26 กรกฎาคม 2552 21:34 น.
กระบี่ใบไม้
สายลมพลิ้วปลิวพัดสะบัดไหว
แค่กิ่งไกว-หากรากลึกผนึกหนา
โอบกอดเธอที่ริมน้ำ...เห็นน้ำตา
ยังตอกย้ำคำสัญญากล้ายืนยัน
รักไม่อาจตัดขาดได้ดั่งสายน้ำ
ดุจแว่นแก้วแวววับวามส่องความฝัน
ลมไม่อาจหักไม้ใหญ่ให้ขาดพลัน
รักของฉันย่อมไม่พราก...จากเธอไป
เพราะไม่มีกำแพงใดไหนมาพราก
ตราบห้วยแก้วยังเชี่ยวกรากและยิ่งใหญ่
เขื่อนทำนบหรือจะกั้นบั่นหัวใจ
ขอโอบกอดเธอเอาไว้ชั่วฟ้าดิน
ฉันรักเธอเพราะว่าฉันมั่นในรัก
ฉันกอดเธอด้วยใจภักดิ์จนหมดสิ้น
ไม่เคยมีสงสัยใดในดวงจินตน์
พร้อมส่งวิญญาณของฉัน...นั้นให้เธอ
ที่มาของบทกลอน
"น้อยไจยา"
"แว่นแก้ว ลูกท้าว ไชลังกา ถูกพ่อแม่หมั้นหมายจะให้แต่งงานกับ ส่างนันตา ซึ่งเป็นเงี้ยวที่ร่ำรวย แว่นแก้ว ไม่ได้มีใจผูกสมัครรักใคร่กับ ส่างนันตา เพราะนางเองได้มอบหัวใจรักให้แก่ น้อยไชยา .....น้อยไชยารู้ข่าวการหมั้นหมาย จึงร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง จึงนัดหมายแว่นแก้วให้ไปพบตนที่น้ำตกห้วยแก้ว เพื่อปรึกษาหารือกัน
.
เมื่อวันนัดมาถึง ทั้งสองต่างมากับพี่เลี้ยง เมื่อถึงน้ำตกห้วยแก้ว ต่างก็พูดคุยกัน น้อยไชยาก็ตัดพ้อต่อแว่นแก้ว ว่าดอกแก้วดอกนี้จะไปเป็นของคนอื่นเสียแล้วแว่นแก้วก็บอกว่า นั้นเป็นตามลมที่พัดกิ่งใบมันให้ไหวต่างหาก ส่วนต้น หาได้ไหวตามไม่ ก็ยังเป็นแว่นแก้วเงาใสอยู่เช่นเดิม
.
แล้วแว่นแก้วก็ถามว่า รักตนจริงหรือว่าแค่หยอกเล่นกันแน่ น้อยไชยาก็บอกว่า รักจริงแท้แน่นอน หมายจะเอามาเป็นเมียแพงแนบข้าง แว่นแก้วก็บอกว่าหากพ่อแม่ไม่เห็นแก่ความรักครั้งนี้ ก็จะหนีตามน้อยไชยาไป ขณะที่นัดหมายกันอยู่นั้น ส่างนันตา ก็มาพบเห็นพอดี แล้วบอกว่า แว่นแก้วนี้ ตนเองได้หมั้นหมายไว้แล้ว ทำอย่างนี้จักได้อย่างไร ก็จะขอนำเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อท้าวไชลังกา และอาจถึงขั้นขึ้นโรงขึ้นศาล
.
เมื่อกลับบ้าน ส่างนันตา ก็นำความไปฟ้องแก่ ท้าวไชลังกา จากแค่หมูบอกเป็นช้าง จากแค่แมวบอกเป็นเสือ ท้าวไชยลังกาจึงตามแว่นแก้วมาซักถาม แว่นแก้วก็ปฏิเสธและบอกว่าตนเองไปขายตลับเงินที่ที่ตลาดหัวสะพานใกล้กับคุ้มหลวง(คุ้มเจ้าแก้วนวรัฐ) ริมน้ำปิง ไม่ได้ไปพบใคร ส่างนันตา เห็นดังนั้นจึงนำความขึ้นศาล เมื่อศาลสอบความ สอบพยานต่าง ๆ แล้ว จึงตัดสินให้ แว่นแก้ว มีสิทธิ์ในการเลือกคู่ครองเอง และแล้ว แว่นแก้ว กับ น้อยไชยา จึงได้แต่งงานกันในที่สุด
หลังจากที่ แว่นแก้ว แต่งงานกับน้อยไชยาแล้ว ทั้งสองนึกถึงความหลังครั้งไปพบกันที่ห้วยแก้ว จึงพากันไปยังที่ห้วยแก้วอีกครั้ง ขณะที่ทั้งสองชื่นชมกับธรรมชาติอันงดงามอยู่นั้น หาได้รู้ไม่ว่าอันตรายได้รออยู่ข้างหน้า ส่างนันตา ที่ผูกพยาบาทได้ลอบติดตามมา เพื่อรอโอกาส พอได้โอกาส ส่างนันตา ก็ยกปืนขึ้นเล็ง ไกปืนที่เหนี่ยวพร้อมกับเสียงปืนที่กึกก้องสะท้อนไปตามหน้าผา ร่างของน้อยไชยาก็ทรุดลง สิ้นใจลงตรงนั้นเอง
เวบไซต์อ้างอิง http://www.oknation.net/blog/print.php?id=8531
19 กรกฎาคม 2552 12:55 น.
กระบี่ใบไม้
โบกบิน ข้ามถิ่นฟ้า
พสุธา สุดกว้าง ห่างไกล
สุดแผ่นดิน ถิ่นหัวใจ ขอบฟ้าห่างไกล
หรือใจห่างกัน?
ที่สุดแผ่นดิน มีผืนดิน
ที่สุดดวงจินต์ มีห้วง ดวงใจ
ขอบฟ้า ขอบดาว ห้วงหาวใด
แผ่นฟ้าสุดไกล ผู้ใด ครอบครอง?
ล้ำลึก รู้สึกล้ำ เงื่อนงำ...ฟ้า
ลึกล้ำ ย่ำพสุธา เพื่อป่าวร้อง
ล้ำลึก รู้สึกเร้า เข้าจับจอง
จับจอง จดจ้อง ผืนดิน
ที่สุดแผ่นดิน มีผืนดิน
ที่สุดดวงจินต์ มีห้วง ดวงใจ
แต่คน ต่างคน มีผู้ใด
ไม่ย้อนกลับไป นอนใต้ ผืนดิน?
ล้ำลึก รู้สึกล้ำ เงื่อนงำ...ฟ้า
ลึกล้ำ ย่ำพสุธา จนหมดสิ้น
ลึกลึก รู้สึกแล้ว ว่าชีวิน
แผ่นดิน มิใช่ ของใคร
.......................................................
แผ่นดิน มีก่อน ชีวิน
แผ่นดิน มิใช่ ของใคร
แผ่นดิน แผ่นดิน แผ่นดิน
แผ่นดิน มิใช่ ของใคร
12 กรกฎาคม 2552 21:08 น.
กระบี่ใบไม้
จิต พา เด ส่งใจร้อยลอยเลิศล้ำ
อโม-เทเซนี เซวีโยรัมน้ำคำไหว
หว่ออ้ายหนี่รักเธอนี้สุดหัวใจ
พร่ำบอกเธอเสมอไว้ไอเลิฟยู
บอง สรัน โอนดวงใจนี้มีเพื่อรัก
ซะรังเฮโยอยากรู้จักและเคียงคู่
บอกรักเธอว่า ซายา จินตามู
ยาวาส ลุยบลิอูไม่เคยจาง
พร่ำบอกเธอย็อก แอลสการ์ เดเมื่อเหว่ว้า
มิลูจิ เตทุกเวลาที่เหินห่าง
เฌอแตมรักเธอต่อไปไม่เลือนลาง
อ๋อออยเหลทุกที่ทางไม่ห่างไกล
วาตาชิวะ อะนะตะโอ๊ะ อะอิชิมะซึซึ้งถึงเธอนั้น
มาฮัล กะ ตาที่สุดฝันนั้นหวานไหว
อิล ติอาโม อิคช ลีเบอ ดิคชเกินกว่าใคร
เต เคี่ยโหร่รักเมื่อไหร่ไม่เคยเลือน
ให้ ซายา จินตา ปาดามูคู่รักนี้
ตอย ยิ่ว เอ๋มรู้สึกดีไม่ลอยเลื่อน
ว่า อิค เฮา ฟาวน์ เยารักไม่เลือน
แซแรทแลครักเสมือนเคยเคียงข้างไม่ห่างไกล
ภาษาพูดอาจผิดแผกและแตกต่าง
ภาษารักไม่เคยจางห่างไปไหน
คงเป็นคำ ฉันรักเธอ ตลอดไป
แนบเธอไว้เหนือใจมั่น...นิรันดร
22 มิถุนายน 2552 19:58 น.
กระบี่ใบไม้
คุณค่า...ของความเป็นมนุษย์
สูงสุดล้ำต่ำที่สุดประมาณไหน?
เมื่อทุกคนต่างก็มีลมหายใจ
แต่ทำไมค่าชีวิตไม่เท่ากัน?
หากทุกคนเลือกเกิดได้ดังปรารถนา
ทุกชีวิตคงมีค่าอย่างที่ฝัน
แต่ชีวิตที่เกิดมาไม่เท่ากัน
แม้ฟ้าก็ไม่เคยกั้นความฝันคน
ถ้าชีวิตมีเอาไว้ให้ต่อสู้
เพื่อเรียนรู้โลกกว้างทุกแห่งหน
แล้วเส้นแบ่งแยกยากดีหรือมีจน
ถูกขีดบนเส้นวิบัติบรรทัดใด?
คุณค่า...ของความเป็นมนุษย์
ยังสูงล้ำถึงที่สุดอยู่หรือไม่?
มีชีวิตแต่ไม่มีความเห็นใจ
จะเกิดมาเพื่ออะไร...หนักแผ่นดิน?
ขอให้ความยุติธรรมยังคงอยู่
ขอให้การต่อสู้อย่าจบสิ้น
โลกอยู่บนฐานบรรทัด-วัดดวงวิญญ์
อย่าให้แสงแห่งดวงจินต์มืดดับเลย
7 มิถุนายน 2552 23:19 น.
กระบี่ใบไม้
เขียนถึงคนบนฟ้า รอช่วงเวลาจะมาพบกัน
เธอคงอยู่ตรงนั้น เปลี่ยวเหงาเศร้างันดวงกระพริบพราย
เธอที่อยู่ปลายฟ้า คงเอื้อมมือมาถึงฉันไม่ได้
คนหัวใจสลาย สิ้นสูญอาดูรร้าวรานคราวนี้
ดาวที่อยู่บนฟ้า ม่านใสบังตาพร่ามัวฤดี
คนที่อยู่ตรงนี้ เปลี่ยวเหงาอารมณ์หัวใจ...ขาดหาย
โอ้ดวง ดาริกาดวงน้อย ขื่นเหงาเฝ้าคอยหัวใจงมงาย
คนหัวใจสลาย เซ่นสรวงดวงดาวเมื่อคราวใจท้อ
โอ้ดวง ดาริกาดวงน้อย เปลี่ยวเหงาเฝ้าคอยหัวใจเฝ้ารอ
รอ รอ รอ รอ รอ เฝ้ารอความรักไม่หวนคืนมา
เขียนถึงคนบนนั้น เฝ้านับคืนวันด้วยหยดน้ำตา
ดาวคงดับปลายฟ้า ภาพเธอติดตาทุกราตรีกาล
โอ้ดวง ดาริกาในฝัน หวั่นไหววูบวันถึงใน...วิญ...ญาณ
ราตรีอื่นยาวนาน กอดรักฝากไป...ว่าใจรักเธอ
ราตรีอีกยาวนาน คืนวันผ่านไป...ฉัน...ยังรอคอย
...คอย...แต่...เธอ...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระบี่ใบไม้
หน้าส่วนตัว
1208
