ความทรงจำที่ไม่อาจลบเลือน

กรอฝ้าย

จากวันนี้จะมีเราเราและนายจดจำไว้ตลอดไปไม่ทิ้งกัน..
แม้ว่าบทเพลงนี้จะเคยบรรเลงมาหลายปีแล้ว แต่เมื่อถึงวันสำคัญวันหนึ่งที่ไม่อาจลืมเลือนได้ ก็กลับนำภาพวันวาน คำพูดเก่าๆมาระลึกถึงเสมอ ภาพของเธอยืนเคียงข้างฉันอยู่บนเวทีวันปัจฉิมนิเทศของรุ่นพี่ ม.6 จำได้ว่าเขาเล่นกีต้าร์ และเราก็ร้องเพลง
	ความรู้สึก ณ วันนั้นมีความสุขมากมายเหลือเกิน เพราะกว่าจะมายืนเคียงข้างกันต้องใช้เวลาเนิ่นนาน
	ฉันได้ย้ายโรงเรียนมาอยู่โรงเรียนนี้ด้วยเหตุจำเป็นของคนทางบ้าน ตอนแรกไม่อยากย้ายมาเท่าไหร่ แต่เมื่อย้ายมาแล้วใจของเรากลับเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เพราะเขาคนนั้น.ที่เคยรู้จักกันมาก่อนโดยความบังเอิญ 
	ดรีมจำเราได้มั้ย คนที่เคยเ)นครูจำเป็นให้เธอไงล่ะ ต้นบอกดรีมพร้อมกับย้ำความจำของดรีม
	จำได้สิ วันนั้นถ้าไม่มีนายเราคงแย่มากเลย ขอบคุณจริงๆนะ ดรีมขอบคุณย้อนหลังเนื่องจากวันนั้นรีบมาก
	นี่ดรีมเราสอนกีต้าร์ต่อได้ไหม ถ้าหากดรีมต้องการ แต่ดรีมต้องลงสมัครร้องเพลงกับวงเราด้วยนะ ต้น พูดข้อเสนอดีๆให้กับดรีม ซึ่งดรีมนั้นชอบอยู่แล้ว มีหรือที่ดรีมจะปฏิเสธ
	ทุกวันดรีมกับต้นอยู่ห้องซ้อมดนตรีตอนเย็นกันทุกวัน ต้นจะสอนกีต้าร์ให้ดรีมก่อนที่ดรีมจะร้องเพลง วันเวลาผ่านไปภายในใจของทั้งสองคนกลับมีความรู้สึกดีๆที่เรียกว่า. รักเกิดขึ้น จากความใกล้ชิดก่อตัวขึ้นมาเป็นความรัก แต่จากความเป็นเพื่อนมาก่อนจึงยากที่จะเอ่ยคำๆนั้นออกมา
	จวบจนวันใกล้ปัจฉิมนิเทศของรุ่นพี่ ทั้งสองคนต้องซ้อมหนักขึ้นเนื่องจากต้องลงแข่งขันในการประกวดด้วย แต่ก็ไม่มีสิ่งใดที่จะหยุดความมุ่งมั่นของทั้งสองคนไว้ได้ ทั้งสองคนประสบความสำเร็จในการแข่งขันทั้งคู่
	และเวลามันก็ช่างผ่านเร็วจริงๆ วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของการสอบปลายภาค เป็นเรื่องที่ทุกคนน่ายินดีที่จะได้หยุดพักผ่อนกัน แต่ทั้งสองคนนี้กลับไม่คิดเช่นนั้น 
	ดรีม เรามีเรื่องจะบอก เรากำลังจะย้ายโรงเรียนนะ มีคำพูดหนึ่งที่อยากบอกดรีม แต่ไม่รู้ว่าดรีมจะเข้าใจหรือเปล่า ดรีมเรารู้สึกว่าเราชอบดรม แล้วก็รักดรีมมากด้วย นี่สมุดบันทึกให้ดรีมได้เขียนระบายความในใจ ซักวันหนึ่งเราจะกลับมาอ่านนะ ต้นพูดไม่หยุดเพื่ออยากให้สิ่งที่ตนพูดไม่ขาดจังหวะ
	ต้น ซักวันหนึ่งถ้าต้นมีโอกาสกลับมาที่นี่อีก เราจะเอาความรู้สึกของเราทั้งหมดมาให้ต้นอ่าน  ขอให้โชคดีนะต้น  ความจริงแล้วดรีมอยากพูดเหมือนกับที่ต้นพูดเหมือนกัน แต่ทำไมมันจึงไม่กล้าก็ไม่รู้
	วันที่ต้นออกเดินทางก็มาถึง ดรีมไม่ยอมไปส่งต้น เพราะไม่อยากเอาน้ำตาไปอวดใครต่อใคร ได้แต่นอนอยู่ในห้องและเฝ้าคิดว่า เราจะมีโอกาสพบกันอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้
	เมื่อเวลาผ่านไปความรู้สึกก็ไม่เคยเปลี่ยนไปจากใจดรีมเลย ดรีมปิดกั้นตัวเองมาตลอดเพราะคิดว่าซักวันหนึ่งเขาคนนั้นจะกลับมา ดรีมส่งเมล์ทุกวัน และเปิดอ่านเมล์ทุกวันจนหลายเดือนผ่านไป และวันหนึ่งก็ได้รับเมล์ฉบับหนึ่ง 
	พี่ดรีมคะ หนูเสียใจด้วยนะคะ พี่ต้นเสียชีวิตแล้วค่ะเมื่อหลายเดือนก่อน ขอโทษที่เพิ่งมาบอก ขอโทษจริงๆค่ะ ดรีมแทบไม่เชื่อกับสิ่งที่เขาได้รับรู้ ทำไมต้นจึงไม่ทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้ ไหนบอกว่าจะมาอ่านบันทึกของเรา ดรีมทำอะไรไม่ถูกได้แต่เฝ้าคิดถึงแต่เรื่องในวันเก่ๆ จนเพื่อนๆ เข้าใจว่าดรีมอกหักจากใครมาหรือเปล่า แต่ไม่เลย จากกันเพราะสาเหตุโดนทิ้งยังดีกว่าต้องจากกันชั่วชีวิต
	นับตั้งแต่วันนั้นดรีมก็ยังคงนั่งเขียนบันทึกต่อไปเรื่อยจนมาถึงบันทึกหน้าสุดท้าย
ดรีมจะเฝ้ารอวันนั้น วันที่ต้นได้อ่านบันทึกเล่มนี้ แล้วดรีมก็ไปยังสถานที่แห่งหนึ่งที่ต้นชอบไป
สถานที่แห่งนั้นคือ ทะเลนั่นเอง ดรีมเช่าเรือลำหนึ่งแล้วนำสมุดบันทึกเล่มนี้ไปด้วย 
	เราหวังว่าต้นจะได้อ่านมันทุกหน้านะ เราเอามาส่งให้ต้นแล้ว ดรีมรักต้นมากที่สุดนะ หวังว่าต้นจะได้ยินนะ เมื่อดรีมภาวนาเสร็จก็ปล่อยให้สมุดบันทึกเล่มหนานั้นหล่นลงทะเล 
	ทุกสิ่งทุกอย่างอาจจะไม่จบด้วยดีเสมอไป และเรื่องนี้ก็ยังคงอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป สำหรับผู้เขียนก็เช่นกัน ยังรู้สึกเงียบเหงาอยู่เหมือนเดิม ทำอย่างไรจึงจะนำความร่าเริงกลับมาได้บ้างนะ