24 มีนาคม 2555 14:43 น.
กระบี่ใบไม้
อุษาสายระบายทางทอดบางเช้า
ตัดหมอกหนาวมอดสลายด้วยพรายแสง
เสียงนกกาดังอ้อยสร้อยค่อยสำแดง
ฉาบใบไม้อันเว้าแหว่งเป็นสีทอง
........................................................
ใหญ่ยิ่งหนอ ยิ่งใหญ่ใดในมนุษย์
อหังการ์ถึงที่สุดประกาศก้อง
เหยียบย่ำไว้ซึ่งโลกาอ่าลำพอง
เกริกเกียรติป้องโดยอำนาจฉกาจฉกรรจ์
พิสูจน์ภาพอาทิตย์กร้าวเมื่อเช้านี้
ประจันแสงก่อนสุรีย์เบิกสีสัน
ฝ่าพื้นผิวพรายสีทองผ่องอำพัน
เห็นเงาร่างตนเองนั้นเริ่มทอดยาว
ยาวเหยียดดั่งอัตตาใดในใจมนุษย์
แรงต่อแสงอันพิสุทธิ์อาทิตย์กร้าว
แรงต่อฟ้า-ก้องตำนาน-ล้านดวงดาว
เหยียบโลกไว้ใต้ฝ่าเท้าอารยธรรม
ไยไม่หยุดเล่าตะวันอันองอาจ
ยอต่อเสียงสีหนาทคำขาดพร่ำ
ให้ข้าเก็บภาพท่านไว้ในทรงจำ
ข้าผู้ครองผืนลำนำแห่งภพนี้
........................................................
อุษาสายระบายทางทอดบางเช้า
ตัดหมอกขาวให้หายไปทุกถิ่นที่
แดดเริ่มสูงเงาหดสั้นลงทันที
ไยสุรีย์ไม่สนใจ...ในความเป็นมนุษย์ !
ภาพจาก http://www.showwallpaper.com/show.php?wid=034168
24 มกราคม 2555 14:30 น.
กระบี่ใบไม้
เรื่องราว...ใดใดในยุทธจักร
ดุจใบไม้แห้ง - ที่ถูกผลักตามลมไหว
ดุจจอกแหน ตามคลื่นลม ลอยแกว่งไกว
มองไม่เห็นสิ่งใดใดที่ชัดเจน
ดื่มเมรัยดับทุกข์ ทุกข์ยิ่งทุกข์
ดื่มน้ำตาเผาความสุขก็เฉกเช่น -
คว้าเงาจันทร์ในน้ำใสเมื่อไหวเอน
สร่างเมาเพื่อทุกข์ลำเค็ญ...อยู่เช่นนั้นฯ
14 พฤศจิกายน 2554 14:51 น.
กระบี่ใบไม้
ฉันเป็นหุ่นยนต์
ฉันเดินผ่านห้วงกาลเวลา
จากปลายสุดมุมหนึ่งของขอบฟ้า
ฉันพัฒนาถึงขีดสุดจนคล้ายคน
ฉันพบเธอในวันนั้น
ที่ซอกตึกยามฝนพรำหลบเม็ดฝน
ฉันสงสัยมนุษย์ใยไม่อดทน
แค่หยาดน้ำร่วงหล่นก็แค่นั้น
...เพื่อน
เธอพร่ำบอกย้ำเตือน นี่...เธอ...ฉัน
เราต้องมีเพื่อนไว้ทำไมกัน?
เธอตอบเพียงคำสั้นสั้น เพื่อฉันและ...เพื่อเธอ
คำว่า เพื่อน ...ทำไมต้องวุ่นวาย
ฉันอยากรู้ความหมายคำนั้นเสมอ
เธอกุมมือของฉันทุกครั้งที่เจอ
มนุษย์ช่างพร่ำเพ้อเสียนี่กระไร
สิบปีแล้วสินะ
เธอเปลี่ยนแปลงทุกขณะจนเติบใหญ่
แต่ฉันเองกลับไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป
เหตุอันใดมนุษย์จึงต้องเปลี่ยนแปลง
วันหนึ่งฉันพักวงจร
ฉันนอน...นิ่ง...คล้ายตายไป...เสียเกือบแจ้ง
ฉันตื่นขึ้นพบสายตาที่กล่ำแดง
น้ำที่หยดเธอชี้แจงคือ...น้ำตา
หลายสิบปีผ่านไปถึงวันนั้น
เพื่อนของฉัน...นอนบนเตียงอยู่ตรงหน้า
เธอบอกว่า... ถึงวันฉันชรา
..ชีวิตของฉันมีค่าเพราะฉันนั้นยังมีเธอ...
ฉันไร้ความรู้สึกเหมือนหุ่นยนต์
อย่างที่เธอพร่ำบ่นกับฉันเสมอ
คำว่า รัก ที่เธอหวังได้เจอะเจอ
โปรแกรมฉันสิ่งพร่ำเพ้อนั้นไม่มี
แต่...ฉันนั้นเริ่มเปลี่ยนแปลงแล้ว
ฉันอยากฟังเสียงเจื้อยแจ้วเธอแถวนี้
เพื่อเติมเต็มในทุกสิ่งที่ฉันไม่มี
สิ่งที่...แตกต่างของความเป็นมนุษย์
ยิ้มแย้ม,โศกเศร้า,เหงา,ดีใจ
ห่วงใย,มิตรแท้ไม่สิ้นสุด
ฉันพยามเลียนแบบเธออย่างเร่งรุด
แต่เธอหยุด..หยุด..ฉันไว้...ทำไมกัน
เธอหยุดฉันไว้ที่ความตาย
ถ้าฉันเสียฉันซ่อมได้...ก็แค่นั้น
แต่เธอเสียเธอจากไปชั่วนิรันดร์
มือที่คอยกุมมือฉันไม่มีแล้ว
เพื่อนฉัน
ฉันบันทึกคำคำนั้นอย่างแน่แน่ว
ฉันอาจไม่มีน้ำตาวับวาวแวว
แต่ฉันอยากฟังเสียงเจื้อยแจ้วของเธอต่อต่อไป
ฉันไม่อยาก...เป็นหุ่นยนต์
ฉันอยากเกิดเป็นคนเพื่อร้องไห้
และฉันอาจจะโชคดีที่ได้ตาย
สูญสลายหายไปได้พร้อมเธอนี้
เพื่อนฉัน
ฉันขอหยุดวงจรฉันไว้ที่นี่
ขอนอนหลับข้างข้างเธอเถอะนะคนดี
อมตะของเรานี้...จะยังคงอยู่...ชั่วกาลนิรันดร
11 พฤศจิกายน 2554 13:09 น.
กระบี่ใบไม้
คุณแม่ยังอยู่ที่ในครัว
ล้างจานที่กองท่วมหัวก่อนเก็บไว้
เด็กน้อยเดินถือกระดาษ...ไปหนึ่งใบ
ใจความที่เขียนไว้มีดังนี้
ค่าช่วยแม่ตัดหญ้านั้น 5 บาท
ค่าทำความสะอาดกับซื้อของพร้อมกันนี่
รวมกันได้เป็น 10 บาทพอดิบพอดี
คิดค่าได้เกรดสี่ 100 บาทพอ
ค่าล้างรถอาทิตย์นี้ขอ 50
ค่าถูพื้น อีก 20 รวมกันก็.
เด็กน้อยคิดเงินเบ็ดเสร็จ ยื่นบิลรอ
185 บาทแล้วหนอ แม่...ขอตังค์
คุณแม่ยิ้มก่อนจะพลิกแผ่นกระดาษลง
ค่อยขีดเขียนตัวบรรจงลงไปมั่ง
9 เดือนที่อุ้มท้องลูกแม่เจ็บจัง
จะให้แม่คิดตังค์แม่ไม่คิด
ในวันที่ลูกล้มป่วยหลายเดือนก่อน
แม่ไม่กินไม่นอนทอดถอนจิต
รวมกับค่าเช็ดก้นลูกตัวน้อยนิด
ที่ดูแลทั้งชีวิตไม่คิดเงิน
รวมสุทธิ คือราคาของ ความรัก
คนที่แม่เฝ้าฟูมฟักไม่ห่างเหิน
ลูกเอาไปหักกลบกัน...คิดขาดเกิน
แม่จะไปหยิบเงินให้ลูกใช้
เด็กน้อยหยิบกระดาษถือมือไม้สั่น
ปล่อยน้ำตาที่แอบกลั้นให้มันไหล
ค่า ความรัก ลูกจะทอนแม่อย่างไร
ลูกคิดถึงแม่เมื่อไหร่...ก็ทอนแล้ว!!!
7 พฤศจิกายน 2554 14:54 น.
กระบี่ใบไม้
คนที่ไม่รู้จัก
ฉันอยากบอกเธอยิ่งนักให้เธอรู้ว่า
ตุ๊กตาหมีที่เธอสวมกอดตลอดเวลา
ฉันซื้อให้วันรับปริญญา...ของพวกเรา
คนที่ไม่รู้จัก
ดอกไม้ที่เธอเคยใช้ปักแจกันเก่า
ฉันขวางรถขายดอกไม้เจ็บไม่เบา
อดีตกาลนานเนา(สมัยเรียน)
คนที่ไม่รู้จัก
ต้นไม้ต้นที่เรารักยังไม่เปลี่ยน
แค่สูงขึ้นตามเวลาที่หมุนเวียน
เด็กสองคนเคยหนีเรียนใต้ร่มมัน
ในวันนี้เธอจำฉันไม่ได้
อุบัติเหตุนั้นคงร้ายสะเทือนขวัญ
เธอเหม่อมองฉันเหมือนคนไม่รู้จักกัน
แต่ฉันรู้จักเธอนั้นทุกวินาที
ไม่สิ...เธอคงเคยรู้จักฉัน
ตุ๊กตาหมีตัวนั้นยังอยู่กับเธอนี่
ดอกไม้แห้งช่อนั้นเธอยังเก็บไว้ทั้งปี
ต้นไม้ต้นนี้เธอเหม่อมองมันอยู่ทุกวันเวลา
เธอไม่เคยพูดคุยกับใคร
เธอมองผ่านฉันไปเหมือนสิ่งไร้ค่า
เธอคงอยากจะย้อนวันเวลา
แต่ฉันอยากบอกกับเธอว่า...ฉันรักเธอ...
คนที่ไม่รู้จัก
ฉันยังคงรู้จักเธอเสมอ
แหวนหมั้นวงนี้อาจจะไม่ได้สวมนิ้วเธอ
แต่มันสวมอยู่ในใจเสมอ...ตราบฉันนี้ยังมีลมหายใจ
คนที่ไม่รู้จัก
เธออาจไม่รับรักฉันวันนี้ได้
แต่เธอก็ยังคงรักฉันตลอดไป
เธอจะรู้จักฉันหรือไม่...ฉันไม่แคร์
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระบี่ใบไม้
หน้าส่วนตัว
1616
