20 ตุลาคม 2550 19:20 น.
กระบี่ ดอกหญ้า ผีเสื้อ
จุดจบของผู้แพ้คืออะไร?
มันคือการที่ต้องสูญเสียของรักไปโดยที่ไม่มีวันได้กลับคืนมา...
ใช่หรือไม่?
เชื่อไหมว่า.....
เวลาเพียงไม่นานทำให้...ใครหลายคนมีความรัก
ความรักสร้างโลกใบนี้ให้สดใส
ความรักสร้างให้ใครหลายคน...ลืมในบางสิ่งที่โหดร้ายในอดีต
หลายคน สร้างจินตนาการ สร้างอนาคต สร้างสิ่งต่าง ๆ ไว้ด้วยกันมากมาย
ซึ่งไม่เคยรู้เลยว่า....
วันนึง....หากความรักไม่ได้อยู่กับคุณแล้ว...
คุณจะมีความฝันไว้เพื่ออะไร?
คุณจะลืมเค้าได้ไหม
คุณจะขาดเค้าได้หรือเปล่า
และแล้ววันหนึ่ง เธอเดินปล่อยมือฉันไปอย่างช้าๆ
ปล่อยทิ้งให้ฉันเดียวดายตรงนี้
ฉัน ยังคงคิดถึงเธอร่ำไป
ฉัน ยังคงเสียใจกับสิ่งที่เธอทำ
ฉัน คงเหลือแค่ภาพความทรงจำ
ฉัน คงได้แต่ย้ำว่าเธอคงไม่จากไป
จม อยู่กับน้ำตา
จม อยู่กับความเหว่ว้า
จม อยู่กับเวลาที่ไม่อาจหวนคืน
จม อยู่กับค่ำคืนที่แสนทรมาน
เหงา กับเงาที่ว่างเปล่า
เหงา กับความปวดร้าวในใจ
เหงา กับค่ำคืนที่ไม่มีใคร
เหงา กับการจากไปของใครบางคน
เธอ คงมีความสุขกับคนนั้น
เธอ คงมีคืนวันที่สดใส
เธอ ยังคงหัวเราะกับการจากไป
เธอ ยังคงมีหัวใจที่เย็นชา
ลืม ลืมคนที่เคยรักกัน
ลืม วันเวลาเก่า ๆ
ลืม หมดแล้วคำว่าเรา
ลืม ความเหงาเมื่ออยู่ลำพัง
ฉัน คงต้องอยู่ลำพังตรงนี้
ฉัน คงต้องรอจนกว่าเวลาจะรักษาให้จางหาย
ฉัน คงต้องอยู่กับหัวใจที่กำลังจะตาย
ฉัน คงต้องอยู่เดียวดายกับวันที่ไม่มีเธอ
.*+.*+.**.+*.+*.*+.*.*.*+.*+.**.+*.+*.*+.*.*.*+.*+.**.+*.+*.*+.*.*.*+.*+
ฉันแพ้แล้วใช่ไหม ?
ฉันต้องเสียเธอไปโดยไม่มีวันกลับมาแล้วใช่ไหมเธอ?
7 เมษายน 2550 14:42 น.
กระบี่ ดอกหญ้า ผีเสื้อ
ยังคงเป็นฉันที่ต้องอยู่อย่างเดียวดาย
ท่ามกลางความเศร้า
ในค่ำคืนที่โหดร้าย
นำพาหัวใจฉันลงไปสู่เหวลึก
ที่ไม่มีใครหยั่งถึง
จมดิ่งไปยัง ห้วงแห่งความทรมาน
ฉันยังคงดิ้นรน
เพื่อให้ตัวเองพ้นจากน้ำตา
ในวันคืนที่เธอจากลา
ฉันบอกกับตัวเองว่า..ฉันไม่ได้เสียใจอะไร
แม้ในความรู้สึก...ของฉัน
เหมือนมีมีดที่กรีดซ้ำ ๆ
ลึกจนถึงกระดูกข้างใน
แม้แต่เรียวแรงที่จะเดิน
สองขาที่จะกล้า...ยังหกล้มอยู่ร่ำไป
ในค่ำคืนนั้น ฉันแหงนหน้ามองฟ้า
ดวงดาวดวงหนึ่ง มองมาที่ฉัน
แล้วบอกฉันว่า
" เธอไม่ใช่ดวงดาวที่เล็กที่สุด
บนผืนฟ้าอย่างฉัน
ฉันเป็นเพียงดาวดวงน้อย
ที่ไม่เคยมีใครมองขึ้นมา
และไม่เคยมีใครเห็นว่าฉันยังมีตัวตนอยู่
+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
ในห้องแคบที่มืดมิด
ฉันนอนดิ้นไปมาอย่างทุรนทุราย
น้ำตาของฉันแทบไหลเป็นสายเลือด
ฉันกุมมือสองข้างที่ไม่มีเธอ
มาประสานกันเอาไว้
ใช้แขนของฉันโอบกอดตัวเองเอาไว้
ทำไมมันทรมานอย่างนี้
ทำไมมันหนาวอย่างนี้
ทำไมมันเหว่ว้าอย่างนี้
ฉันจวนจะขาดใจ
ในขณะนั้น
ฉันเอื้อมมือไขว้คว้าตะเกียงที่อยู่ข้างกาย
ฉันเอื้อมมือไปเปิดมัน
แล้วฉันก็พบแสงสว่างที่อยู่ในที่มืดที่สุด
ตะเกียงน้อยที่มีแสงเพียงน้อยนิด มองมาที่ฉัน
แล้วบอกฉันว่า
" เธอไม่ใช่แสงไฟที่มีความสว่างเพียงน้อยนิดอย่างฉัน
ฉันเป็นเพียงแสงไฟที่สว่างไสวเพียงชั่วคราวเท่านั้นเอง"
+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
และเมื่อฉันลืมตาตื่น ฉันจึงได้รู้ว่า
ฉันมีค่าสำหรับคนที่รู้ค่าของฉัน...เท่านั้นก็เพียงพอ
หยดน้ำตาเหล่านั้นก็หายไป
ฉันจึงทุ่มเทความรักให้กับคนที่รักฉันอย่างแท้จริง
หน้าส่วนตัว
670
