4 ธันวาคม 2551 09:50 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
สีเรื่อๆ จางๆของสีส้มอ่อน เหมือนสีระบาย รายล้อมรอบทะเล และทั่วทิวเขา ที่ถูกปก
คลุมด้วยมวลไม้ป่า นานาพันธ์ ที่มองเห็นอยู่ไกลลิบๆ พากันส่งยิ้มทักทาย ประหนึ่ง พอใกล้เส้น
เส้นสีน้ำตาล ชักชวนเส้นสีแดงปนส้ม อ่อนๆเจือระเรื่อ เดินควงแขน
ปลดปล่อย อารมณ์และส่งความสุขให้ผู้ที่ พบเห็นอยู่ณ. ปลายเส้นสายของเส้น
ขอบฟ้า
ฉันนั่งหลับตา ซึมซับ ความรู้สึก บรรยากาศที่อบอุ่น อ่อนหวาน สู่ห้วงเหว
ที่ซุกซ่อน อยู่ในหลืบลึก แห่ง จิตนการ ด้วยหัวใจ
พ่อ ยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น ฉันไล่สายตา ส่งยิ้มให้พ่อ พร้อมเจือรอยยิ้มผ่าน
ให้เมฆหมอก ในเช้าที่อากาศ หนาวเหน็บ
มีความสุข กับธรรมชาติ ก่อนรุ่งอรุณ
สายลมพัดผ่าน กระทบผิวกาย
ในอ้อมกอดของสายลม ทุกครั้งที่พัดผ่าน อ้อมกอดพ่อ จะปนแทรกเสมอใน
ความรู้สึก
พอแสงแดดอ่อน ส่องกระทบผิวกาย เหมือนสัมผัส ของอ้อมกอดพ่อที่ให้
ความอบอุ่น
ในอ้อมกอดของความเงา พ่อ ยังคงกอดและอยู่เป็นเพื่อนเสมอ
ในอ้อมกอดของความรัก ความผูกพันธ์ ความคิดถึง ฉันมีพ่อ อยู่ใน
อ้อมกอดนั่นเต็มหัวใจ
ในทุกอณู ของความรู้สึก อ้อมกอดพ่อยังคงอยู่เนิ่นนาน ไม่มีใครแทนที่พ่อได้
ถึงพ่อ จากไปไกล แต่ยังอยู่ใกล้ฉันเสมอ
ฉัน เคยไม่ชอบ เดือน ธันวาคม เพราะ เป็นเดือนที่โหดร้าย
พรากพ่อไป จากฉัน ต้องใช้ เวลา เนิ่นนาน
รักษาเยียวยาหัวใจ
แต่พ่อค่ะ กระต่ายน้อย ของพ่อ รักพ่อมากที่สุด ในชีวิตไม่ว่าวันนี้
วันไหนๆ
พ่ออยู่ในหัวใจหนูตลอดกาล
หนูรักพ่อค่ะ
กระต่ายน้อย
27 พฤศจิกายน 2551 10:29 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
คิดว่าคนทุกคนคงมีคนที่แอบคิดถึงเก็บไว้ในใจกันหลายคน ผู้คนส่วนใหญ่สมัยนี้ คำศัพท์คงเรียกว่า กิ๊ก กระมั่ง
เธอมีได้ ฉันมีได้ สิทธิเท่าเทียมกัน โลกเปลี่ยน ความคิดเปลี่ยน จะกิ๊กจะกั๊กกันขนาดไหน แต่ที่จำเป็นก็คือ อย่าให้ครอบครัวเดือดร้อน และเป็นภาระสังคม
มีคนที่คิดถึงมีไว้ดีกว่าไม่มีเพราะ ยังมีให้คิดถึง กระชุ่ม กระชวยหัวใจดีกว่า เหมือนยาขนานเอกทีเดียว
จนที่ฉันคิดถึงคงเป็นแม่ ถึงไม่ใช่แม่แท้ๆแต่เป็นยิ่งกว่า ความผูกพัน ความห่วงใย ความช่วยเหลือจากครอบครัวคงกะพันธ์และพี่เจี๊ยบ ที่เป็นแค่มนุษย์ร่วมโลก ไม่ได้ผูกพันทางสายเลือดและไม่มีผลประโยชน์อะไรต่อกัน
แม่วิภาดา เป็นสวย มีรอยยิ้มจือปนอยู่เสมอ ไม่ว่าพูดคุยกับผู้ใด จิตใจดี มาก เอื้ออาทรห่วงใย เสียงแม่ จะเพราะก้องกังวานพลิ้วและมีพลัง ตักแม่นิ่มเหลือเกิน เนื้อตัวหอมเย็นๆอ่อนๆ ฝ่ามือที่ลูบลงมาที่หลังหรือศีรษะ ถ่ายทอดถึงความรัก ความเป็นห่วงอย่างลึกล้ำประหลาด แม่ชอบช่วยเหลือผู้อื่นและทำเพื่อคนอื่น อยู่เสมอ
คงไม่ต่างอะไรกับพ่อปัญญา ที่ใจดี และตามใจแม่เสมอ ไม่ว่า แม่ว่า ทำอะไร พ่อจะเห็นดีเห็นงาม คอยสนับสนุน ไม่เคยขัดใจ
เรียกว่า เป็นคู่สร้างคู่สม คู่ปาท่องโก๋ทีเดียว นึกถึงพ่อและแม่ ให้นึกถึงพระอาจารย์ดร.สมพงษ์วันที่ไปปฎิบัติธรรมท่านกล่าวว่า อาตมาบิณฑบาตได้ น้ำตาลทรายใส่บาตรมาสองถุง มัดติดกันเลยสงสัย ถามโยมไปว่า ทำไมต้องใส่น้ำตาลผูกโบว์ติดกันสองถุง โยมว่า รัก เราทั้งสองคน มีความรักที่หวานซึ้งเลยใส่ น้ำตาล จะได้รักกัน หวานสดชื่นไปถึงชาติหน้า อะไร จะหวานกันซะ ขนาดนั้น ฟังไปหัวเราะไป สงสารพระไป
ทำให้คิดมาถึงพ่อกับแม่บุญธรรม ว่าสมัยหนุ่มสาว คงใส่น้ำตาลทำบุญร่วมกัน จนหวานแบบไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
ส่วนพี่เจี๊ยบ เป็นนักศึกษาที่สอน รูปร่างหน้าตา สง่างามเหมือนนักรบโบราณ มีสเน่ห์ ที่สาวๆมองคงต้องมองตามเหลียวหลังกันอีกที ในความเท่ห์ ของพี่เจี๊ยบ
แต่สิ่งที่ได้รับจากพี่เจี๊ยบคือ ความผูกพัน ความห่วงใย ที่ที่บริสุทธิ์และไม่เคยคาดคิดว่า จะมีมนุษย์อย่างนี้อยู่ในโลก
แต่มีอยู่ในตัวพี่เจี๊ยบเต็มเปี่ยม เป็นความรู้สึกที่บริสุทธิ์ ไร้ข้อแม้
และไร้ผลประโยชน์
คำว่า เพื่อนแท้ ไม่ต้องมีคำอธิบายใดๆ เพื่อน ที่ยื่นมือมาช่วยเหลือ โดยไม่ต้องร้องขอ ในยามที่เราลำบาก และหมดอาลัยในชีวิต พี่เจี๊ยบจะมาประคองให้ผ่านพ้นไปได้ทุกครั้ง
เวลาเราอยู่ดีมีสุข พี่เจี๊ยบจะเงียบหาย
แต่เวลาเราทุกข์ พี่เจี๊ยบจะมาให้เห็น และช่วยเหลือ ด้วยจิตใจที่งดงาม ทำให้เราเริ่มรับรู้ว่า ชีวิตที่มืดมนและไร้ทิศทางเมื่อใด จะจะพบคนช่วยเหลือและนำแสงสว่างนำทางเล็กๆ ให้เราผ่านไปได้เสมอ
ขอเพียงเราเป็นคนดี จะจริงใจ ไม่แสแสร้ง แอบแฝงผลประโยชน์ในการกระทำ เราก็จะได้ส่วนที่ดีย้อนมาเสมอเมื่อเวลา เราถึงทางตันในชีวิต
ดีใจและขอบคุณจากหัวใจที่ได้รู้จัก พี่เจี๊ยบและขอบคุณโลกนี้ ที่ ยังมีสิ่งดีๆให้เราได้พบ
พี่สาวอีกคน ที่ร่วมโลก อาจารย์ต้อย สวย สวยแบบยิ่งดูยิ่งสวย จิตใจดีมาก จนเรารู้สึกเป็นห่วง และรักพี่สาวจับใจ ไม่อยากให้เจอเรื่องเลวร้าย คิดถึงและเป็นห่วง พี่สาวคนนี้เสมอ
นักศึกษาทุกคน ทุกชั้นปี ของศูนย์การศึกษาเพชรบุรี ที่มอบ ความรัก ความช่วยเหลือ ความเอาใจใส่ ความเคารพที่มีต่ออาจารย์ ซาบซึ้งจนประมาณหาค่ามิได้
ท้ายสุดคนที่คิดถึง คงจะเป็นนาย นายกภาคภูมิ ภัทรประสิทธิ์ ที่มี ความเมตตาและห่วงใย ให้อยู่เสมอตลอดมา
คนเราใช่ว่า จะเจอแต่เรื่องเลวร้ายตลอดชีวิต
ฉันยังเจอคนที่ดี อยู่กับคนที่จิตใจดี มีลูกที่ดี จิตใจงดงามมีนักศึกษา ที่เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพ่อ ทั้งแม่ และลูกศิษย์ มีเจ้านายที่เข้าใจ มีเพื่อนแท้ มีพี่สาว
ที่สำคัญมีครอบครัวใหม่ พ่อและแม่และครอบครัวคงกะพันธ์
และสุดยอดของคนที่คิดถึง คงจะเป็น ท่านนี้ หนูคิดถึงแม่ที่สุดในโลก คร๊าบบบบบบบบบบบบ จาก หนูเอง
ป.ล ดีใจและขอบคุณความคิดถึง ความห่วงใย ที่ส่งข้ามฟ้าข้ามทะเล มาบรรจบกัน อย่างน้อยฉันก็ยังมีคนคิดถึงมากมายในโลกนี้
แล้วอยากรู้นัก ว่า มีใครแอบคิดถึงฉัน บ้างรึปล่าว
กระต่ายใต้เงาจันทร์
21 พฤศจิกายน 2551 11:47 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ในเยาว์วัย จำได้คลับคลายกับว่าเพิ่งผ่านมาไม่นาน เมื่อได้หวนกลับมาลอยกระทงอีกครั้ง
ในสมัยยังเด็ก รูปร่างหน้าตา ฉัน คงจะเหมือนตุ๊กตาจีน ผิวขาว อมชมพู ดวงตาเล็กเรียว มีเขี้ยวเล็กๆมุมปาก ยิ้มหรือหัวเราะ ทีไร ดวงตาจะติดปิด จนไม่เห็นนัยน์ตาดำ พ่อคงเป็นคนเดียวที่มองเห็นลูกสาวตัวเองสวย กิจกรรมทุกอย่างในโรงเรียน พ่อจะทั้งผลักทั้งดัน เรียกว่า ทุ่มทุนสร้างกันทีเดียว ไม่ว่า รำ เล่นละคร กีฬา หรือแม้กระทั่งวันลอยกระทง คุณครูขอความร่วมมือทีไร ฉันเอง จะต้องถูกจับแต่งตัวชุดไทย นั่งรถแห่ไปกับกระทงใบยักษ์ รอบๆเมือง จนถึงแม่น้ำ ยังถูกจับตัวไปนั่งในกระทงลอยอยู่กลางน้ำ พ่อจะนั่งเฝ้า ส่งข้าวส่งน้ำตลอดคืน และจะคอยบอกผู้มาแวะเวียนดูกระทงและชมเด็กหญิงตัวน้อยๆว่าน่ารัก พ่อจะตอบด้วยความภาคภูมิใจว่า นี่ลูกสาวผม ลูกสาวผม
แต่เด็กก็คือเด็ก ย่อมเบื่อที่จะอยู่เฉยๆนาน ในยามที่พ่อเผลอไปซื้อขนมและน้ำให้ฉัน จะมีเด็กผู้ชายอยู่ริมฝั่งแม่น้ำใช้ไม้ยาวๆเขี่ยกระทง เข้าหาตัวเพื่อจะดูว่ามีสตางค์อยู่ในกระทงหรือไม่ พอเห็นกระทงใบใหญ่ คงคิดว่าจะมีสตางค์เยอะ เลยใช้ไม้ค่อยลากกระทงที่ฉันนั่งเข้าฝั่ง
ฉันดีใจมาก เพราะอยากเดินเที่ยว ดูนั่นดูนี่ ถึงฝั่งจึงกระโจนกระโดดออกจากกระทงทั้งชุดไทย เดินเที่ยว บรรยากาศในงานคงเหมือนงานวัดทั่วไปนั่นแหละ
มีชิงช้าสวรรค์ มีม้าหมุน ยิงปืน ปาเป้า ยิงตุ๊กตา หนังกลางแปลง เด็กหญิงตัวน้อยๆเดินเที่ยวด้วยความเพลิดเพลินไม่สนใจคนที่เหลียวมองด้วยความประหลาดใจและฉงนสงสัยมีหลายคนมาจับผมลูบหัวจับแก้มด้วยความเอ็นดู บางคนมาทักทายพูดคุย ส่วนมากจะเป็นคนเฒ่าคนแก่ ซึ่งคนในสมัยที่ฉันยังเด็กยังไม่น่ากลัวเหมือนคนในปัจจุบัน
เดินๆไปสักพัก ได้ยินเสียงตามสายประกาศหาฉัน บอกชื่อนามสกุล ลักษณะ การแต่งตัวดังก้องไปทั่วงานวัด บอกว่าคุณพ่อตามหา ใครพบให้มาส่งที่กองอำนวยการด่วน พ่อเป็นห่วงมาก แล้วฉันหรือจะรอด มีคนนำฉันมาส่ง ซื้อขนม แถมคนแก่บางคนใจดีซื้อของเล่นมาให้
ความทรงจำที่ดีถ้าเรานึกย้อนจะมีความสุขกับมันทุกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้ ฉันรู้สึกผิด ที่ทำให้พ่อเป็นห่วงและเสียใจ
ลอยกระทงในปัจจุบัน บรรยากาศบางจังหวัดยังมีในส่วนงานวัดเจือปนหลงเหลืออยู่บ้าง ฉันลอยกระทงจากพิษณุโลกด้วย ดอกบัวที่เค้าหักก้านและนำธูปเทียนเล็กๆมาปักกลางขายกันดอกละห้าบาท จนถึงขึ้นมาเชียงรายด้วยงาน ฉันต้องตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศที่นี่ ความหนาวเย็น วิถีเรียบง่าย รอยยิ้มทักทายของผู้คนที่ใจดี ใจเย็น สำเนียงเสียงที่ก้องหวานช้าๆเนิบๆทำให้จิตใจที่บางทีอารมณ์ร้อนของฉัน เย็นลงอย่างได้ประหลาด
ผู้คนชนบท รอยยิ้ม มิตรภาพความใสซื่อ จนฉันไม่อยากให้ความเจริญเข้าแทรกแซง การหาความสุขของชีวิตบางทีไม่ได้ขึ้นกับความเจริญ สวย โก้หรู มีผู้คนยกย่อง ยกมือไหว้กราบ แต่ความสุขมาสู่เราได้โดยเราไปที่ๆไม่มีใครรู้จักเรา แต่ทักทาย ยิ้มให้ ช่วยเหลือ แบ่งปัน
คงเปรียบเทียบได้ว่าเราพอใจในสิ่งที่เรามีคงไม่สุขใจเท่ากับเราพอใจในสิ่งที่เราเป็น
ความสุขหาง่ายจากสิ่งใกล้ตัวขอเพียงคิดเป็นบางคนบอกว่ายากแต่ถ้าเราไม่ลองทำดูสักครั้งเราจะรู้หรือ ว่าเราเองก็ทำได้ไม่ใช่เรื่องยากเย็น อะไรเลย
16 พฤศจิกายน 2551 10:40 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
เวลาที่คนเรามีความสุข มักนึกย้อนอดีต ถึงวันเวลาที่ประทับใจกับความทรงจำที่ทรงคุณค่า หลายคนคงมีความรู้สึกเช่นนี้ สมองคนเราคงเหมือนลิ้นชัก ที่เปิดปิด และเก็บเรื่องราวต่างๆ แต่น่าแปลกที่คนเราเลือกจะเก็บเรื่องที่เลวร้ายมากกว่าเรื่องที่ดี
แต่สำหรับฉัน เรื่องราวที่เลวร้ายฉันจะเลือกเก็บไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ ไว้เป็นบทเรียนและเรียนรู้ที่จะนิ่งเฉยสงบนิ่งไม่ทุรนทุรายกับความทรงจำในอดีตอีกต่อไป
การจดจำในเรื่องที่ดีทำให้ คนเรามีความสุข และอมยิ้มไปกับการมองเรื่องราวนั้นผ่านรูปภาพ
มโนภาพเหตุการณ์จะค่อยๆผุดพรายเหมือนเราได้ดูหนังที่ฉายซ้ำขึ้นอีกครั้ง
ปีหนึ่งเต็มๆแล้วสิน่ะ ค่ายนักเขียนน้อยที่ไปร่วมกิจกรรม กับ ร้อยฝัน ผู้หญิงอารมณ์ดี มีเขี้ยวเล็กๆที่มุมปากและลักยิ้มอันทรงสเน่ห์มักมีเสียงหัวเราะคลอเคล้าเสมอเวลาพูดคุย ยังเยาว์ น้องสาวที่รูปร่างอรชน ร่าเริง อาจารย์โตนักสันทนาการกิจกรรมตัวยง ที่บ้าสุดๆในการจัดกิจกรรมให้เด็กนักเรียนตัวน้อยได้หัวเราะ สนุกสนานและมีความสุข
การเดินป่า ในห้วยกุ่มและค่ายที่มีเหล่าวิทยากรป่าไม้ให้ความรู้และสอดแทรกเรื่องราวที่เป็นประโยชน์
เรียบง่าย ไม่ซับซ้อน มิตรภาพกับเด็กๆและกลุ่มวิทยากรมีความสุขเหลือเกินเมื่อนึกถึง
ไม่มีแสงไฟ ไร้การติดต่อ เครื่องมือสื่อสารใดๆทั้งสิ้น นอนกลางป่าฟังสียงน้ำไหล หลังแนบกับหิน นอนหลับตาได้ยินเสียงน้ำตกท่ามกลางเด็กนักเรียนกลุ่มค่ายนักเขียนน้อย
ฉันอยากจะหยุดวันเวลาอยู่ตรงนั้น ไม่อยากกลับออกมาสู่โลกภายนอกที่วุ่นวายและเร่งรีบ
การเข้าร่วมกิจกรรมครั้งนี้เป็นทริปที่อยู่ในดวงใจฉันและนับเวลาคอยเลยทีเดียวบรรยากาศที่น่าสัมผัสมิตรภาพที่จริงใจที่ผูกพันธ์
ตลอดชีวิตฉันมีความสุขที่สุดที่สุดคือการได้ไปค่ายนี้ กับที่ไปบ้านแม่สะเต ที่อมก๋อย ของคุณเอื้ออังกูร คุณอัลมินตราและหมอแป๊ะที่ได้สนุกกับเด็กชาวกระเหรี่ยงที่นั่น
พอเห็นร้อยฝันขึ้นกระทู้ ทำให้อยากเอาภาพกิจกรรมเรื่องราวปีที่แล้วมาให้ดูกันอีกครั้ง
อยากให้คุณหรือใคร ไปสัมผัสกับบรรยากาศเหล่านั้นด้วยตัวเองและจะพบว่า ความสุขความประทับใจกับค่ายนักเขียนน้อย จะจดจำจนลืมไม่ลงกันทีเดียว
กระต่ายใต้เงาจันทร์
9 พฤศจิกายน 2551 17:49 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
เคยคิดกันบ้างไหมว่า หัวใจเป็นอะไรที่แปลก รู้ได้หลายอารมณ์ จะมี
ความสุขและหัวใจจะพองโต เป็นสีชมพู
เมื่อมีเรื่องดีๆเข้ามา มีความรักหน้าตาก็แจ่มใส มีน้ำตาต่อเมื่อความรักจากลา
ทำให้ รู้สึก เจ็บปวด รวดร้าว ทรมาน
ใน365วันเคยคิดไหมว่า หัวใจเรามีความสุขแค่ไหน มีการรอ
คอยกี่ครั้ง มีความหวังกันกี่หน มีความห่วงหาใครบางคน หรือผิดหวังหรือ
ทุกข์ทนในเรื่องราวที่ผ่านมา
ความรักและหัวใจ มักสอดแทรกไปได้ทุกที่ ไม่ว่า ประตู หน้าต่าง กำแพง
ที่แน่นหนา ไม่กำหนดอายุ เพศ การศึกษา
แต่ความรักที่ควบคู่กับความสุข คือการให้ ที่เราเต็มใจ มิตรภาพ เพื่อน
และความเข้าใจ
การที่คนบางคนอยู่ด้วยกันไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่า เขามีสิ่งที่ดีที่สุด
แต่เขาทำสิ่งที่ดีที่สุด ในช่วงเวลาที่เราประทับใจใครบางคน เราใช้เวลา
เพียงแค่ชั่ววินาที แต่จะลืมใครสักคน เรากลับใช้เวลาทั้งชีวิต
เราจึงควร ทะนุถนอมและเห็นคุณค่าของหัวใจก่อนที่จะหมดลมหายใจ
หน้าส่วนตัว
980
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระต่ายใต้เงาจันทร์
