แค่นี้ก็พอ

กรวิกสีม่วง

นี่อาจจะไม่ใช่เรื่องสั้นตามตำราที่เขาว่ากันมาแต่ก่อนเก่า
แต่เรื่องราวที่จะเขียนก็เป็นเรื่องที่สั้นจริงๆ
แต่ก็อีกนั่นแหละ
เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นที่ใช้เวลานานมาก
กว่าความรู้สึกจะกลั่นออกมาเป็นตัวอักษร
น้องคนนี้
เป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านไอติมชื่อดังแห่งหนึ่ง
ในห้างสรรพสินค้าย่านถนนซุปเปอร์ไฮเวย์ของจังหวัดเชียงใหม่
ครั้งแรกที่เห็นหน้าน้องคนนี้
แทบจะไม่เชื่อตัวเองว่า
เราสามารถจดจำได้ทุกรายละเอียดที่เกี่ยวข้องกับน้องเขา
จมูกเรียวงามสมใบหน้า
ผมรากไทรที่ไม่รุงรัง
น้ำเสียงที่หวานพอเหมาะไม่รู้สึกเบื่อเมื่อได้พูดคุย
แต่ละคำที่เราอยากจะเอื้อนเอ่ย
มันยากนักที่กว่าจะหาหัวข้อมาพูดได้
บางครั้งอาจจะต้องใช้วิธีดื่มน้ำให้หมดแก้ว
เพียงเพื่อจะให้น้องมาเติมน้ำและสบตา
หลายต่อหลายครั้งก็ได้แค่หวังไว้
ว่าสักวัน
เราจะเดินสวนทางกันที่ถนนคนเดิน
แล้วถ้อยคำที่เตรียมไว้มานานกว่าสองเดือนก็จะได้เปิดเผยออกมาสักที
และแล้ว
วันนั้นก็มาถึง
แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่ได้เหมือนกับที่ตั้งใจไว้
ก็คือ
น้องเขาเดินผ่านไป
พร้อมกับฝูงชนมากมายที่เปรียบเสมือนสายหมอกแห่งความผิดหวัง
ที่บดบังความฝันที่ใกล้จะเป็นจริง
แต่แล้ว
ฝันนั้นกมาอีกครั้ง
เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี้เอง
ขณะที่ผมจะขับรถออกจากลานจอดรถของห้างชื่อดังและกำลังจะกลับบ้าน
ทันใด
ขณะที่น้องคนหนึ่ง
กำลังเดินมาที่รถทันที
นั่นเองที่ผมเรียกว่าฝันที่เป็นจริง
แต่แล้วความฝันนั้นก็ต้องมีอันสลายไป
เพราะอีกใจหนึ่งก็ไม่กล้าทัก
ทั้งๆที่ถ้อยคำนั้นต่างเตรียมไว้พร้อมเต็มห้องหัวใจที่อยากจะบอกกับน้องคนนั้น
แต่ครั้งนี้ก็เป็นเหมือนครั้งที่ผ่านมา
ผมเลี้ยวรถออกจากลานจอด
ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้
หัวใจเต็มไปด้วยความหม่นหมองและความทุกข์ระทมจากความเหงาที่เกาะกุมหัวใจมานานนับสัปดาห์
สิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้
นั่นก็คือ
ผมจะเก็ยรอยยิ้มนี้ไว้
เพื่อใช้มันอีกครั้ง
เมื่อได้พบน้องคนนั้น
ถึงแม้ว่าจะไม่มีวัน
ได้เอ่ยคำที่เตรียมไว้
อีกเลย