28 มกราคม 2550 23:59 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ใต้ค่ำคืนดึกดื่นคืนที่เหงา
ชีวิตฉันว่างเปล่าไม่มีใคร
ต่อแต่นี้ไม่มีเขาไม่เป็นไร
ชาตินี้ทำหัวใจให้ชินชา
เมื่อมันเหงาก็ต้องเหงาเราต้องทน
เดินบนถนนเดียวดายใต้ฟากฟ้า
แม้คิดถึงวันเก่ามีน้ำตา
ต้องคิดว่าขาดเขาเราไม่ตาย
จะต้องลืมอ้อมอกที่เคยคุ้น
ลืมแม้ความอบอุ่นให้จางหาย
ต้องลืมว่ามีใครเคยเคียงกาย
ทำให้ได้แค่ไม่สบายใจพักหนึ่ง
ในค่ำคืนวันนี้ที่เหว่ว้า
นั่งจ้องตากับความเหงาไม่นึกถึง
อยากจะลบรอยรักที่ตราตรึง
ชาตินี้จึงต้องทำใจให้ชาชิน
24 มกราคม 2550 22:31 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
คิดถึงเธอเหลือเกินหนอคนดี
ขอถามทีเธอสบายดีใช่ไหม
หิมะร่วงฝนโปรยปรายมากเพียงใด
ฝากฝั่งโน้นเป็นเช่นไร ไหนบอกที
คิดถึงมากอยากให้เธอกลับมาใกล้
มาจูงมือฉันไว้พาไปในทุกที่
เพราะรอคอยในรักอย่างภักดี
เวลาผันผ่านกี่ปีไม่ลืมกัน
อยากให้เธอคิดถึงบ้างบางเวลา
แม้นิทรามีฉันอยู่ในความฝัน
หลับหรือตื่นคิดถึงบ้างเป็นบางวัน
ในใจมีเพียงฉันเท่านั้นพอ
ไม่ได้ขออะไรเธอมากมาย
จุดมุ่งหมายแค่มีฉันเท่านั้นหนอ
ความห่างไกลทำสองเราเฝ้าเพียรรอ
ก็แค่ขออย่าทิ้งฉันให้เดียวดาย
ความห่างไกลมิใช่ความห่างเหิน
เราต่างเดินบนเส้นทางต่างจุดหมาย
ความรักเรานั้นคือความจริงใจ
ความห่างไกลจึงมิใช่สิ่งสำคัญ
23 มกราคม 2550 22:59 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
อยากจะส่งสายตาที่แสนหวาน
ผ่านอาคารให้ไปถึงฝั่งนั้น
แอบส่งยิ้มกับรุ่นน้องอยู่ทุกวัน
อยากเห็นหน้ากันทุกสามนาที
เธอทั้งหล่อแถมยังโคตรน่ารัก
เหมือนศรปักหลงใหลใครกันนี่
โปรดสักนิดมองฉันบ้างก็ยังดี
ขอเพียงเท่านี้ฉันก็มีกำลังใจ
คนอะไรเล่นกีฬาก็เก่งกาจ
สมองเปรื่องปราดหัวใจจึงเผลอไผล
อยากจะได้มาอยู่ด้วยช่วยงานไป
ฝันไปไกลถ้าอยู่ใกล้ใจละลาย
จึงนั่งคิดพินิจพิจารณา
แล้วคิดซ้ายคิดขวาหาความหมาย
ถ้ามัวอายต้องกินแห้วไปจนตาย
แต่ถ้าบุกแล้วเธอหายทำไงดี
จึงนั่งชั่งใจคิดละล้าละลัง
ถ้าบุกจะมีหวังบ้างไหมนี่
คิดจะจีบรุ่นน้องตรองถ้วนถี่
พอใจจะจีบนี่ถึงรุ่นพี่ก็ไม่แคร์
20 มกราคม 2550 22:25 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
เคยคิดว่าเธอเหมือนใครคนหนึ่ง
ที่ผูกพันอย่างลึกซึ้งจึงห่วงหา
เหมือนคนไกลแต่ใกล้ตลอดเวลา
มาเพื่อลบรอยน้ำตาให้จางไป
จนได้พบความเป็นจริงแท้จริงว่า
เธอมีค่ามากเกินกว่าใครที่ไหน
อยากขอโทษที่สองเราไม่เข้าใจ
จากนี้ไปไม่มีใครแทนที่เธอ
แม้วันนี้รักสิ้นสุดหยุดลงแล้ว
แต่ใจไม่ผ่องแผ้วสักนิดคิดเสมอ
ความทรงจำเธอคงจางอย่างพร่าเบลอ
น้ำล้นเอ่อคือน้ำตามาจากใจ
แม้ค่ำคืนผวาตื่นคืนฝันร้าย
เพียงเดียวดายร้าวรอนอาวรณ์ไหว
กลั้นสะอื้นกลืนกล้ำช้ำที่ใจ
เพราะอะไรรักเราร้างห่างจากลา
19 มกราคม 2550 23:17 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
นับแต่วันขลาดครูอยู่ตรงหน้า
เธอผวากอดแม่แดดวงหวั่น
ร้องไห้จ้าน้ำตาพรูกลัวครูนั้น
ต้องปลอบขวัญเสียยกใหญ่ให้กล้ำกลืน
ครูค่อยดัดหัดให้เขียนวนเวียนอ่าน
จนชำนาญขีดเขียนเรียนคำหมื่น
ค่อยบวกลบคูณหารผ่านวันคืน
เปลี่นวันขื่นเป็นเบิกบานผ่านน้ำตา
ร้อยเรียวรวกแสนร้ายร่ายวับเขี้ยว
เต็มรอยเขียวช้ำช้ำซ้ำหนักหนา
ร้อยรอยเรียวเสียวแปลบก้นแสบชา
ข่มใจตีแต่น้ำตาครูบ่าใน
ตีเพราะรักจะให้เรียนจะให้รู้
จะให้อยู่เป็นคนดีศรีสมัย
รักในตนรักในคนรักกว้างไกล
รักจะให้รู้จะรับนับถือตน
ถ้าสิ่งใดที่ครูทำให้เคืองขัด
จนอึดอัดอกแน่นแค้นใจหม่น
แม้สี่เท้ายังรู้พลาด-ครูคือคน
ที่เผอเรอแต่จะหนใช่ตั้งใจ
ถึงเธอโกรธครู ครูไม่โกรธ
และยินดีขอโทษอย่างซื่อใส
โปรดรับรู้เธอคือลูกผูกจิตใจ
ถึงอย่างไรครูยังรักมิหักคลอน
และขอโทษอีกครั้งถ้ายังข้อง
มิอยากให้เธอหม่นหมองจิตจ้องหลอน
ก่อนจากไปให้เธองามสิ้นแง่งอน
กลัวใจเธอจะเร่าร้อนและทุกข์ทน
หนึ่งในใจครูคือเธอสุดที่รัก
ไปทอถักรุ้งหวังสว่างหน
ไปสานต่อความฝันแต่ละคน
ให้สำเร็จผลดั่งฝันทุกวันไป
ขอให้เธอโชคดีเถิดที่รัก
เจอครูแค่ทายทักด้วยคำใส
เพียงเท่านี้ แค่นี้ ครูดีใจ
มิต้องการสิ่งใดให้มากมาย
ขอให้เธอทำดีเถอะที่รัก
แม้เหนื่อยนักทดท้ออย่าขอพ่าย
ผลกรรมดีไม่ทิ้งเธอให้เดียวดาย
พลังใจอย่าขาดหายจากบึ้งใจ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระต่ายใต้เงาจันทร์
หน้าส่วนตัว
2075
