23 พฤศจิกายน 2546 19:36 น.
กระดิ่ง
แค่เพิ่งเปิดประตู.... และก้มลงผูกเชือกรองเท้า
พายกระเป๋าใบใหญ่ๆ เบาๆสีดำ
ไม่อะไรข้างในนั้น เลย ......
ก็ ฉันจะเดินต่อไป ไปเอาอะไรๆมาใส่ ข้างในนี้ในกระเป๋า
หันหลังกลับไป .... ไม่มีอะไรที่ฉันคุ้นตา
ห่างจาก ที่ๆเคยอยู่มา จนกลับไม่ไหว
แบกเป้เดินต่อไป
แล้วหยุดก้าว แล้วความคิดก็พุ่งตรงมา
ฉันเดินจากมาทำไม
ตอนนี้ เห็นที่สุดปลายฟ้า
มีคนบอกมาว่า มันแค่ความฝัน
ถ้ามันเป็นแค่ แค่นั้น
ทำไม ... ฉันเดินออกมา ให้เหนื่อยทำไม
มีอที่เปียกชุ่ม .. กำความว่างเปล่าไว้แน่น
นำหยดลงมา จากสองที่
ฉันยอมแพ้ ยอมแพ้ได้เสียที
ตั้งแต่ตอนนี้ ..จะไม่ยอมเหนี่อย ไม่ยอมเจ็บอีกต่อไป
คราวนี้ฉันจะล้มเลิกความฝันจินตนาการแล้วเหรอ มีต่ออีกนะ
23 พฤศจิกายน 2546 14:23 น.
กระดิ่ง
เดินต่อไป ........... เสียงจากฉัน ผู้อ่อนแอ
สุดปลายฟ้า ฉันยอมแพ้ หยุดจินตนาการ
เพราะไม่ใช่เรื่องราว การเดินทาง ฆ่าเวลาของวันวาน
ไม่เหมือนก้อนหิน .... ที่ไหลไปตามนำ....
ไม่เหมือน ....ในความ่ต้องการ ... ที่บังคับให้หายใจ
เดินต่อไป.............. เสียงจากใครข้างหลัง
ก้มลงดูไป ยัง เท้าเปลือยเปล่า .... และรู้สึกเปลี่ยนไป
เจ็บ .... ทั้งๆที่ไม่มีเลือดไหลออกมาซักหยด ทำไม
ความฝัน กดมือที่ไขว่คว้า เจ็บ ลงถึงข้างใน
แต่เสียงที่ว่า เดินต่อไปยัง คง บังคับให้ ทำ
ยังไม่จบนะ
หน้าส่วนตัว
486
