21 พฤษภาคม 2552 16:36 น.
กระบี่ใบไม้
. ทุกทุกครั้งสะดุ้งฟื้นตื่นจากฝัน
จะบอกใครว่าใจนั้นมันสับสน
แสนหวาดกลัวขั้วหัวใจใครบางคน
ไม่รู้จะต้องทุกข์ทนอีกเท่าไร
ทุกทุกครั้งที่ใจฉันนั้นฝันร้าย
คงไม่อาจพูดไปได้ว่าหวั่นไหว
อยากร้องไห้คล้ายน้ำตามันตกใน
ไม่กล้าบอกกับใครใครว่าร้าวราน
ต้องหัวเราะทั้งที่ใจไหวสะอื้น
ต้องยิ้มชื่นทั้งที่ใจไหวสะท้าน
ออเซาะใครทั้งที่ใจทรมาน
นั่งเขียนบทกลอนหวานหวานประจานตัว
ถึงเวลาฉันจะฟื้นตื่นจากฝัน
การกระทำของเธอนั้นมันสุดขั้ว
ยอมยิ้มให้ทั้งที่ใจไหวระรัว
จะเลิกโกรธเลิกหวาดกลัวชั่วนิรันดร์
เธอมุ่งหวังสิ่งใดในชีวิต
เธอย่อมมีสิทธิ์จะคิดมีสิทธิ์ฝัน
เมื่อไม่อาจคล้องหัวใจไปด้วยกัน
คงต้องหยุดที่จุดนั้นสัมพันธ์เรา
เมื่อฉันฟื้นคืนจากฝันอันอ้างว้าง
และพรุ่งนี้คงมีบ้างที่เปลี่ยวเหงา
แผ่วหัวใจกระซิบฝันนั้นแสนเบา
ฉันจะไม่ยอมปวดร้าว...อีกต่อไป
12 พฤษภาคม 2552 11:12 น.
กระบี่ใบไม้
สุดแผ่นดินสิ้นผืนฟ้าหรือมาพราก?
เธอต้องการฉันรับปากดังประสงค์
ต่อให้ชีพฉันนั้นล้มตายลง
รักของฉันยังมั่นคงตลอดไป
หลับฝันดีเถิดคนดี-ตราบชีวิต
คนใกล้ชิดรอเธออยู่ไม่หวั่นไหว
คำว่ารักไม่เคยจางเหินห่างไกล
ขอสัญญาด้วยหัวใจจะไม่เลือน
คล้ายหัวใจฉันร่วงตกกระจกแก้ว
สลายแล้วแตกกระจายพลัดพลายเกลื่อน
ซากสถิตแฝงทรงจำยังย้ำเตือน
รักเสมือนเลิศสถาน....เหนือกาลเวลา
สุดแผ่นดินสิ้นผืนฟ้าหรือมาพราก?
พิสูจน์ให้คนลาจากได้รู้ว่า
อนุสรณ์แห่งความรักยังค้ำฟ้า
ตอกย้ำคำมั่นสัญญา...ตลอดกาล
8 พฤษภาคม 2552 10:13 น.
กระบี่ใบไม้
. บินล่อง...ท่องนภา ใจเหว่ว้า...ตามหาฝัน
หวังไป...ให้ถึงจันทร์ แต่ว่าฝัน...นั้นแสนไกล
บินล่อง...ท่องเมฆา ข้ามขอบฟ้า...ที่หวั่นไหว
ลอยล่อง...บินท่องไป ฟ้าและใจ...มีคลื่นลม
ขอบฟ้า...มีแสงดาว แต่ลมหนาว...นั้นขื่นขม
นกน้อย...ยังโต้ลม ยิ่งหนาวคม...ยิ่งเหินบิน
ปลายฝัน...นั้นแสนไกล ทางหัวใจ...ไม่จบสิ้น
นกน้อย...จะคืนถิ่น สู่ฝันนี้...ที่ปลายทาง
6 พฤษภาคม 2552 21:45 น.
กระบี่ใบไม้
เขาคนหนึ่งนั้นคงเป็นเช่นสายฝน
ใช้เวลาร่วงหล่นลงประเดี๋ยว
รดหัวใจที่เหว่ว้าได้ยาเยียว
แต่แค่สุขเพียงครู่เดียวก็หายไป
เขาคนหนึ่งนั้นคงเป็นเช่นอากาศ
ที่สองมือนั้นไม่อาจแตะต้องได้
มองไม่เห็นหากไม่ร้างเลือนห่างไกล
แทรกอยู่ทุกลมหายใจเสมอมา
เธอจะรักสายลมฝนที่หล่นร่วง
เฝ้ารอคอยคนที่ห่วงและค้นหา
เพื่อจะหนาวเยือกสะท้านเหมือนผ่านมา
เพื่อจะเช็ดคราบน้ำตาเมื่อผ่านไป
หรือจะหลงรักอากาศที่ผาดเผิน
แม้ไม่มีที่ให้เพลิน ณ มุมไหน
มองไม่เห็นแต่ไม่ร้างเลือนห่างใจ
บอกรักเธออยู่ใกล้ใกล้ห่วงใยกัน
หากรักเป็นเช่นหยาดฝนอันเกลื่อนกลาด
คงหนาวใจเพราะไม่อาจจะคาดฝัน
หากรักเป็นเช่นลมชิดนิจนิรันดร์
คงไม่มีแม้สักวัน...ไกลห่างเธอ
6 พฤษภาคม 2552 08:44 น.
กระบี่ใบไม้
ครั้งหนึ่งถึงการนานมา มีเทวดา
ตัวน้อยจอมซนหนึ่งองค์
ตั้งมั่นด้วยจิตซื่อตรง เทวดาตัวน้อยประสงค์
อยากรู้หัวใจคืออะไร?
ถามนางฟ้าผู้รักษาหัวใจ นางฟ้าตอบไป
ใจนั้นสำคัญสุดแหนหวง
มนุษย์แต่ละคนมีสองดวง งามงดกว่าสิ่งทั้งปวง
เหล่าข้าพิทักษ์นานมา
ได้โปรดเถิดท่านนางฟ้า โปรดเปิดประตูให้ข้า
เข้าชมหัวใจมนุษย์
ดูก่อนเถิดท่านเทพน้อย ที่ฝันเลื่อนลอยจงหยุด
ประตูกั้นใจของมนุษย์ สิ้นสุด ณ ฟากฟ้านี้
เทพน้อยสงสัยในฤดี หัวใจมนุษย์นี่
งามงดไปถึงสักเพียงไหน?
....................................................................
เทพน้อยแผลงศรทันใด หยุดนางฟ้าไว้
ซึมซบสลบโดยพลัน
แล้วกอบหัวใจมนุษย์นั่น คนละหนึ่งดวงปัน
เก็บงำไว้เป็นของตน
เหล่าเทพรู้โดยบัดดล เทพทุกแห่งหน
จึงเข้าแย่งชิงทันใด
เทพน้อยมิอาจรักษาไว้ แล้วเหล่าหัวใจ
ก็พลัดตกกระจัดกระจายชั่วกาล
....................................................................
ด้วยทัณฑ์แห่งเทพทิพย์วิมาน เทพน้อยผู้หาญ
เจ้าจงตามหาหัวใจชั่วกัปกัลป์
ไปเกิดเป็นเทพแห่งแดนสวรรค์ ชื่อกามเทพน้อยนั่น
ตามฝันไปชั่วดินฟ้า
....................................................................
อาจจะมีหัวใจใครสักคนหนึ่ง
ที่ซาบซึ้งและรอคอยการค้นหา
คอยให้ใครสักคนนั้นเดินผ่านมา
เฝ้าดูแลและรักษาตลอดไป
หากว่าใครหนึ่งคนนั้นผ่านมาแล้ว
อย่าปล่อยช่วงอันเพริศแพร้วให้หลับไหล
คนที่คอยยืนเคียงข้างไม่ห่างไกล
อาจเป็นคู่แท้หัวใจ...ที่รักเธอ
หน้าส่วนตัว
1205
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระบี่ใบไม้
