28 สิงหาคม 2553 11:49 น.
กระบี่ใบไม้
ลมโชยลมพลิ้วแปลกสายลมปลิว...ใบไผ่
ดวงจิตดวงใจดวงนี้ดวงเดิม...สลาย
คนเคยคนรักคนนี้คนเดิม...รักง่ายลืมดาย
...ใบไผ่งมงายแตะสายนที...
ลอยแกว่งลอยไกวฝ่าสายน้ำไป...ไหลหลาก
ลาก่อนลาจากลาไม้ลำเดิม...หลีกหนี
...ใบไผ่...ใบนั้น...ปลายฝันมากมาย...เต็มห้วงฤดี
จึงหลีกจึงลี้ทิวไม้ชายคา
น้ำค้างรินหยดร้างรดไผ่รอ
วันหนึ่งคงพอเรียกฟื้นธารเดิม...กลับหา
น้ำคงไหลกลับรับธารน้ำตา
ใบไผ่เคยลา...คืนแล้วเคียงลำ?
ลมโชยลมพลิ้วแปลกสายลมปลิว...ลอยผ่าน
สายน้ำลำธารไม่หวนกลับซ้ำ
คนเคยคนรักคนนี้คนเดิม...เหลือภาพทรงจำ
ใบไผ่ลอยลำแรมร้างทางจร
หนาวลมผ่านเลยพัดผ่านใจเอย...โบยโบก
กิ่งไกวไหวโยกโศกกอสะท้อน
โค้งกอดกอฝันดัง...นิรันดร
ดวงใจร้าวรอน...มิเคย...ร้างเลือน
.............ลับลา............
27 สิงหาคม 2553 19:41 น.
กระบี่ใบไม้
ร่อนเร่...ไปทั่วขอบฟ้า
พสุธานั้นคือบ้านร่วมสานฝัน
ใต้ท้องฟ้าค่ำคืนนี้ยังมีจันทร์
ร่วมตามหาคนสำคัญของหัวใจ
ทะเลทรายแห่งหัวใจไร้เข็มทิศ
ยังไม่รู้พรหมลิขิตมีจริงไหม?
ตามหาคนสักคนหนึ่งซึ่งหายไป
เพื่อเติมเต็มความห่วงใย...ผู้รอคอย
อาจจะมีซักคำตอบที่ขอบฟ้า
รอคอยให้ไปค้นหาและคว้าสอย
นักเดินทางผู้เที่ยวท่องเลือนล่องลอย
ใจดวงน้อยหยุดตรงนี้...ที่มีเธอ
25 สิงหาคม 2553 19:16 น.
กระบี่ใบไม้
เด็กน้อยทำชุดถ้วยชาอาจารย์หล่น
ในหัวใจทั้งร้อนรนทั้งหวั่นไหว
มองถ้วยชาที่แสนแพงหักแบ่งไป
พลันฉุกคิดด้วยความไวแห่งปัญญา
ซุกซ่อนถ้วยที่แตกไว้มือไขว้หลัง
อาจารย์ครับสงสัยจังอยากรู้ว่า
เมื่อทุกคนถือกำเนิดเกิดขึ้นมา
ใยต้องม้วยมรณา...สิ้นชีพวาย
อาจารย์ตอบ ธรรมดาชีวิตนั้น
เมื่อเกิดมาย่อมมีวันเสื่อมสลาย
ไม่เคยมีผู้ใดที่ไม่ตาย
เกิด-ล้ม-หาย มีให้เห็นเป็นประจำ
เด็กน้อยรีบเห็นดีด้วยชูถ้วยแตก
ท่านอาจารย์ช่างแจงแจกผลลึกล้ำ
น่าสงสาร...ถ้วยอาจารย์ที่เก็บงำ
ถึงคราวจบสิ้นตามกรรม...ไม่น่าเลย
ปล.เด็กน้อยในครั้งนั้น ต่อมาได้เป็นอาจารย์ใหญ่ฝ่ายเซ็นที่มีชื่อเสียงโด่งดังของญี่ปุ่น นามว่า ท่านอาจารย์ "อิคคิว"
24 สิงหาคม 2553 11:49 น.
กระบี่ใบไม้
โปรเฟสเซอร์คนหนึ่งเดินเข้าไปถาม
...เซ็นนี้หรือมีนิยามอย่างไรนี่...
อาจารย์ยังไม่ทันตอบ...พลันรู้ดี
เซ็นอย่างนั้นเซ็นอย่างนี้ว่าเรื่อยไป
พระอาจารย์รินน้ำชาอย่างนิ่งเฉย
เห็นน้ำร้อนล้นร่วงเลยก่อนรินไหล
อาจารย์ครับ...ท่านจะใส่มันอย่างไร
น้ำเต็มถ้วยแล้วเห็นไหม...เริ่มไหลริน...
อาจารย์บอก ฉันใดก็ฉันนั้น
เพราะความรู้ไม่มีวันที่จบสิ้น
หากหัวใจไร้ที่พอจะได้ยิน
รินความรู้ใส่ดวงจินต์ก็เปล่าเปลือง...
เติมความรู้ให้เหมือนน้ำไม่เต็มแก้ว
พร้อมดูดซับทุกสิ่งแล้วอย่างต่อเนื่อง
ชีวิตคนจะตกต่ำหรือรุ่งเรือง
อยู่ที่เรื่องรับฟังไหม...หรือไม่ฟัง
19 สิงหาคม 2553 19:04 น.
กระบี่ใบไม้
พระธุดงค์สองวัดเถียงกันอยู่
วัดของฉันนั้นเลิศหรูกว่าวัดท่าน
ทั้งใหญ่โตและโอฬารสาระพัน
ต้องพายเรือข้ามน้ำกัน...ขบฉันที
วัดของฉันนั้นใหญ่โตโอ่อ่ากว่า
เพราะเวลาเข้าสุขาทุกครั้งนี่
ตอนถ่ายทุกข์แต่ละครั้งฟังให้ดี
ใช้เวลาหลายนาที...ก่อนหล่นดัง
พระอีกรูปแสนอดรนทนไม่ไหว
ท่านโปรดฟังความยิ่งใหญ่วัดฉันมั่ง
วัดของฉันชื่อ...ไม่มี-ที่จีรัง
มีความว่างสุดฟากฝั่ง - อนัตตา
ถ้าอยากรู้ว่าวัดฉันกว้างแค่ไหน
ได้โปรดลองเดินออกไปจากวัดข้า
วัดของฉันไม่กำหนดเงื่อนเวลา
หรือใครกล้าเถียงฉันไหม...ไม่ใหญ่เลย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระบี่ใบไม้
หน้าส่วนตัว
1774
