20 กุมภาพันธ์ 2551 23:44 น.
กรวิกสีม่วง
ฉันรู้แต่เพียงว่า
ฉันเกิดมาเพื่อรักมั่น
รักเธอทุกคืนวัน
ไม่มีขาดคลาดเคลื่อนไป
ฉันรู้แต่เพียงว่า
ฉันนั้นอารมณ์อ่อนไหว
หากเธอต้องจากไกล
ทำฉันใดให้ลืมเธอ
ฉันรู้แต่เพียงว่า
เธอมีค่าต่อฉันเสมอ
ตอนนี้ที่พบเจอ
เธอคือหนึ่งที่พึ่งพิง
ขอตักมารองหนุน
ขอแขนอุ่นได้แอบอิง
ขอใจที่รักจริง
แม้ต้องจากคงอยากตาย
ที่เหลือเพียงเวลา
ที่มีค่าเสมอหมาย
ที่ให้ทั้งใจกาย
ของเธอฉันนิรันดร
รักนะ
11 กุมภาพันธ์ 2551 21:43 น.
กรวิกสีม่วง
เหมือนเมื่อวานเพิ่งก้าวเท้าเข้ามาสู่
อ้อมแขนครูอันอบอุ่นละมุนฝัน
พอรู้ตัวก็ผันผ่านเนิ่นนานวัน
จวบวันนั้นถึงวันนี้หกปีเต็ม
ครูเคยดุเคยด่าเคยว่ากล่าว
แต่พวกเรากลับเมินว่า มองว่า เข็ม
ที่คอยทิ่มแทงใจให้เข็ดเค็ม
ความหลงเล็มกายจิตติดเตือนตาม
กว่าจะรู้ว่าคำด่ามีค่ายิ่ง
แท้ที่จริงคือคำสอนพรเสกสาม
ให้คิด-พูด-ทำดี มีพยายาม
จักนำความสำเร็จสมเจตนา
ครูจะรู้ไหมนะว่าสำนึก
ยังรู้สึกผูกพันมั่นปรารถนา
ได้เป็นคนเต็มคนเพราะครูบา
ท่านเมตตาสั่งสอนมิอ่อนใจ
ในนามผู้ปกครองของผองศิษย์
ยังซึ้งติดตราตรึงถึงกาลไหน
ครูคือที่พึ่งพักตระหนักใน
วันผ่านไป-ลูกเติบโต-โอ้พระคุณ
เราคือผู้ให้กำเนิดเกิดชีวิต
ครูคือผู้ลิขิตทางเกื้อหนุน
ดั่งหางเสือคัดท้ายได้การุณย์
มอบไออุ่นปกป้องเต็มคลองใจ
จะหาของขวัญใดมาให้สม
เสกสรรค์แทนคำนิยมที่ยิ่งใหญ่
คงยากยิ่งแม้ดาราว่าวิไล
ก็คงไม่เท่าค่าคำว่าพระคุณ
คงมีแต่ความสำนึกระลึกมั่น
แม้ผ่านคืนผ่านวันอันเสกสุนทร์
ขอกรองคำกลั่นถ้อยร้อยละมุน
แทนเพรงบุญ ขอไหว้สาอำลาครู
รู้จักกันนานร้อยปีอาจจะมีวันเสื่อมสัมพันธ์ เป็นศิษย์เป็นครูเพียงชั่ววัน ความผูกพันไม่มีมลาย
หน้าส่วนตัว
1357
