14 ธันวาคม 2549 01:01 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
สิ้นสุดการเดินทางปล่อยวางพัก
ทั้งชีวิตทำงานหนักเพื่อความฝัน
โดยภาระสิ้นสุดประดุจจันทร์
สิ้นแสงส่องแปรผันกาลเวลา
สมบัติประดับร่างวางไว้ก่อน
หลับตานอนพักกายใกล้ชายป่า
อย่าพะวงสงสัยโชคชะตา
ตายแล้วหยุดแสวงหาพบสิ่งใด
นอนฟังเพลงสวดมนต์ธรรมวจนะ
เป็นจังหวะไพเราะเสนาะใส
เสียงบรรเลงเพลงมนต์จรรโลงใจ
กล่อมภายในชีวิตวิจิตรกาล
ผองเพื่อนมิตรนำร่างมาวางพัก
ศาลาหลักแห่งชีวิตประดิษฐาน
ทุกชีวิตต้องพักตามหลักการ
เพื่อสรรค์สร้างสืบสานความเป็นคน
สิ้นสุดแล้วการเดินทางของชีวิต
มั่นสถิตหยุดรักพักสืบค้น
หลับตาให้สนิทอย่าคิดกังวล
ทางถนนเดินดินสิ้นสุดแล้ว
12 ธันวาคม 2549 22:03 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ฉันขอเพียงเป็นสายลมที่พัดผ่าน
คล้ายทำนองอ่อนหวานดนตรีไหว
เหมือนสายธารที่ไหลเย็นชุ่มชื่นใจ
เป็นม่านหมอกละมุนละไมหมายผูกพัน
ฉันขอเพียงเป็นแค่คนรู้จัก
มาทายทักและรักเธอในห้วงฝัน
ร้อยดอกรักความหอมหวานผ่านถึงกัน
กล่อมจอมขวัญคืนนิทราคราหนุนนอน
ฉันขอเพียงเป็นแค่ความคิดถึง
ที่เคยซึ้งได้หนุนแขนแทนหนุนหมอน
อิงอกอุ่นแนบเคียงกายยามร้าวรอน
เหมือนแดดอ่อนส่งความอุ่นยามห่างไกล
ฉันขอเป็นแค่หิ้งห้อยที่น้อยค่า
ค่ำคืนมากระพริบแสงสว่างไสว
ไปทุกที่คนใดทุกข์ปลุกปลอบใจ
ความห่วงใยส่งมอบผ่านกาลเวลา
11 ธันวาคม 2549 20:38 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ขอร้องเถิดน่ะพ่อเจ้าประคุณ
อย่ามาจุ้นกับฉันจะได้ไหม
สนทำไมแค่ผู้ชายที่หลายใจ
ไปให้ไกลแสนรำคาญลูกนัยน์ตา
สาธุ....อย่ามาใกล้...น่ะพ่อคุณ
เหมือนผีขนุนเห็นแล้วฉัน...ขวัญผวา
มาสอดส่ายแถมยักคิ้วและหลิ่วตา
นึกว่าหล่อ...ตายหละหว่า...หาไม่เจอ....
ก็เข้าใจว่าพี่นี้....โคตรรวย....
บ้านก็สวยขับรถโก้...มาเสมอ...
แถมบอกว่าให้น้อง...จองน่ะเธอ...
ฉันไม่เผลอ....แถมไม่สน....คนอะไร..
ฉันเป็นฉันทุกวัน...คือฉันนี่.....
กี่เดือนปีคือฉัน....รู้บ้างไหม
ก็อยู่ได้ไม่มีใคร....ไม่เห็นตาย...
นึกว่าหล่อลากไส้...ร้องวี๊ดว๊าย...ต๊าย...กระเทย...
8 ธันวาคม 2549 18:13 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
แม้จะเป็นแค่คนที่ไม่มีค่า
บางเวลาอยู่กับฝันที่หวั่นไหว
ไม่มีใครอยากดูแลและปลอบใจ
หวังเพียงให้ดาวและเดือนปลอบเตือนเรา
ฟังเพลงซอคลอสายร่ายเพลงโศก
กล่อมวิโยคเสียงขับขานผ่านความเหงา
วานสายลมบางเบาพัดช่วยกล่อมเกลา
ในคืนเศร้าน้ำในตาพร่าเลือนลาง
คืนเหน็บหนาวปวดร้าวเหลือเจือความช้ำ
ต้องกลืนกล้ำความช้ำตรมทนหมองหมาง
กลั้นสะอื้นเพียงเดียวดายไร้ทิศทาง
ความอ้างว้างช่างทุกข์ท้อทรมา
อยากหลับตานอนไม่ตื่นทุกคืนหวัง
อยากจะฝังร่างและใจที่ไร้ค่า
คืนเหน็บหนาวที่เดียวดายมีน้ำตา
เพียงหลับตาเสียงหัวใจหยุดไหวเอย
6 ธันวาคม 2549 22:15 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
สวัสดีนกน้อยผู้มีนัยน์ตาเศร้า
สวัสดีน้ำเน่าเจ้าทักข้า
ทำไมปีกของเจ้าดูโรยรา
เพราะข้าข้ามป่าหมื่นผาชัน
เจ้าต้องการสิ่งใดมาที่นี่
ข้าต้องการสิ่งที่ข้าเคยฝัน
เจ้าไม่กลัวเจ็บหรือบินฝ่าฟัน
ใจของข้าเหยียดหยันด้วยความกลัว
เจ้าเคยพลาดบ้างไหมเจ้านกน้อย
กายของข้าด่างพร้อยแผลเป็นทั่ว
เจ้าเคยเหงาบ้างไหมยามหมองมัว
อาจมีบ้างเพียงชั่วลมพริ้วพัด
เจ้ามีรักบ้างไหมในใจเจ้า
ข้าเคยหลงโง่เง่าโดนเขาสลัด
เจ้าจึงยอมหลีกทางคว้างเซซัด
ข้าไม่อยากสาหัสเจ็บหัวใจ
ฝันของเจ้าเป็นเพียงแค่ข้ออ้าง
เปล่า....ฝันของข้าเลือนลางไม่สดใส
เจ้าโกหกตัวเองเพื่ออะไร
เปล่า....ข้าไม่ได้โกหกหลอกตัวเอง
เจ้าต้องการหนีรักจึงหลบมา
เจ้าแอบซ่อนน้ำตาทำอวดเก่ง
ทั้งที่จริงเจ้าเหงาและวังเวง
เหงาอ้างว้างคว้างเคว้ง....บินอยู่เดียวดาย....
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระต่ายใต้เงาจันทร์
หน้าส่วนตัว
1107
