20 พฤศจิกายน 2548 00:06 น.
กระดานโต้คลื่น
เปิดหนังสือแห่งความทรงจำขึ้นมาอ่าน
ยังคงเล่าขานถึงเหตุการณ์ในครั้งก่อน
เรื่องราวเก่า ๆ ยังคงอาวรณ์
ยังคงสะท้อนในความรู้สึกเรื่อยมา
ขีดเส้น.....ใต้ไว้ตรงคำว่ารัก
ที่ฉันได้รู้จักว่าความรักไม่เคยจางหาย
รักของฉันไม่มีวันตาย
ไม่มีวันหายไปจากความทรงจำ.
ในความทรงจำสีจาง
ฉันอ้างว้าง... โดดเดี่ยวเงียบเหงา
ไม่มีอีกแล้วเธอและเรา
มีแต่เส้นหัวใจบางเบาที่กั้นกลาง
โปรดอย่าลืมฉันได้ไหมที่รัก
โปรดอย่าทำเหมือนคนไม่รู้จักได้ไหม
โปรดอย่าทำเหมือนคนไร้หัวใจ
โปรดอย่าให้ฉันร้องไห้ใต้แสงจันทร์.....ลำพัง
ฉันจะเก็บเธอไว้ในลิ้นชักสีขาว
บันทึกเรื่องราวระหว่างเธอกับฉัน
จะเก็บภาพเธอไว้ทุกคืนวัน
ในความผูกพันที่ไม่เคยลืมเลือน
11 พฤศจิกายน 2548 11:22 น.
กระดานโต้คลื่น
......เหนื่อยมากเลยกับการที่ต้องเดินตามความฝัน
เส้นทางที่อยู่ตรงนั้นมันอ้างว้าง
หัวใจของฉันเหมือนคนเดินหลงทาง
ในความแตกต่างระหว่างฝันกับความจริง
.......เหงามากเลยกับการที่ต้องอยู่ลำพัง
ในความหวังเหมือนมีกำแพงมากั้นอยู่ตรงหน้า
ความเหว่ว้าเข้ามากัดกินหัวใจตลอดเวลา
หยดน้ำตากระทบลงหมอนก่อนนอนทุกคืน
.......ขอเป็นเธอได้ไหมที่จะอยู่เคียงข้างฉัน
ในคืนที่สิ้นฝันในวันที่เงียบเหงา
ในเส้นทางที่ฉันเดินอยากให้มีคำว่าเรา
อยากให้เธอเป็นเงาที่อยู่ข้างฉันตลอดเวลา
5 ตุลาคม 2548 21:07 น.
กระดานโต้คลื่น
~*~*~ แสงจันทร์... ทอประกายอยู่บนฟากฟ้า
หยดน้ำตา..อาบสองแก้มรินไหล
เอื้อมมือสัมผัสขอบฟ้าไกล
ยิ่งสัมผัสยิ่งห่างกันไกลสุดตา
เป็นเพียงพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว
หัวใจดวงเดียวยังคงปรารถนา
อยากจะเห็นเธอทุกครั้งยามหลับตา
ให้เธอมาหาในฝันทุกค่ำคืน
ใต้แสงนี้สะท้อนจากเงาจันทร์
ในคืนฝันที่ไร้ดาวสุดทนฝืน
ใต้ความฝันของฉันสุดกล้ำกลืน
ตื่นขึ้นมาเพื่อรื้อฟื้นรอยน้ำตา
~*~*~
......................................
แสงจันทร์ทอประกาย
ยามค่ำคืนหนึ่งของราตรี
มีเธออยู่กับฉันทุกวินาที
แค่เพียงเวลานี้สั้นลง
ใต้แสงจันทร์ยังคงสะท้อนภาพเธอ
ทุกครั้งเสมอไม่เคยจางหาย
ยังคงจดจำอยู่ทุกคำคืนที่มีความหมาย
ยังคงมีลมหายใจเพื่อคิดถึงเธอ
อยากหลับตาเพื่อเห็นภาพเธอ
อยากสัมผัสกับสิ่งที่เธอมีให้
อยากเป็นคนที่อยู่ตรงนี้ตลอดไป
อยากเป็นคนสุดท้ายที่ได้รักเธอ
ใต้แสงจันทร์เต็มดวงเฉิดฉาย
ผู้หญิงคนที่ไม่มีความหมายนั่งเหงา
เพียงแค่ทายทักกับสายลมบางเบา
ที่สุดแล้วก็เหลือแค่เงากับหัวใจตัวเอง
ดื่มด่ำความงามของดวงจันทร์ค่ำคืนนี้
ก่อนที่ภาพของเธอคนดีจะจางหาย
ยังคงอยู่ในใจของฉันไม่มีวันตาย
เธอยังคงมีความหมายภายใต้แสงจันทร์
ใต้แสงจันทร์ส่งผ่านไปบอกว่าคิดถึง
ใต้แสงจันทร์ส่งรอยยิ้มที่ลึกซื้งไปให้
ใต้แสงจันทร์ส่งหัวใจให้เธอไป
ใต้แสงจันทร์ตรงนี้ไม่มีใครนอกจากเธอ
6 สิงหาคม 2548 20:23 น.
กระดานโต้คลื่น
ความหวังจากปลายฟ้า
แสงอาทิตย์สาดส่องท้องทะเลกระทบคลื่น
.......ฉันคิดถึงเธอ..............
พระจันทร์ส่องแสงในฤดูใบผลิ
........ฉันคิดถึงเธอ.................
ด้วยรักและความคิดถึงของทั้งหมดของหัวใจที่มี
ยามที่เหงา........
เหงาจับใจ.....................
ความเหงาไม่เคยทำร้ายใคร
แต่ทำให้หัวใจอ้างว้างเหลือจะพรรณนา......
ยามที่มีกันและกัน......
เหมือนกับแสงจันทร์สะท้อนน้ำ
ความเหงาคือกระแสคลื่นที่ทำให้เงาจันทร์สะเทือน
แต่สักพักจันทร์จะกลับดังเดิม
แต่แสงตะวันคือวันเวลาและความห่างไกล
ทำได้แค่รอยามค่ำคืนเพื่อที่จะได้มองดวงจันทร์อีกครั้ง..........
รักเสมอและคิดถึงสุดหัวใจ
แค่เพื่อนคนเดิม.....
...........................................
กระดานโต้คลื่น
ดวงดาวกระพริบพราวบนขอบฟ้ายามราตรี
............... ฉันคิดถึงเธอ .................
เมฆขาวลอยเคลื่อนเลื่อนปิดบังแสงอาทิตย์
................ ฉันคิดถึงเธอ ...........
ยามฉันหลับตาใต้เปลือกตายังคงมีคราบน้ำตา แห่งความคิดถึง
ยังคงมีความทรงจำเก่า ๆ
ยังคงเห็นภาพเธอ
ใต้ความรู้สึกเก่า ๆ ในใจ
ยามที่เรายังมีกันและกัน
เหมือนดวงดาวที่ส่องสว่างในหัวใจฉัน
ยามที่ฉันคิดถึงเธอ
ใต้ตะวันอันอบอุ่นของเธอ
ทำให้ใต้เปลือกตาฉันหยุดคราบน้ำตาให้หายแห้งเหือดไป
แม้เธอจะอยู่ไกลสักแค่ไหน
แต่เธอก็ยังอยู่ตรงนี้ในใจฉันตลอดไป
เพียงสุดลมหายใจที่คิดถึงเธอ
28 พฤศจิกายน 2547 19:20 น.
กระดานโต้คลื่น
.+++.+.+.+.+.+.+.++++++++++++++.+.+.+.+.+.+
ฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้สีเหงาเปื้อนฝุ่น
ในความคุ้นเคยของความทรงจำอ่อนล้า
สร้างกำแพงรอบด้วยความเหน็บหนาวของน้ำตา
แขวนไว้บนฟากฟ้าถูกความมืดมิดปกคลุม
จมอยู่กลางความมืดมิดของค่ำคืน
หัวใจดวงชื้นยังคงหยิบยื่นความเหว่ว้า
ตรงหลุมพรางที่ความเหงาในเงาของเวลา
เก้าอี้แห่งน้ำตามีฉันอยู่คนเดียวตามลำพัง
=^+_+^=
.+.++.++.+.+.+.+.+.+.+.+.+++++++++.+.+.++..+.+.+.+.+
เก้าอี้สีเหงาเปื้อนฝุ่น
ปล่อยให้สีขุ่น ๆ อย่างเหว่ว้า
ยังคงตีกรอบขีดเส้นใต้วันเวลา
หัวใจอ่อนล้าความรู้สึกเย็นชาเหลือเกิน
อยากรื้อฟื้นความทรงจำเก่า
ครั้งยังมีเราอยู่ตรงนี้
ดื่มด่ำกับหยดน้ำตาที่มี
ได้แต่อ่านกวีเก่า ๆ อย่างเลื่อนลอย
ฉันเป็นใครที่เธอเคยรู้จัก
เพียงมาทายทักแล้วจางหาย
ยังจับมือกุมอดีตไม่ให้คลาย
ฉันยังหายใจที่เก่าใต้เงาจันทร์
เธอยังมีฉันอยู่ใช่ไหม
ยังจำฉันได้บ้างหรือเปล่าคนคนนี้
ยิ่งเอื้อมมือไขว่คว้ายิ่งอ่อนล้าทุกที
ในภาพทรงจำที่แสนดีแต่หัวใจกลับเลือนลาง
ฉ
หน้าส่วนตัว
1857
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระดานโต้คลื่น
