5 พฤษภาคม 2547 20:01 น.
กระดานโต้คลื่น
ที่รักของฉัน............
เธอเห็นดวงจันทร์บนท้องฟ้านั้นไหม
แม้ระยะทางของเราจะห่างไกล แต่ฉันเชื่อว่า
เธอคงมองพระจันทร์ดวงเดียวกัน
มองดูที่โค้งขอบฟ้านั้นสิ.......
เธอเห็นมันไหม
พระจันทร์เต็มดวงช่างงดงามจริงๆ
ฉันหลงใหลในความงามของพระจันทร์
ยามที่ฉันเหนื่อยล้า.........เงยหน้ามองฟ้า.....
ฉันก็รู้ว่ายังมีเพื่อนคนหนึ่งที่คอยเข้าใจฉัน
และแอบอมยิ้มให้มันตลอด......
................................................
เวลาเคลื่อนที่ไปอย่างช้าๆ
เมฆขาวบนฟ้าก็เคลื่อนไหวมาประกบพระจันทร์
ทำให้เกิดสีรุ้งสดสวย
------------มันเป็นภาพที่ช่างน่ามหัศจรรย์อย่างยิ่ง
....................................
ในที่สุดท้องฟ้าเริ่มว่างเปล่า มีเพียงแสงจันทร์ที่
เด่นตระหง่าอยู่กลางเวทีแห่งโลกใบนี้
รอบกายของฉัน .....ถูกปกคลุมไปด้วยความมืด
ในขณะที่ฉันแหงนหน้าขึ้นไปบนฟ้าอีกครั้ง
ฉันก็เห็นพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวไปแล้ว
พระจันทร์ครึ่งเสี้ยว.........
เอ๋! นั้นใครอะ กำลังจะกินดวงจันทร์ไปทั้งดวงแล้ว
ฉันใจหาย! พระจันทร์ของฉันอยู่ไหน
มันจะไม่มีอีกพระจันทร์ดวงเก่าที่ฉันเฝ้ามอง
ในที่สุดพระจันทร์ก็เลือนลับหายไปกลับตา
ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว
มีเพียงใจที่เหงา.........ได้แต่มองดาวบนฟ้า
ที่คอยเป็นเพื่อนคอยปลอบใจ
ฉันพยายามมองหามัน........
พระจันทร์ของฉันหายไปไหน.........
แต่คำตอบที่ได้กลับมา......มีเพียงคำว่าว่างเปล่า
---------------------------------------------------------------------------------------------
20 มีนาคม 2547 23:52 น.
กระดานโต้คลื่น
..................ชีวิตก็เหมือนติดอยู่ในเขาวงกต....................
พยายามหาทางออกเท่าไหร่ แต่ก็พบกับทางตันทุกที..............
เดินต่อไปเถอะ เพราะชีวิตเป็นของเรา
ทุกครั้งที่เราก้าวเดินในเขาวงกตของชีวิต....แห่งนี้
ก้าวแรกที่เราก้าวไป...มันอาจไม่ใช้ทางที่เราต้องการ
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างเรากำหนดเอง.... เราต้องเผชิญ.ต่อไป....
**คุณจะก้าวเดินไปข้างหน้าหรือหันหลังกลับไป** ?
ในเมื่อเราก้าวเดินไปข้างหน้าอาจจะไม่เจอทางออกก็ตาม...........
แต่จงภูมิใจไว้เถอะ...............
ที่คุณกล้าก้าวออกจากกรอบที่ขีดเส้นตายของชีวิตไว้
24 กุมภาพันธ์ 2547 21:50 น.
กระดานโต้คลื่น
ฉันมีสุนัขตัวหนึ่งชื่อบ๊อบบี้ บ๊อบบี้เป็นสุนัขแสนรู้ และฉลาด ฉันชอบเล่นกับมันอยู่บ่อย ๆๆๆ ฉันชอบเล่นซ่อนแอบกับมัน
โดยที่ฉันเป็นคนแอบ บ๊อบบี้จะเป็น.....หา......
พอมันเข้ามาหาฉัน.........ฉันก็จะกระโดดเข้าไปหลอกมันทุกที ....มันก็ชอบวิ่งหนีฉัน
แล้วฉันก็ไปแอบมันอีก มันก็จะคอยตามหาแต่ฉัน.........
เวลาเดินไปไหน บ๊อบบี้จะเดินนำหน้าตลอด...........
บางทีฉันชอบแกล้งมัน ฉันวิ่งกลับบ้าน.........ให้มันเดินไปข้างหน้า.........มันหันหลังกลับมาไม่เจอฉัน......มันก็วิ่งตามหาฉัน เวลาฉันจะเดินไปไหนต้องคอยแอบเจ้าบ๊อบบี้.......เพราะบ๊อบบี้เป็นสุนัขนักเลงมา........ไปทางไหนมันจะเจอรุมทุกที............มันไม่มีพรรคพวกใด มีแต่ฉันที่คอยเชียร์มันอยู่ห่างๆๆ
มันกลับเลือดท่วมตัวตลอดเลย............แต่แปลกจิงที่มันไม่ยอมเข็ด.......
ตกกลางคืนฉันก็เล่นชักกะเย้อกับมัน............อาวุธคู่ตัวก็คือผ้าผืนหนึ่ง............มันดึงฉันก็ดึงผ้าต่างคนต่างตัวแย่งกัน........เวลาฉันยกผ้าขึ้นมันก็จะกระโดด...........ไปคาบผ้า..แล้ววิ่งไปใต้ท้องรถทุกที..................
เวลาที่ฉันกลับบ้านมันก็คอยต้อนรับ..............ด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงตลอดเวลา...............
อยู่มาวันหนึ่ง.........เจ้าบ๊อบบี้ได้ไปเจอสาวสวยเข้าแล้ว ........ข้าวที่บ้านก็ไม่ยอมกิน..............มันเริ่มห่างจากตัวฉัน...............ในวันที่ 7 กฎกราคม 2546
มีคนวางยาเบื่อหมา............บ๊อบบี้กินยาเบื่อ.......พร้อมกับสาวน้อยของมัน...........
หลังจากที่เลิกเรียน...........ฉันกลับจากบ้านเห็นมันนอนตายรอฉันอยู่ตรงทางจะเข้าบ้าน............ฉันทิ้งกระเป๋าทันที............พร้อมกับเข้าไปกอดมัน.........
มันไม่มีอีกแล้ว............เพื่อนที่เข้าใจเรา เพื่อนที่อยู่ข้างฉันเสมอ.........
ฉันได้แต่ภาวนา...........ขอให้เรื่องนี้ไม่เป็นความจริง.............แต่ก็หนีไม่พ้นความจริง
เห็นหมาสีขาวที่ไหนน้ำตาจะไหล
หน้าส่วนตัว
1495
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระดานโต้คลื่น
