31 ตุลาคม 2553 19:24 น.
กระบี่ใบไม้
พระอาจารย์ท่านหนึ่งปลูกสร้างวัด
ใกล้อารามเงียบสงัดนักพรตกล้า
แต่นักพรตไม่อยากให้มีวัดวา
จึงเสกด้วยมนต์มายาคาถามาร
เสกภูตผีตามรังควาญพานหลอกหลอน
พระเณรก็แสนทุกข์ร้อนไม่อาจต้าน
หนีไปหมดเหลือหนึ่งเดียว,พระอาจารย์
หลายปีผ่านวิชามารเริ่มหมดลง
หลังจากใช้เวทย์คาถาจนหมดสิ้น
อาจารย์ก็ไม่ทิ้งถิ่นดังประสงค์
เมื่อเรียนรู้สู้ไม่ได้อย่างมั่นคง
นักพรตเฒ่าช้ำใจปลง...ก็จากไป
เหล่าลูกศิษย์ลูกหากลับมาถาม
ชัยชนะช่างงดงามและผ่องใส
อยากรู้ว่าท่านชนะได้อย่างไร
อาจารย์ใช้เวทมนต์ใดเข้าต่อกร
ข้าไม่มีเวทมนต์ใดที่ไหนดอก
อาจารย์ยิ้มสรรพยอกเอ่ยคำสอน
สิ่งเดียวที่อาจารย์ไซร้ใช้ราญรอน
คือคาถานิรันดร...ว่า -ไม่มี-
เวทย์คาถานั้นยังมีที่สิ้นสุด
แต่ -ไม่มี- ไม่เคยหยุดในทุกที่
ไม่มี...สิ่งใดชนะความ -ไม่มี-
หวาดกลัว,เศร้า,เหงา,ยินดี...อยู่ที่ใจ
29 ตุลาคม 2553 18:57 น.
กระบี่ใบไม้
พระ โซจุน ปฏิบัติธรรมอย่างสิ้นหวัง
ขณะไร้สิ้นกำลังแห่งมรรคผล
คิดกระโดดน้ำตายอย่างมืดมน
เพื่อดับความสับสนในหัวใจ
...อธิษฐานแห่งหัวใจต่อสายน้ำ
ขอทิ้งร่างนี้ลงตามห้วยน้ำไหล
หากชีพนี้มีความหมายต่อใครใคร
โพธิสัตว์จงช่วยไว้มิให้ตาย
หากชั่วชาติชีวิตนี้ต้องมัวหม่น
จงสูบข้าใต้วังวนสิ้นสลาย...
ขณะที่สำลักน้ำอย่างงมงาย
จิตประวัตินึกขึ้นได้ถึงมารดา
เกิดเป็นลูกผู้ชายใดใจท้อแท้
คนที่เจ็บปวดแท้คือแม่ข้า
ร่างนี้ไม่ควรเป็นสิทธิ์ของหมู่ปลา
พระคุณแม่เหนือคงคาและสายธาร
อาศัยพระคุณผู้กำเนิดเชิดหน้าสู้
พร้อมดำรงชีวิตอยู่อย่างกล้าหาญ
ก่อเกิดเป็น พระอิคคิว ในตำนาน
ย้ำเตือนถึง พระในบ้าน รีบแทนคุณ
พระโซจุน เป็นนามเดิมของพระอิคคิว(อิคคิวซัง) ขณะที่บวชที่วัดไซกอนจิ เมื่อครั้งหลวงพ่อเคนโอมรณภาพ ด้วยความกตัญญู โซจุนจึงออกจากวัดไซกอนจิไปพักที่วัดอิชิยามา เพื่ออดอาหารเป็นเวลา 7 วัน 7 คืน สวดมนต์อุทิศส่วนกุศลให้หลวงพ่อเคนโอพระอาจารย์ของตนเองต่อหน้าพระโพธิสัตว์ แต่ก็ยังไม่สามารถคลี่คลายความสับสนในจิตใจได้ จึงบังเกิดความเศร้าหมองและสิ้นหวัง ไม่รู้ว่าจะมีชีวิต ต่อไปอย่างไรและเพื่ออะไร ความสิ้นหวังนี้เกิดขึ้นรุนแรงจนทำให้โซจุนตัดสินใจกระโดดน้ำตายที่แม่น้ำเซตะ ทางตอนใต้ของทะเลสาบบิวาโกะ แต่เพราะคำว่า แม่คำเดียวที่ทำให้เขาระลึกขึ้นได้ และตัดสินใจดำเนินชีวิตอยู่อย่างกล้าหาญ โลกจึงได้รู้จักพระอิคคิวได้จนถึงปัจจุบันนี้
22 ตุลาคม 2553 11:40 น.
กระบี่ใบไม้
จิตรกรผู้หนึ่งแสนเก่งกาจ
ออกดั้นด้นค้นแบบวาดทุกสถาน
หวังจะวาดรูป พระ กับรูป มาร
ค้นพบแบบตามต้องการเป็นพระงาม
พำนักอยู่ ณ ไม่ไกลในวัดหนึ่ง
บุคลิกช่างดูดดึงหน้าเกรงขาม
ทั้งสูงส่งแสนสง่าน่าติดตาม
ทุกผู้คนได้ยินนามล้วนศรัทธา
ได้มาพบแบบอย่างนี้แสนดียิ่ง
ข้าจะวาดพระแท้จริงดังปรารถนา
พูดเสร็จแล้วก็อัญเชิญแบบนั้นมา
เนรมิตสิ่งล้ำค่า - ผืนผ้าใบ
กลายเป็นภาพลายเส้นสีที่ลือเลื่อง
ประชาชนทั่วทั้งเมืองล้วนขานไข
ภาพนั้นถูกคนเอ่ยขานทั้งใกล้ไกล
กลายเป็นจิตรกรใหญ่แต่นั้นมา
เพียงไม่กี่วันวารผันผ่านพ้น
จิตรกรเดิมดั้นด้นดำริว่า
หวังจะวาดรูปยักษ์มารแห่งมายา
ข้าจะไปค้นหาแบบที่ใด
หลังจากที่เสาะระเหิน...บังเอิญพบ
คุกแห่งหนึ่งซึ่งสงบกลางเมืองใหญ่
เห็นนักโทษหน้าเหี้ยมหาญสะท้านใจ
นี่แหละรูปที่ฝันไว้ของหมู่มาร
พอนักโทษรู้ข่าวนั้นพลันร้องไห้
ใยท่านมาหาข้าได้...ไม่สงสาร
ท่านได้ข้าเป็นแบบพระดังต้องการ
ใยวันนี้มาเลือก...มาร...ข้าคนเดิม
ท่านเคยวาดภาพข้าไว้จนสูงส่ง
ทำเอาจิตข้าลุ่มหลงจนฮึกเหิม
ติดในลาภ,ยศ,สรรเสริญเพลินเหิมเกริม
ผิดที่ท่านแท้มาเติมความมัวเมา
ขณะลาภ,ยศ,สรรเสริญ...บังเอิญหมด
แต่ว่าใจข้าไม่ลดความโง่เขลา
เปลี่ยนเป็นโจรฆ่าเจ้าทรัพย์ - จึงนับเอา
เปลี่ยนจากพระเป็นมารเข้า...น่าละอาย
......................................
...จิตของคนช่างอ่อนแอแท้แท้หนอ
กิเลสโลกคอยลากคอมิขาดสาย...
จิตรำพึง ถึงโลกนั้น,อันวุ่นวาย
พระอาจเปลี่ยนเป็นมารได้...ในพริบตา
20 ตุลาคม 2553 21:54 น.
กระบี่ใบไม้
พระอาจารย์นั่งหลับตาในร่มไม้
มีลูกศิษย์ทั้งหลายรายล้อมอยู่
ทุกคนต่างหวังฟังธรรมล้ำเลิศดู
แล้วอยู่อยู่อาจารย์ก็กล่าวขึ้นมา
...ทำอย่างไรจะกำจัดหญ้ารกร้าง...
อาจารย์กล่าวพร้อมชี้ทางกลางทุ่งหญ้า
ศิษย์ทุกคนฟังคำขานอาจารย์ชรา
หลังครุ่นคิดแล้วก็พากันเอ่ยคำ
บางคนบอกเอามีดฟันให้มันหมด
บางคนบอกเอาปูนรดแล้วเหยียบย่ำ
บางคนบอกขุดรากโคนเป็นประจำ
บางคนบอกว่าต้องนำไปเผาไฟ
อาจารย์จึงบอกจงแบ่งเป็นส่วนส่วน
ทำวิธีของตนล้วนที่กล่าวไว้
นับเวลาอีกหนึ่งปีแต่นี้ไป
ทุกคนค่อยย้อนมาใหม่...ดูเหตุการณ์
วันเวลาหมุนเวียนปรับเปลี่ยนผัน
ทุกคนกลับมารวมกันตามคำขาน
กลางท้องทุ่งหญ้า...เหลืองทองอร่ามบาน
ปกคลุมด้วยธัญญาหารเต็มท้องนา
หลังจากที่ไปตรึกตรองทดลองคิด
เรียนรู้ทุกการถูกผิดจึงรู้ว่า
นอกจากการหว่านให้เต็มซึ่งธัญญา
วิธีอื่นปราบต้นหญ้าไม่อับจน
ท่านอาจารย์จากโลกนั้นไปก่อนนี้
เหลือทิ้งไว้เพียงวิถีแห่งเหตุผล
ว่าเธอจงสนองตอบต่อผู้คน
ปลูกรักไว้ในกมล...ดังทุ่งทอง
19 ตุลาคม 2553 19:41 น.
กระบี่ใบไม้
แม่ชี...รูปหนึ่งสวยโสภา
แม้จะสวมใส่เสื้อผ้าอย่างเรียบง่าย
พระในวัดล้วนลุ่มหลงอย่างงมงาย
พระรูปหนึ่งเขียนจดหมายฝากความนัย
แม่ชีก็ปฏิบัติธรรมอย่างสงบ
ไม่ตอบความการขอพบที่ฝากไว้
หลังจบคำเทศน์อาจารย์ผันผ่านไป
ณ กลางที่ประชุมใหญ่แห่งธรรมมา
แม่ชีจึงลุกขึ้นยืนพร้อมบอกกล่าว
รักแล้วใยไม่เดินก้าวมาต่อหน้า
เมื่อเธอหลงรูปที่เห็นเป็นมายา
ใยไม่กล้ากอดฉันไว้...ให้คนชม
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระบี่ใบไม้
หน้าส่วนตัว
1558
