3 พฤษภาคม 2552 12:33 น.
กระบี่ใบไม้
ทุ่งหญ้ายังอยู่ตรงนี้ คนดีเคยอยู่ตรงนั้น
เหม่อมองฟากฟ้าเดียวกัน...สุดหวั่นไหว
เมฆน้อยลอยคล้ายสายธาร ลมพานพัดมาพลิ้วเบา
ลมรักแผ่วมาบรรเทา สะท้อนซึ้ง...ตรึงใจ
โคนรุ้งพุ่งจากฟากฟ้า พริบตาขมขื่นตื่นฝัน
ภายใต้ฟากฟ้าเดียวกัน คนหนึ่งคนนั้น...อยู่แสนไกล
โคนรุ้งพุ่งจากฟากฟ้า ต้นหญ้ายังคงพัดไกว
ลมรักจากมาไกลไกล คิดถึง สุดซึ้งละมุน
ทุ่งหญ้ายังอยู่ตรงนี้ คนดีเคยอยู่ตรงนั้น
เหม่อมองฟากฟ้าเดียวกัน...สุดหวั่นไหว
เคียวรุ้งคล้ายเป็นสะพาน ข้ามธารเมฆาพลิ้วไป
ส่งความคิดถึงสุดห้วงดวงใจ...เอาไว้...รักเธอ
2 พฤษภาคม 2552 21:14 น.
กระบี่ใบไม้
ในค่ำคืนที่แสงจันทร์นั้นกระจ่าง
นักเดินทางยังไม่ซึ้งซึ่งฝั่งฝัน
ปล่อยอารมณ์อยู่เดียวดายใต้แสงจันทร์
ตะเกียงน้อยหนึ่งใบนั้นเคยร่วมทาง
แม้จะอบอุ่นได้เพียงเล็กน้อย
อาจจะด้อยแสงเรืองรองคอยส่องสว่าง
แสงแห่งไฟดวงน้อยนี้ไม่มีจาง
โต้แสงจันทร์ที่พราวพร่างกระจ่างทอ
ผู้ผ่านทางหนึ่งบังเอิญเดินผ่านมา
แนะนำว่าจะเก็บไว้ทำไมหนอ-
เมื่อแสงจันทร์ยังพราวพร่างกระจ่างพอ
ตะเกียงก็ไร้ความหมายเกินฉายไฟ...
ท่ามกลางแสงจันทร์นวลชักชวนฝัน
นักเดินทางผู้นั้นก็หวั่นไหว
สงสารเจ้าตะเกียงน้อยคู่กลอยใจ
เขาทอดทิ้งเจ้าเอาไว้ริมข้างทาง
ค่ำคืนนี้ที่ลมหนาวพลิ้วพราวพัด
เงียบสงัดไร้จันทร์ล้อแสงทอกระจ่าง
มืดและหนาวร้าวชีวันฝันเลือนราง
หลงคำอ้างไร้ความจริงทอดทิ้งเธอ
ทอดทิ้งสิ่งสำคัญไว้กับกาลเวลา
ทบทวนภาพที่ผ่านมาอยู่เสมอ
จันทร์อยู่ที่ขอบฟ้านั่นเฝ้าฝันละเมอ
ใจพร่ำเพ้อรักเพียงไหน...ไม่กลับคืน
2 พฤษภาคม 2552 14:50 น.
กระบี่ใบไม้
ไม่ใช่แสงของดวงดาวที่พราวฟ้า
แต่เปล่งจากยอดหญ้าที่พลิ้วไหว
ไม่ใช่สายของลมหวิวพลิ้วแผ่วไกว
แต่มันเต้นจากหัวใจที่คร่ำครวญ
ก่อนจะทิ้งชีพแสนสั้นกับฝันคว้าง
ล่องไปกับสายลมบางละห้อยหวน
ตราบน้ำใสที่ไหลลับไม่กลับทวน
อยากชี้ชวนดูดาวนั้นในฝันนี้
แม้เป็นแค่แสงดาวใจเหนือใบหญ้า
อาจไม่ใช่ดาวบนฟ้าเหนือถิ่นที่
แต่มันเป็นดาวในฝันที่ฉันมี
เกิดจากห้วงดวงฤดีเพียงหนึ่งดวง
.
ฝากไปกับแสงหิ้งห้อยที่ร้อยผ่าน
ก่อเป็นสายของลำธารสู่แดนสรวง
ระยิบแสงแห่งนทีสีเงินยวง
อยู่ในห้วงแห่งฝันนี้...ที่มีเรา
1 พฤษภาคม 2552 19:54 น.
กระบี่ใบไม้
มอง...ท้องฟ้ายามท้องฟ้าเหว่ว้าหม่น
มอง...หยาดฝนเมื่อหยาดฝนร่วงหล่นหาย
มอง...ดูเงาเหมือนเงาเหงาเศร้าเปลี่ยวดาย
มอง...ใบไม้คล้ายใบไม้...ปลิวหายไป
มอง...สายรุ้งคล้ายสายรุ้งพุ่งห่างฟ้า
มอง...ธาราคล้ายน้ำตาเริ่มบ่าไหล
มอง...ภาพคนใจสลายทั้งหายใจ
มอง...เห็นเราเศร้าหวั่นไหว...ในสายธาร
มอง...หยาดหยดของน้ำค้างกลางใบไม้
มอง...เห็นคนโง่งมงายไร้แก่นสาร
มอง...เงาเหงาคล้ายเงาเราเศร้าทรมาน
มอง...ตัวเองที่ร้าวราน...ก้าวผ่านเธอ