7 กันยายน 2553 12:11 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
แห้งหายไม่เข้าใจ
เป็นเพราะใครทำให้เป็น
แววตาเริ่มเยือกเย็น
เสียงหัวใจเริ่มยืนยัน
อยู่ไกลสุดขอบฟ้า
มีภูผามาขวางกั้น
ทะเลกว้างอ้างว้างหวั่น
คล้ายดวงจิตไม่ติดกาย
มดกัดเคยบวมเจ็บ
ถูกปลายเล็บแทบวางวาย
มีแผลร้องวี๊ดว๊าย
แต่กลับกลายไยนั่งมอง
ฉันเป็นอะไรไปกันนี่
ไร้ชีวีเหมือนใครผอง
ปวดเจ็บเลือดรินนอง
ปล่อยน้ำตาไหลร่วงริน
หรือเป็นคนไร้ใจ
ทำอะไรไม่สนสิ้น
เจ็บปวดจนชาชิน
อยากลืมสิ้นจึงไร้ใจ
ตื่นเถิดหัวใจหิน
ตื่นมายินเหตุไฉน
ตื่นเถิดสิ่งข้างใน
จงตื่นใจมาเป็นคน
มาเป็นหัวใจที่อ่อนนุ่ม
มีน้ำชุ่มหล่อเลี้ยงตน
มีรักคอยรินล้น
มีน้ำตาสามัญชน
เมื่อเป็นคนจงมีใจ
เมื่อมีใจจงเป็นคน
เหตุใดจึงลืมตน
มาเป็นคนไร้หัวใจ
2 กันยายน 2553 00:34 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ยังงดงามอยู่ในความรู้สึก
ในความหมายลึกลึกคือความหมาย
ในรอยยิ้มสดใสแย้มทักทาย
อุ่นอิ่มสายไมตรีมีสัมพันธ์
รอยยิ้มใสเด็กน้อยคอยแต้มแต่ง
มิแอบแฝงสิ่งใดใจสุขสันต์
มืออ่อนนุ่มเอื้อเฟื้อเพื่อแบ่งปัน
ร่วมสร้างสรรสิ่งงดงามตามหัวใจ
เมื่อเติบใหญ่เหตุไฉนไยจึงเปลี่ยน
สิ่งที่เพียรสั่งสอนหายไปไหน
เพื่ออำนาจวาดหวังช่างปะไร
ทำร้ายใครที่ขวางทางเดินเรา
โลกจะสวยด้วยผู้ใหญ่มิใช่หรือ
ให้โลกลือปรากฎแก่ใครเขา
เป็นตัวอย่างแก่เด็กน้อยคอยดูเอา
ทำทุกอย่างทันเท่าด้วยเมตตา
ด้วยซื่อตรงมั่นคงต่อหน้าที่
เป็นคนดี-ศักดิ์ศรีวงษ์สง่า
มีคุณธรรมน้อมนำจริยา
มีวาจานอบน้อมและถ่อมตน
31 สิงหาคม 2553 21:44 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ท้องฟ้าค่ำคืนนี้สวยจัง
ต้องแอบยิ้มทุกครั้งเมื่อมองฟ้า
ใต้แสงดาวกระพริบระยิบตา
มามอบความห่วงหาผ่านฟ้าไกล
ใต้ค่ำคืนแสงจันทร์ที่ผุดพราว
ท่ามราตรีที่ทอดยาววันสดใส
มาเห่กล่อมมนตราจากหัวใจ
แวะวางดวงดอกไม้ใกล้ที่นอน
มอบเมฆขาวเป็นผ้าห่มให้อบอุ่น
มอบสายลมพลิ้วละมุนหนุนแทนหมอน
ใต้อ้อมกอดของฟ้าหลับตานอน
ให้คุณหายร้าวรอนและเศร้าใจ
หลับตาลงเถิดหนาคนดี
ฉันยังคงอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน
ยามที่คุณเงียบเหงาไม่มีใคร
ฉันยังห่วงใยและอาทร
25 สิงหาคม 2553 23:56 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ในสายฝนเสียงพิณเพลงบรรเลงแว่ว
กระซิบแผ่วแว่วเสียงได้ยินไหม
มวลพฤกษาเอนไหวอ่อนโยนกิ่งไกว
เสียงเพลงใสไพเราะเสนาะครวญ
ฟังสิฟังพิณเพลงบรรเลงซึ้ง
แฝงถ้อยคำรำพึงกึ่งกำสรวล
คนเคยรักจำพรากจากเนื้อนวล
หวานรัญจวนหวนไห้ในนิทรา
เพลงพิณคลอยามคืนค่ำใครเคยกล่อม
กลางหมู่ดาวที่รายล้อมรอบภูผา
เคยหนุนตักจุมพิตแก้ม-กอดตลอดมา
เหลือน้ำตากับพิณแทบสิ้นใจ
คงเหลือแค่ความทรงจำในวันเก่า
อย่างเงียบเหงาระทมตรมหมองไหม้
ในเพลงพิณมีน้ำตาความอาลัย
คนเล่นหาย-คนรอเศร้าร้าวระทม
25 สิงหาคม 2553 13:10 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
เหนื่อยกับการเดินทางอยากวางพัก
วางภาระที่หน่วงหนักบนทางฝัน
นัยต์ตาหลับดับแล้วดวงชีวัน
สิ้นสุดความแปรผันวันเวลา
ให้ผืนดินกลบหน้าเมื่อลาจาก
หมดเคราะห์กรรมลำบากซ้ำซากค่า
แม้สมบัติเคยติดกายหลายราคา
ตายแล้วมีราคาค่าอันใด
หมดล้าไร้เรี่ยวแรงแข่งขันต่อ
มานอนรอฟังเพลงเพราะเสนาะใส
เพลงสวดมนต์ธรรมวจนะจรรโลงใจ
เหลือสิ่งใดในชีวิตวิจิตรกาล
สิ้นสุดแล้วการเดินทางของชีวิต
จึงนอนพักหยุดสืบคิดประดิษฐาน
ปล่อยชีวิตให้หยุดพักตามหลักการ
เหลือตำนานที่ร่วงหล่น...คนตายแล้ว...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระต่ายใต้เงาจันทร์
หน้าส่วนตัว
1005
