18 พฤศจิกายน 2552 17:25 น.
กระต่ายตาย
วันนี้เมื่อ 5 ปีที่แล้วผมได้มีโทรศัพท์มือถือเครื่องแรกเป็นของตัวเอง
และมันก้อเป็นจุดเริ่มต้นของความรักครั้งแรกที่ไม่สมหวังและมิอาจลืม
เวลานี้เมื่อ 5 ปีที่แล้ว 2 ทุ่มครึ่ง ผมได้มีเบอร์โทรคนๆหนึ่งอยู่ในหนังสือ
บังเอิญว่าก่อนหน้านี้ 2 เดือนมีเด็กสาว ม.2 ให้ผมมา
เธอชื่อ "กวาง" แล้วผมก็ลืมเรื่องนี้ไป
จนมาวันนี้ที่มีโทรศัพท์ ผมนึกขึ้นได้ทันทีว่ามีคนให้เบอร์ไว้คนหนึ่ง
และเบอร์นี้เป็นเบอร์แรกที่ผมเมมและโทรออก
ผมโทรไป "ฮัลโหล ขอสายกวางหน่อยครับ" แม่เธอรับ
สักพักผมก้อได้คุยกับเธอ
เราคุยโทรศัพท์กันอยู่หลายวันจนพอจะรู้จักบ้านกัน
บ้านเราอยู่ห่างกันแค่ 300 เมตรผมแทบไม่อยากจะเชื่อ
ตลอด 9 ปี ผมผ่านบ้านเธอทุกวันและเราได้มารู้จักกันในวันนี้
พอโรงเรียนเปิดเรามาเจอหน้ากันที่โรงเรียน เราตกลงเป็นแฟนกัน
ความรักเพิ่มขึ้นทุกวัน มีถ้อยคำหวานซึ้งมากมายที่พูดกัน
มี HAPPY BIRDDAY HAPPY NEW YEARและHAPPY VALANTINE
มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เป็นครั้งแรกระหว่างเรา มีคำมั่น"สัญญา"
และเช่นกันมี ร้องไห้ ผิดหวัง เสียใจ
เมื่อ 5 ปีที่แล้ว ผมอยู่ ม.5 เธออยู่ ม.2
ผมคิดว่าคนนี้แหละใช่เลยตรงสเป็คทุกอย่าง
ทั้งความคิด อารมณ์ การกระทำ คำพูด คนนี้แหละใช่
แต่การมีคนรักเป็นเรื่องที่ยาก
และการที่จะรักษาคนรักนั้นไว้ให้อยู่กับเราตลอดไปเป็นเรื่องที่ยากที่สุด
เราต่างเรียนจบ เธออยากจะเรียนต่อที่อื่น
และนี่คือจุดเริ่มต้นของจุดจบกับความรักครั้งแรกของผม
เราคบกันได้แค่ปีครึ่งผมคิดว่ามันเร็วเกินไป
เร็วเกินไปที่กาลเวลามาพรากเราจากกัน
ผมคิดขึ้มมาเสมอว่า ทำไม ทำไม ทำไมแค่ปีครึ่ง
ทำไมไม่ 2 ปี 3 ปี 5 ปี 10 ปี หรือตลอดไปทำไม ทำไม ทำไม
ช่วงเวลานั้นผมทำได้แค่พูด หวังให้เธอเปลื่ยนใจแล้วกลับมา
ผมอ้อนวอนขอความรักจากผู้หญิงที่ผมรักด้วยการพูดผ่านโทรศัพท์
แต่ทำแค่นั้นผมรู้ว่ามันยังไม่พอเธอยังคงไม่เข้าในความรักของผม
ผมจึงไปหาถึงที่คุกเข่าบอกรักพูดทุกคำพูดที่ดีที่พอจะคิดได้ในเวลานั้น
เอาคำสัญญามาอ้างพูดทุกอย่างเพื่อเหนี่ยวรั้งไม่ต้องการร่ำลา
แต่ในขณะที่ผมพูดเป็นร้อยพันคำเพื่อคืนดี
เธอพูดกลับมาแค่คำเดียว ถ้อยคำทั้งหมดของผมก็หมดความหมาย
"เราเลิกกันเถอะ มึงเลิกยุ่งกับกูซะที"
จากที่คบกันไม่เคยพูดมึง-กู มาวันนี้เธอพูดได้ไม่ใยดี
นั่นก้อเพราะว่า.....
ใจเธอเปลื่ยนไปแล้วทั้งความคิด อารมณ์ การกระทำ คำพูด
ที่ผมเคยรู้จักดี มาวันนี้มันไม่เป็นอย่างนั้น
เหมือนว่าที่ผ่านมาผมไม่ได้รู้จักเธอเลย
แล้วมันก็จบ เราเลิกกัน ผมใช้เวลาเสียใจ 6 เดือนเต็ม
จากวันที่จบมาถึงวันนี้ 3 ปีครึ่งมั้ง ที่ผมยังคงคิดถึง
ยังคงมีน้ำตาเมื่อจันทร์เต็มดวงและมันเป็นน้ำตาแห่งความคิดถึง
ผมลืมไปแล้วเรื่องที่เธอบอกเลิก
ผมจำได้เสมอในตอนที่เธอบอกรัก
และมันเป็นความทรงจำที่ผมใช้บ่อยๆเวลาที่รู้สึกหมดหวัง
เวลาที่ความรักสมหวังอะไรๆก็ดีไปหมด
แต่เวลาที่ผิดหวังมันคนละเรื่องเลย
วันนี้ครบ 5 ปี ที่ได้มีรักครั้งแรก
มาวันนี้ผมไม่เสียใจเลยที่ได้รักเธอ
เพราะผมได้รู้แล้วว่าความรักคืออะไร