29 มกราคม 2549 14:03 น.
กรอฝ้าย
รู้หรือเปล่าว่าใจเธอเองเปลี่ยนไป
เป็นอะไรใจเธอจึงดูหวั่นไหว
ทั้งสายตาของเธอแอบมองไปที่ใคร
ความห่วงใยของเธอมันหายไปเมื่อไหร่
หรือเธอนั้นมอบความจริงใจ
ให้กับใครหรือเปล่าถามได้ไหม
เขาเป็นใครเพราะอะไรเธอจึงไป
บอกได้ไหมบอกมาแค่สักคำ
นึกไม่ออกอะไรที่ทำให้เธอเปลี่ยน
มันวนเวียนอยู่ในคำว่าเจ็บช้ำ
เมื่อฉันมองขึ้นบนท้องฟ้าเวลาค่ำ
ทุกถ้อยคำที่เธอบอกเรียงรายใต้แสงดาว
ใต้แสงดวงดาวมีเพียงฉันผู้เดียว
ที่ท่องเที่ยวกับความว้าเหว่ฝ่าลมหนาว
ความรักฝากมากับดาวแสงแพรวพราว
จากแสงดาวยามค่ำคืนช่างเหงาใจ
29 มกราคม 2549 13:52 น.
กรอฝ้าย
อยากส่งยิ้มให้เธอยามเธอนั้นวุ่นวาย
อยากเข้าไปทักทายเมื่อเธอนั้นหมองเศร้า
อยากให้เธอรู้ความจริงที่เป็นเหมือนดังเงา
ที่คอยเฝ้าติดตามเธอไปทุกแห่ง
และแม้ว่าความจริงไม่มีฉันอยู่ตรงนั้น
ก็ขอวันหนึ่งที่เธอนั้นหมดเรี่ยวแรง
แค่เธอนั้นมองมาอย่างเคลือบแคลง
กลัวระแวงไปหมดได้แต่แค่มอง
พรุ่งนี้แม้เธอจะอ่อนล้า
แม้พบพากับความรักที่เศร้าหมอง
ขอให้รู้ว่ามีคนคอยจับจอง
อยากเป็นเจ้าของของเธอเหลือเกิน
เมื่อเธอห่างจากเขาฉันนั้นคิด
คิดใกล้ชิดใจเธอเธออย่าเขิน
อยากจะเริ่มกับเธอแค่เธออย่าทำเมิน
หากบังเอิญใจตรงกัน...เรารักกัน
14 มกราคม 2549 23:50 น.
กรอฝ้าย
หยดน้ำที่ใครใครว่าไร้ค่า
เป็นน้ำตาที่หลั่งรินออกมาจากตาฉัน
หลั่งรินจนสุดพรรณนาทุกวัน
เกินผูกพันเกินที่ใจจะรักใคร
แต่วันหนึ่งที่เธอเดินมาเฝ้ารอ
ความเพียงพอที่หยุดนิ่งกลับสั่นไหว
หัวใจที่เหว่ว้ากลับแกว่งไกว
รักจริงเมื่อไรในอกข้างซ้ายพร้อมรับมัน
ยืนยันความเป็นจริงข้างในใจ
ว่าบทเรียนหัวใจสอนให้มีความฝัน
ความอ้างว้างได้จากไปไกลแสนไกล
เพราะมีใครคนนี้คือคนสำคัญ
ในสายตาเคยมองเธอแค่ข้ามผ่าน
เธอร้าวรานเธอตัดรอนไปจากฉัน
ฉันไม่ยอมไม่อยากรับโทษทัณฑ์
จึงดื้อรั้นขอเธอคืนมาซบใจ
14 มกราคม 2549 01:44 น.
กรอฝ้าย
ความเหงา...
ไม่ใช่หมอกสีเทาจางจาง
เป็นเพื่อนสนิทกับความอ้างว้าง
และเดินทางมาไม่เป็นเวลา
ฉันเหงา...
เป็นน้ำค้างเศร้าที่ปลายตา
กลั่นตัวเป็นหยดน้ำทั่วแผ่นฟ้า
หลั่งรินเปื้อนหน้าแทนคำคิดถึงเธอ
หากความรู้สึกดีดี...ของฉันคนนี้
มีให้เธอง่ายเกินไป
ก็อยากให้เธอรู้ไว้
ว่าจริงใจมากมาย
บอกตรงตรง...เหมือนผูกพันกันมาก่อน
มิอาจซ่อนความรู้สึกนี้เอาไว้
อยากเก็บเธอในส่วนลึกของหัวใจ
ให้รู้ไว้ว่าห่วงใยจริงจริง...
14 มกราคม 2549 01:35 น.
กรอฝ้าย
มันคงเป็นไปไม่ได้
ที่จะให้สองเรา...เธอกับฉัน
กลับมาเป็นคนที่รักกัน
เข้าใจ ผูกพัน เหมือนวันวาน
มันคงเป็นไปไม่ได้
ในเมื่อใจมันยากจะประสาน
ฉันเอง...ก็ไม่ต้องการ
จะรื้อฟื้นรักที่ผ่านให้กลับคืน
หวังว่าคงเข้าใจ...
ฉันไม่อยากทำอะไร ที่ใจต้องฝืน
ในเมื่อรักเราไม่ยั่งยืน
ก็ไม่ต้องไปรื้อฟื้นมันคืนมา
หน้าส่วนตัว
1720
