24 พฤษภาคม 2546 10:42 น.
กรอฝ้าย
สิ่งสุดท้ายบรรจงเขียนให้เธอรู้
เธอจะอยู่คู่ฉันข้างกายฉัน
ให้น้ำทะเลพัดไปให้เธอนั้น
ร่วมรู้วันที่ฉันมาตรงนี้
ไม่ว่ามีสิ่งใดขึ้นมาให้หวั่นไหว
จงดลใจให้ฉันได้หลบหนี
ให้หลบพ้นอันตรายยามภัยมี
จะร้ายดีเธอช่วยดลให้พ้นภัย
24 พฤษภาคม 2546 10:35 น.
กรอฝ้าย
เดินเดียวดายบนหาดทรายดูอ้างว้าง
ดูเคว้งคว้างจึงหยิบหินมาขีดเขียน
ระบายความรู้สึกที่ครั้งหนึ่งมาแวะเวียน
เคยรู้เรียนกับรักมันผ่านมาอย่างไร
เขียนไปลบไปจนเกิดมีน้ำตา
เธอนั้นหนาจากไปไกลเกินใฝ่
หากเธออยู่เราจะฝ่าขวากหนามไป
มีสิ่งใดขัดขวางเราจะร่วมฝ่าฟัน
22 พฤษภาคม 2546 16:13 น.
กรอฝ้าย
ใจมันลอยๆไปอยู่ที่เธอ
ยามที่เผลอใจฉันหวั่นไหว
จนไม่รู้ว่าใจเธออยู่ที่ใด
เธอมีใจให้ฉันทุกวัน
หากเธอคิดถึงมาหาได้ไหม
ช่วยเห็นใจมีใจให้ฉัน
ใจฉันไปไกลไล่ตามไม่ทัน
อย่าให้ฉันเพ้อถึงเธอผู้เดียว
22 พฤษภาคม 2546 15:47 น.
กรอฝ้าย
ก็รู้ว่าเธอไม่เคยรัก
เธอยังรักเขาไม่ใช่ฉัน
เธอบอกว่าเรานั้นเป็นเพียงเพื่อนกัน
ให้ลืมกันไปเลยว่าเคยรักกัน
อย่าบอกเลยว่าให้ฉันไป
ไม่ตัดใจให้เธอออกจากฉัน
ก็เธอนั้นยังไม่เคยบอกกัน
แล้วตัวฉันจะตัดเธอขาดได้ไง
22 พฤษภาคม 2546 15:21 น.
กรอฝ้าย
เธอไม่เคยคิดจะมาสนใจ
มองข้ามไปทุ่มฉันเหมือนลูกบอล
แค่ใจเบาๆของเธอไม่เคยใจอ่อน
มันสะท้อนกลับมาที่ใจฉัน
เธอไม่รักแต่ฉันก็มีเธอ
ยังรักเธอก็ยิ่งเจ็บเท่านั้น
หัวใจเธอมันเหมือนมีกำแพงกั้น
คนสำคัญของเธอจึงไม่ใช่ฉัน
หน้าส่วนตัว
784
