21 ตุลาคม 2551 22:51 น.
กระดาน
คงจำเป็นที่ต้องเอ่ยคำว่าลา
กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหล
"ลาก่อนนะคนดีของหัวใจ"
ฉันยอมไปให้เขาและเธอได้รักกัน
ไม่อยากทำให้เธอต้องเจ็บช้ำ
จึงต้องจำจากไปไม่กลับหัน
ขอเป็นฉันที่ปวดร้าวแทนก็แล้วกัน
ความทุกข์นั้นให้ฉันรับเอาไว้เอง
แต่หากวันใดเธออยู่กับเขา
เขาทำเธอเศร้าหมองซ้ำข่มเหง
กลับมาหาฉันคนนี้อย่ากลัวเกรง
จะบรรเลงเพลงกล่อมเธอให้คลายกังวล
ขออวยพรกับเธอในตอนนี้
ให้เธอมีสุขกับเขาไม่หมองหม่น
ฉันคนนี้ยินดีจะอดทน
ยอมเป็นคนจากไปจากเธอ
21 ตุลาคม 2551 12:07 น.
กระดาน
แหงนหน้ามองนภายามรัตติกาล
เหมือนเนิ่นนานที่เราต้องห่างหาย
กี่วันแล้วที่อยู่กับความเดียวดาย
ทนหนาวกายทุกค่ำคืนที่ไร้เธอ
ระลึกถึงคำสัญญาในครานั้น
ใต้เงาจันทร์ที่มีเพียงเราเสมอ
เก็บวลีที่พร่ำบอกไปละเมอ
รอพบเจอเธอทุกวันที่ห่างไกล
คำสัญญาที่มอบให้ในวันนั้น
เธอลืมมันหรือยกให้ใครคนไหน
ทิ้งคนหนึ่งให้ชอกช้ำหฤทัย
ไร้ซึ่งนัยน์ตาอบอุ่นเหมือนผ่านมา
หากฉันจะทวงสัญญาในวันนี้
ทวงคำที่ทั้งชีวิตเคยเสาะหา
ทวงคำว่ารักที่เธอเคยมอบมา
ทวงเวลาที่เธอบอกจะให้กัน
อยากจะรู้เธอจะให้คืนฉันไหม
สัญญาใจที่เธอบอกไม่เปลี่ยนผัน
เก็บเกี่ยวรักให้สองใจได้ผูกพัน
โปรดยืนยันสัญญานี้ให้มั่นใจ
21 ตุลาคม 2551 09:56 น.
กระดาน
เมื่อเธอคิดจะลาจากห่างกายฉัน
เธอบอกกันสั่งกับฉันห้ามคิดถึง
อย่าร้องไห้เศร้าโศกหรือรั้งดึง
ให้ใจเธอต้องตรึงติดไม่จากไป
เธอบอกว่า"ลืมซะ"เรื่องที่ผ่าน
อดีตกาลเธอรู้ฉันลืมไหว
ลืมให้หมดลบล้างเธอออกจากใจ
เริ่มต้นใหม่กับคนที่ดีกว่าเธอ
ฉันขอร้องอ้อนวอนให้เธอไม่จาก
เธออาจพรากใจฉันไปเสมอ
คนแรกที่ฉันมอบรักนั้นคือเธอ
หากต้องเจอความชอกช้ำคงเกินทน
เธอไม่ฟังคำขอร้องจากใจฉัน
เธอลืมมันอย่างง่ายดายไร้เหตุผล
เธอลากันทำให้ใจต้องมืดมน
ฉันดิ้นรนอยู่โดยไร้แม้เงาเธอ
ทุรนทุรายทรมานแสนสาหัส
เมื่อเธอตัดขาดสัมพันธ์ที่พลั้งเผลอ
เธอเป็นพี่ เป็นคนรัก เป็นเพื่อนเกลอ
เพียงไร้เธอ ก็ไร้สุข ไร้รักใด
20 ตุลาคม 2551 17:27 น.
กระดาน
เมื่อผู้หญิงตกหลุมรักชายคนหนึ่ง
โปรดรู้ซึ้งว่าเธอจะยอมให้ทุกอย่าง
มอบแต่ความรู้สึกดีไม่เว้นวาง
ไม่ไกลห่างคอยชิดใกล้เฝ้าดูแล
แม้เขาจะทำผิดพลั้งสักเท่าไหร่
จงรู้ไว้เธออภัยโดยไม่มีข้อแม้
มอบหัวใจที่เปี่ยมรักไม่ผันแปร
ตามติดแจด้วยหวังเพียงอยู่ในสายตา
เขาจะร้ายในสายตาของคนไหน
ทำร้ายใจของเธอมากนักหนา
แต่เขาจะเป็นคนดีในใจเธอทุกครา
ใครจะว่าเขาอย่างไรไม่สำคัญ
เพียงเธออยากได้ยินคำว่ารัก
ได้ประจักษ์รอยยิ้มที่ชวนฝัน
ขอแค่มีเขาจะสุขชั่วนิรันดร์
ในทุกวันเธอจึงมอบแต่สิ่งดี
20 ตุลาคม 2551 17:03 น.
กระดาน
วันที่เธออ่อนล้าเหน็ดเหนื่อย
กายเริ่มเมื่อยไร้แรงจะสู้ต่อ
บอกใจให้เลิกล้ม 'พอเหอะพอ'
เพราะเธอท้อและหมดหวังกำลังใจ
โปรดจำไว้เธอยังคงมีเพื่อน
ที่คอยเตือนเธอให้ลุกแล้วสู้ไหว
คอยเช็ดเหงื่อยามเหนื่อยล้าไม่เหลือใคร
คอยนวดให้ยามเธอเมื่อยกายา
จะเติมแรงใจให้เธอสู้เข้าไว้
บนทางไกลที่เธอเคยฝันหา
แม้หกล้มได้แผลเป็นบางครา
จะเป็นยารักษาเธอให้กลับคืน
หน้าส่วนตัว
1513
