หน้าส่วนตัว
985
