9 พฤษภาคม 2552 20:22 น.
กรวิกสีม่วง
สงสารลานพรมหญ้าต้องว้าเหว่
สงสารเสียงฮาเฮจะลับหาย
สงสารพุ่มชมพู่พวงจะล่วงวาย
สงสารสายลมเย้าเมื่อเช้าเย็น
ต่อแต่นี้ไม่มีแล้วเสียงแว่วหวาน
ที่ขับขานกล่อมขวัญฉันเคยเห็น
เคยหยอกล้อต่อเย้าคราวอยู่เป็น
เคยร่วมเล่นร่วมสนุกทุกคราวครา
จะไร้เสียงปลุกเจ้าเมื่อคราวตื่น
จะไร้คืนพูดคุยอยู่ครบหน้า
จะไร้เพื่อนนอนเรียงร่วมเคียงมา
จะไร้เงาเพื่อนข้าเวลาเรียน
หากหยุดวันหยุดเดือนห้ามเลื่อนได้
จะหยุดให้ร่วมอยู่คู่ขีดเขียน
จะไม่ยอมพรากลับกลับหมุนเวียน
จะไม่ยอมแปรเปลี่ยนวันดีดี
จะร้างแล้วแววตา,คำว่าเพื่อน
จะจากแล้วยากจะเหมือนดั่งวันนี้
จะหาแล้วหาไหนคงไม่มี
จะหมดแล้ววันที่เราร่วมกัน
จะใช้ใจต่างสร้อยมาร้อยจิต
จะใช้ภาพมวลมิตรด้วยหมายมั่น
จะจดจำทุกคราเวลาวัน
ขอผูกพันทั้งน้ำตาขอลาเอย
6 พฤษภาคม 2552 12:03 น.
กรวิกสีม่วง
เหมือนสวรรค์พลันสลายไปตรงหน้า
เหมือนเรี่ยวแรงที่กลับมากลับสูญหาย
เหมือนว่าภาพแห่งความหวังพังทลาย
เหมือนว่าตายทั้งเป็นเช่นลงทัณฑ์
หมอนนิ่มนิ่มเคยหนุนอุ่นตักแม่
ช่างยากแท้กว่าได้พบทบโศกศัลย์
น้ำตาที่ไม่เคยหลั่งแทบหลั่งพลัน
เหมือนสวรรค์อยู่ตรงหน้ากลับลาไป
แม่จ๋าแม่แม่รู้ไหมใครเหนื่อยนัก
แม่จ๋าแม่อยากจะพักกว่าสิ่งไหน
แม่จ๋าแม่-อยากกอดแม่-ด้วยแน่ใจ
แม่จ๋าแม่รู้ไหมใครตรอมตรม
จะฝากคำคิดถึงว่ารักหนอ
ไปฝากแม่กับพ่อให้สาสม
อยากจะกลับใจจะขาดค่อนระทม
แต่ด้วยลมหายใจดุจชายชาญ
จะตั้งมั่นฝึกหนักด้วยรักแม่
จะแน่วแน่เพื่อพ่อก่อสืบสาน
จะกลับด้วยความหวังตั้งมานาน
จะขอผ่านอุปสรรคดูสักคราว
จะใช้เหงื่อต่างยศทดแทนแม่
จะใช้เกียรติอันจริงแท้เป็นแรกก้าว
จะใช้แรงทั้งหมดปรากฏพราว
เพื่อจะสอยดวงดาวมาสู่แดน
หน้าส่วนตัว
1752
