14 มกราคม 2549 01:44 น.
กรอฝ้าย
ความเหงา...
ไม่ใช่หมอกสีเทาจางจาง
เป็นเพื่อนสนิทกับความอ้างว้าง
และเดินทางมาไม่เป็นเวลา
ฉันเหงา...
เป็นน้ำค้างเศร้าที่ปลายตา
กลั่นตัวเป็นหยดน้ำทั่วแผ่นฟ้า
หลั่งรินเปื้อนหน้าแทนคำคิดถึงเธอ
หากความรู้สึกดีดี...ของฉันคนนี้
มีให้เธอง่ายเกินไป
ก็อยากให้เธอรู้ไว้
ว่าจริงใจมากมาย
บอกตรงตรง...เหมือนผูกพันกันมาก่อน
มิอาจซ่อนความรู้สึกนี้เอาไว้
อยากเก็บเธอในส่วนลึกของหัวใจ
ให้รู้ไว้ว่าห่วงใยจริงจริง...
14 มกราคม 2549 01:35 น.
กรอฝ้าย
มันคงเป็นไปไม่ได้
ที่จะให้สองเรา...เธอกับฉัน
กลับมาเป็นคนที่รักกัน
เข้าใจ ผูกพัน เหมือนวันวาน
มันคงเป็นไปไม่ได้
ในเมื่อใจมันยากจะประสาน
ฉันเอง...ก็ไม่ต้องการ
จะรื้อฟื้นรักที่ผ่านให้กลับคืน
หวังว่าคงเข้าใจ...
ฉันไม่อยากทำอะไร ที่ใจต้องฝืน
ในเมื่อรักเราไม่ยั่งยืน
ก็ไม่ต้องไปรื้อฟื้นมันคืนมา
14 มกราคม 2549 01:21 น.
กรอฝ้าย
ทำไมต้องนำความรู้สึกดีๆมามอบให้
แถมบอกว่าจากใจดวงนี้มีให้เสมอ
แวะเวียนมาหาทุกเวลาที่อยากเจอ
ทำไมต้องปล่อยให้ฉันเพ้ออยู่เดียวดาย
ทำไมต้องโทรมาบอกว่าคิดถึง
ในวันหนึ่งที่เราไม่ได้เจอะเจอ
เวลาว่างทำไมต้องมานั่งเฝ้าพร่ำเพ้อ
บอกตรง...ตรงสิเธอ ว่าเธอใจตรงกัน
ฉันจะได้ไม่ต้องมาคิดมาก
เพราะมันลำบากใจรู้บ้างไหม
ที่จะต้องจากคนที่เรารักอย่างมากมาย
บอกตอนนี้ยังได้... ฉันจะเตรียมใจเอาไว้รับมัน
14 มกราคม 2549 01:13 น.
กรอฝ้าย
สายลม... แสงแดด... ขุนเขา
อบอุ่นบางเบา...ช่างฝัน
ห่างไกลก็ใช่ว่าจะห่างกัน
พร้อมจะร่วมฝ่าฟันทุกเส้นทาง
ฉันจะคอยเป็นกำลังใจให้เธอ
เป็นสายลมพรมเพ้อไม่ยอมห่าง
เป็นแสงแดดอบอุ่นไม่เลือนลาง
เป็นขุนเขากั้นกลางยามมีภัย
ครั้งนี้...จากพี่คนนี้ถึงน้อง
คงไม่ต้องเอ่ยคำว่าประมาณไหน
ความเป็นพี่นั้นให้น้องได้ทั้งใจ
หวังเพียงเห็นเธอก้าวไป...อย่างมั่นคง
14 มกราคม 2549 00:59 น.
กรอฝ้าย
ไม่รู้ว่าเธอจะรักฉันหรือเปล่า
แค่เพียงเดาอาจทำให้ใจฉันหวั่น
แค่เห็นเธอเดินข้างใครใจฉันสั่น
ยอมรับว่าฉันนั้นรักเธอเข้าแล้วไง
แค่หวังเล็กๆว่าฉันคงมีโอกาส
มีสิทธิ์วาดฝันร่วมกับเธอวันสดใส
จะขอให้เธอเก็บรักของฉันไว้
ไม่ให้ใครเข้าแทนที่ใจฉันเลย
สิ่งที่ฉันได้เห็นคนอื่นนั้นรับรู้
สิ่งที่ฉันไม่รู้ไม่มีใครมาเฉลย
แต่ก่อนนั้นไม่เคยจะลงเอย
ทั้งที่เคยเข้าใจว่าเธอคงมองผ่าน
พรุ่งนี้จะเปลี่ยนไปใจคงเดิม
อยากจะเพิ่มความรักแทนคำว่าสงสาร
รักเธอเท่าหัวใจอย่างวันวาน
ความต้องการของหัวใจมันเรียกร้อง