12 มีนาคม 2552 08:34 น.
กระบี่ใบไม้
ลอยระรื่นชื่นฉ่ำใสในสายน้ำ
ง่ายและงามยามชดช้อยลอยเฉิดฉาย
ฝ่าฟองคลื่นขืนระทมหลงงมงาย
หวังพานพบจบสุดท้าย...ปลายนาวา
คืนเล่าขานร้าวรานว่า-น้ำตาหม่น
กลางสายชลคลื่นประสานลำธารประสา
ลอยฟุ้งฟ่องล่องเลียบโค้งเชื่อมโยงมา
มองน้ำตาเคลือบน้ำตาลเมื่อผ่านไป
เพื่อหลุดพ้นความผันแปรกระแสคลื่น
ข้ามเขตคืนตื่นจากฝัน-พบวันใหม่
คอยสายน้ำมาบรรจบพบหัวใจ
มองหาใครสักคนหนึ่ง...ซึ่งยังรอ
11 มีนาคม 2552 16:54 น.
กระบี่ใบไม้
เห็นกรอบรูปที่พลัดตก...กระจกแก้ว
แตกไปแล้วมาบาดในหัวใจฉัน
อยู่แต่คล้ายตายจากพรากสัมพันธ์
รอยรักนั้นเจาะเป็นลิ่มทิ่มหัวใจ
มีหัวใจไร้ที่ยืนให้ขืนรัก
เคยรู้จักกลายเป็นอื่นขมขื่นไหม
แก้วที่แตกใยต้องแหลกถึงเนื้อใน
กอดรูปไว้ใจสลายกลายเป็นจุล
กรอบรูปแตกใจก็แหลกแตกไปแล้ว
คล้ายเศษแก้วเปื้อนน้ำตาไหลปร่าอุ่น
กอบแก้วถือบาดมือน้อยร้อยละมุล
ไม่ทารุณเท่าคำขาด...บาดหัวใจ
11 มีนาคม 2552 16:26 น.
กระบี่ใบไม้
หยาดฟ้าพราวแสงดาวดื่นค่ำคืนนี้
เธอคนดีจะฝันซึ้งถึงคนไหน
เดือนเหน็บหนาวแสงดาวเกลื่อนลับเลือนไกล
คนในห้วงแห่งหัวใจอยู่ไหนกัน
อาจนอนในทางช้างเผือกริมเปลือกฟ้า
หรืออยู่ในห้วงนิทราเวลาฝัน
คลี่ผืนฟ้าต่างผ้าอุ่นนอนหนุนจันทร์
จุมพิตขวัญปันสินสอดโอบกอดดาว
อยากฝากรักไปปักในใจดวงน้อย
ฝากลมลอยไปติดตรึงถึงห้วงหาว
เจ็บปวดแท้แม้เศษฝันอันชั่วคราว
...ในฝันร้าว...ภาพเรานี้...ไม่มีเลย...
11 มีนาคม 2552 10:23 น.
กระบี่ใบไม้
...แม้ต้องทน...ทุกข์ระทม...พรหมลิขิต...
...ขอขัดขืน...ชีวิต...เพื่อคิดถึง...
...ที่สุดเขต...ของขอบฟ้า...ยังตราตรึง...
...ไม่อาจลบ...ความลึกซึ้ง...ที่ตรึงตรา...
...ขอรักจน...ฟ้าสิ้น...แผ่นดินสลาย...
...ลมละลาย...ใจไม่สิ้น...ถวิลหา...
...ขอรอคอย...ทุกถ้อยจำ...คำสัญญา...
...ติดตามเธอ...ถึงโลกหน้า...บอกว่ารัก...
...สุดแผ่นดิน...สิ้นผืนฟ้า...กัลปาวสาน...
...มีหัวใจ...ที่ร้าวราน...โดนม่านดัก...
...ขอตรึงห้วง...แห่งหทัย...ด้วยใจภักดิ์...
...บอกรักคน...ที่รู้จัก...ไม่รู้ใจ...
11 มีนาคม 2552 08:31 น.
กระบี่ใบไม้
เสียงร่ำร้องที่ร้าวรานหวานในจิต
คล้ายขีดขึ้นจากชีวิตที่ผิดหวัง
โอ้ ความสุขจากหัวใจไม่จีรัง
ห้วงความหวังเกิดความไหวใจอาวรณ์
ให้น้ำมือทั้งสองนี้มีความหมาย
ฝันสลายความสิ้นหวังยังหลอกหลอน
มองเห็นมือที่เคลื่อนไหวใจร้าวรอน
ดุจคำพรต่างคำพ้อ...ไม่พอเพียง
เสียงตบมือข้างเดียวดังเปลี่ยวเปล่า
คืนเหน็บหนาวถามตอบใจไร้คำเถียง
แสนโหดร้ายคล้ายเงื่อนงำมีสำเนียง
เกิดเป็นเสียงก้องประสาน...ร้าวรานใจ
.......................................................................................
มาจากโกอานบทหนึ่งของนิกายเซ็น ซึ่งโกอานเป็นคำถามปริศนาธรรมที่มีลักษณะที่แปลกประหลาดเพื่อใช้ปลุกจิตของผู้ฝึกให้ลุกโพลงได้โดยฉับพลัน อย่างเช่น จงบอกเสียงของการตบมือข้างเดียวว่าเป็นอย่างไร เป็นต้น ซึ่งคำตอบของผู้ตอบ อาจมีหลายลักษณะแล้วแต่การตีความ ซึ่งผู้เป็นอาจารย์สามารถหยั่งภูมิธรรม ทดสอบภูมิจิตของลูกศิษย์ตัวเองได้จากคำตอบนั้นเอง แล้วคุณล่ะ ตีความโกอาน เสียงที่ดังจากการตบมือข้างเดียว ว่าอย่างไร?
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระบี่ใบไม้
หน้าส่วนตัว
1253
