31 สิงหาคม 2552 09:02 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ตำรวจตั้งแถวแนวตรงดิ่ง
ตั้งใจจริงทำงานตามหน้าที่
แบ่งเป็นสายแยกเป็นเหล่าดูเข้าที
หวังให้มีความสงบเมื่อพบกัน
ม๊อบรวมใจรวมพลังอย่างล้ำเลิศ
ตำรวจเกิดเหนื่อยบ้างอย่างที่เห็น
อยากบอกม๊อบกลับบ้านบ้าง...ผมเหนื่อยเป็น,,,,
ตรงประเด็นพวกผมเมื่อย....เหนื่อยแทบตาย,,,,
ม๊อบ....หัวเราะ,,,,เยาะเย้ยเหวยเหวยฟ้า
พวกผมน่ะเลื่อนนัดแล้วสหาย
ถอยตั้งหลักเพื่อตำรวจพักสบาย
ถึงเวลาที่นัดหมายกลับมาเอง
ตำรวจฟังนึกในใจ.....ตายหล่ะหว้า....
ปวดใจปร่าหวั่นไหวให้โหวงเหวง
แล้วจะเลื่อนอีกไหมให้กริ่งเกรง
แอบตะเบ็งถามทอรอม๊อบมา
28 สิงหาคม 2552 07:22 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
เดินคนเดียวเปลี่ยวนักหลงผลัดถิ่น
เหมือนนกขมิ้นเหลืองอ่อนจะนอนไหน
ตะวันพลบมืดค่ำแสงรำไร
สะอื้นไห้ซบหน้ากับฝ่ามือ
ดาวระดาษทั่วท้องฟ้ายิ่งพาเศร้า
ความเปลี่ยวเหงาสะท้อนดังอึงอื้อ
น้ำตาตกเกลื่อนนองร้องอืออือ
ซบฝ่ามือแนบหน้าเพรียวช่างเปลี่ยวดาย
น้ำค้างพรมลมดึกระทึกผ่าน
อุราร้าวรอนรานแหลกสลาย
ในความมืดดึกสงัดลมพัดกราย
แทบวางวายหนาวสั่นแสนพรั่นพรึง
ขวัญเอ๋ยขวัญหวั่นไหวไยอ้างว้าง
ไร้ทิศทางจุดหมายจะไปถึง
หมดแรงเรี่ยวโน้มเหนี่ยวจะเกี่ยวดึง
อับจจนซึ่งจุดหมายในปลายทาง
26 สิงหาคม 2552 09:05 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
จากขุนเขาสู่สายน้ำสยามประเทศ
ทุกคามเขตวัฒนธรรมเลอล้ำค่า
จากป่าใหญ่สู่สายน้ำน่านธารา
ไหลเรื่อยมาซึมซับผ่านบ้านหัวดง
แข่งเรือยาวประเพณีหลายปีนัก
ฝีพายที่ใจรักจึงหมายมุ่ง
ภูมิปัญญากีฬาไทยช่วยผดุง
ให้เรืองรุ่งรักษาไว้ให้ยืนยาว
ความงดงามฝีพายตัดสายน้ำ
ฝีพายจ้ำวาดลวดลายคล้ายเหิรหาว
จ้ำฝีพายน้ำกระฉอกบอกเรื่องราว
คือศิลปะต้องกล่าวให้เนาว์นาน
คือศิลปะกีฬาไทยภูมิใจนัก
ให้รู้จักประเพณีที่กล่าวขาน
แข่งเรือยาวเสน่ห์อมตะตลอดกาล
สืบตำนานที่ยืนยาวชาวหัวดง
13 สิงหาคม 2552 19:25 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
เหลือเพียงความอ้างว้างและว่างเปล่า
สายลมเบามากั้นกางระหว่างฉัน
ลมหายใจเหลือแค่ผ่านไปวัน
มีเพียงฉันน้ำตาความอาวรณ์
ลมหายใจที่ปวดปร่าความรู้สึก
เหมือนมีดบาดเจ็บลึกคอยหลอกหลอน
ปวดจนร้าวเจ็บเหลือใจใครอาทร
เหลือเพียงลมหายใจอ่อนอ่อนที่รดริน
คนเคยรักกลับกลายไม่รู้จัก
กลับหาญหักไร้เยื่อใยไปหมดสิ้น
น้ำในตาร่วงอาบแก้มแต้มผืนดิน
ความรักเราสิ้น...สุดกัน...แต่วันนี้
เหลือเลือนลางล่องลอยความเดียวดาย
ฉันคงไร้ค่าความหมายใช่ไหมนี่
ลมหายใจแห่งรักเท่าที่มี
คงแผ่วเบาเต็มทีแล้วหนอใจ