29 กันยายน 2550 13:04 น.
กรรศฑ์ญา
เขาขอโทษที่ต้องใช้วิธีการแบบนี้
เขาตั้งใจจะถามนั้นเหลาะแต่เขาไม่มีโอกาศที่จะถาม
ถ้าตัวเองไม่รักเขาตัวเองอย่าโทรมาหาเขาอีกเลยนะ
เพราะทุกครั้งที่เขาเริ่มทำใจได้
ตัวเองกลับมาทำลายมันลงแค่เวลาเพียงไม่กี่นาที ทั้งๆที่เขาใช้เวลาอยู่ตั้งนาน
กว่ามันจะรู้สึกดีขึ้นมา
แต่ตัวเองก็มาพูดเหมือนกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างยังเหมือนเดิม แต่ไม่เคยสนใจเขา
เขาไม่เคยมีความสำคัญสำหรับตัวเอง ไม่เคยแคร์ไม่เคยสนใจว่าเขาจะรู้สึกยังไง
อย่าทำร้ายกันแบบนี้เลยนะ เลิกปล่อยให้เขาเสียความรู้สึกไปวันๆเลย
ตัวเองไม่ผิดหรอกนะที่ตัวเองไม่รักเขา เขาไม่โกรธตัวเองหรอก
ถ้าจะมีคนผิดก็เขานั้เหละที่ผิด ผิดที่คิดว่าคนที่เคยเสียใจ
คนที่เคยรู้รสชาติของคำว่าเสียใจ คงไม่ทำให้คนอื่นเสียใจหรอก
ผิดที่มองโลกในแง่ดีเกินไป แถมไม่ได้ผิดครั้งเดียวนะ ผิดถึงสองครั้งสองครา
เจ็บครั้งหนึ่งแล้วกลับไม่จำ
ขอบคุณสำหรับคำพูดทุกคำพูดที่พูดมาแล้วทำให้เขารู้สึกดีนะ
สิบเอ็ดเดือนกับยี่สิบสี่วันแล้วซินะที่รู้จักกันมา เวลาเกลือบปี
ปีหนึ่งก็ว่าได้แล้วละ กับคำว่ารักสามครั้งที่ได้ยิน ไม่รู้ว่ามันจะจริงแค่ไหน
มันก็คำพูดคนแต่ก็เชื่อแล้วจะโทษใครละ กับเวลาหลายๆวันที่มีน้ำตา
กับหลายๆครั้งที่เสียใจหลายครั้งที่เสียความรู้สึก ไม่ต้องสงสัยหรอกนะ
เขาเป็นคนเขียนบันทึกทุกวัน มีหรือที่เขาไม่รู้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปหรือไม่
ทุกความรู้สึกมันยังชัดอยู่เสมอ
เมื่อก่อนเขาคิดว่ามันดีนะที่เขียนบันทึกทุกวัน
กลับมาอ่านวันไหนมีรอยยิ้มทุกที ความรู้สึกดีๆความทรงจำดีๆมันกลับคืนมา
แต่เขาว่าเขาคิดผิดนะตั้งแต่รู้จักกับตัวเองมา เขาคิดว่าเขาคิดผิดถนัด
มันไม่แค่รอยยิ้มเหมือนทุกครั้งแล้ว มันแถมน้ำตาเข้ามาอีก
ไม่ใช่เมื่อก่อนไม่มีน้ำตาซินะเพียงแต่เมื่อก่อนมันเป็นน้ำตาที่ซึ้งเมื่อนึกถึงเรื่องที่อ่าน
แต่ตอนนี้มันกลับเป็นน้ำตาที่เสียใจ
มันเหมือนตอกย้ำตัวเองลำพังไม่ได้อ่านก็ลืมอยากอยู่แล้วแต่ตอนนี้มันยิ่งเหมือนกับว่าเราเก็บมันไว้ตอกย้ำตัวเองอย่างนั้นเหลาะ
ชักไม่แน่ใจแล้วละว่ามันดีหรือไม่ดีแต่ก็ยังตัดใจให้เลิกเขียนไม่ได้สักทีอาจเป็นเพราะว่าความเคยชินก็ได้
มันก็เหมือนกับการที่เรารักใครสักคนนั้นเหลาะ ยากที่จะตัดใจได้
เวลาที่ทำให้รักมันแค่นี้ แต่เวลาที่ทำให้ลืมนะไม่รู้นานแค่ไหน
แต่ไม่เป็นไหรหรอก มีวันเจ็บ ก็ต้องมีวันจาง มีวันจางก็ต้องมีวันหาย
คนที่ทำให้เราเสียใจคนที่ทำให้เราเสียความรู้สึกมีอยู่เพียงคนเดียว
แต่คนที่เป็นห่วงเรามีหลายคน
มันคงไม่คุ้มกันหรอกที่จะเอาความเป็นห่วงของคนรอบตัวที่หวังดีไปแลกกับคนเพียงหนึ่งคนที่ทำให้เสียใจ
พอไม่สบายใจก็พลอยทำให้คนอื่นไม่สบายใจไปด้วยเพราะความเป็นห่วง
แต่ว่าไปแล้วมันก็เพราะความเดื้อของขวัญนั้นเหลาะที่ไม่ยอมฟังใคร
เรื่องของขวัญมันไม่ใช่รักแรกพบซินะเพราะไม่ต้องพบก็รัก แถมคบใครคบที่ละคนอีก
ใครเข้ามากี่คนก็ไม่สนใจ ต่อให้เขาดีแค่ไหน สนใจเราทุกอย่าง
เป็นห่วงตลอดแต่ก็ไม่เคยเขวสักที
เพราะเชื่อมั่นในความคิดของตัวเองในเมื่อเราให้ความจรืงใจกับเขาไปเขาก็คงไม่ทำให้เราเสียใจ
และก็ไม่อยากทำให้ใครเสียความรู้สึก ไม่อยากทำให้ใครเสียใจ
ไม่อยากเอาความรู้สึกของใครมาทำเล่นๆเขาไม่ใช่ตัวสำรองของใคร
ดีกว่าให้ความหวังในตอนนี้แล้วทำร้ายกันทีหลัง ยอมไม่มีใครดีกว่า
แต่มันก็ดีนะที่เขาไม่ได้เป็นคนทำให้ตัวเองเสียใจ
ดูแลตัวเองดีๆนะตั้งใจเรียนละ
1 มีนาคม 2550 21:54 น.
กรรศฑ์ญา
ตอนที่ 1
เสียงโทรศัพท์ดังเตือนเจ้าของเครื่องที่นอนหลับอุดตุ เบอร์ใครก็ม่รู้แปลกๆจัก รับดีใหมน่า รับดีกว่าเผื่อเพื่อนๆโทรมาหา ตีหนี่งกว่าแล้วใครดันโทรมาอีก พอรับถึงก็งงนะ ไม่รู้ใครโทรมาหา สรุปแล้วเขาโทรผิดคับ แต่ยังดันชวนคุยอยู่ได้ สรุปแล้วคืนนี้ทอฟ้าสาวน้อยวัยสิบแปดที่พึ่งผ่านประสบการณ์ที่น่าตื่นเต้นของชีวิตมาเมื่อไม่นานมานี้ ชีวิตของนักเรียนมอปลาย ที่ต้องย่างก้าวสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งแรกในชีวิต นั้นคือการสอบเข้ามหาวิทยาลัย ทอฟ้าสอบเข้ารอบรับตรงได้ที่มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่ คณะทรัพยากรธรรมชาติ
ได้เพื่อนใหม่อีกคนหนึ่ง เพราะการโทรผิดมาของสายน้ำนักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหงซึ่งตอนนี้เขากำลังปฎิบันติหน้าที่ของการเป็นชายชาติทหาร ที่มีความอดทนทางด้านร่างกาย แต่จิตใจของเขาตอนนี้อ่อนแอนักเพราะพิษรัก แถมคุยไปคุยมาเขาทั้งสองก็ดันคุยกันถูกคอเสียด้วย คุยกันเหมือนกับว่าเขาทั้งคู่รู้จักกันมานาน แถมสาวน้อยนามว่าทอฟ้ากลับไปห่วงใยเขาเสียด้วยซิ แค่ได้ยินเขาไอเพียงไม่กี่ครั้ง ก็ไปแสดงความเป็นห่วงเป็นใยเขาไปบังคับให้เขากินยาจนได้ ทำให้สายฟ้ารู้สึกดีเพราะเขาไม่ได้รับความเป็นห่วงแบบนี้มานานแล้ว ทำให้เขาเล่าเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาในชีวิตให้ทอฟ้าฟัง สายฟ้าบอกว่าเขารักกับผู้หญิงคนหนึ่งมานานแล้ว ที่ผ่านมาเขาทั้งสองรักกัน ตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ตามความนิยมของนักศึกษาในเมืองหลวง ที่ส่วนใหญ่จะอยู่กันเป็นคู่ๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาความรักของเขาก็ไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น แต่โชคชะตาของคนเรายากนักที่ใครจะเข้าใจ สายน้าต้องมาทำหน้าที่รับใช้ชาติ ไม่มีเวลาให้กันทำให้เกิดช่องว่างขึ้นระหว่างคนสองคน ประกอบกับความใกล้ชิดที่คนรักของเขาได้รับจากคนอื่น ทำให้เธอนอกใจเขา แต่กลับกันสายน้ำกลับเฝ้ารอวันให้ถึงวันที่เขาจะลากลับบ้าน เพราะเขาจะได้ไปหาเธอ เขาไปหาเธอ ฌะอก็มารับเขามาอยู่กับเขาตลอดเวลาและปฎิบัติตัวฉันคนรักกันเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนถึงวันวาเลนไทน์ เขาก็ส่งสัยว่าทำไมคนรักของเขาถึงติดต่อไม่ได้ เขาก็เลยโทรไปหาเพื่อนของเธอ เพื่อนคนรักของเขา เพื่อนคนรักของเขาส่งสารเขาก็เลยเล่าความจริงให้ฟัง แต่เขาก้ไม่เชื่อทั้งหมด ก็เลยถามคนรักของเขาแต่เธอก็โกหกเขา และขอเวลาเขาจนถึงวันเกิดของเธอ แล้วเธอจะบอกทุกอย่างแก่เขา ถึงวันเกิดของเธอเขาเอาของขวัญวันเกิดไปให้เธอ กลับกลายเป็ยว่าวันนี้เป็นวันที่เธอบอกเลิกเขา เธอเลือกผู้ชายคนใหม่ของเธอเพราะว่าเขานั้นมีฐานะมากกว่า ให้ความสะดวงสะบายแก่เธอมากกว่า ผลตอบแทนที่เขาได้รับมันสาหัสนักสำหรับความคิดของทอฟ้า ถึงแม้ว่าจะไม่เชื่อเขาทุกคำพุดแต่ก็สงสารเขาจับใจ
23 กุมภาพันธ์ 2550 12:55 น.
กรรศฑ์ญา
เขายำอยู่เสมอว่าเขาจริงใจกับเรา ไม่รู้ความจริงใจที่มีให้นั้นมันจะมากสักแค่ไหน แค่คำพูดที่ออกมาจากปาก หรือว่ามันจะเป็นคำพูดที่ออกมาจากความรู้สึกของเขาจริงๆ อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มีบางสิ่งบางอย่างสามมารถพิสูจน์ได้ สิ่งนั้นก็คือกาลเวลา ปล่อยให้เวลาที่ล่วงเลยผ่านไปนั้นทดสอบความจริงใจเสียดีกว่านะ
4 กุมภาพันธ์ 2550 09:23 น.
กรรศฑ์ญา
มีอะไรหลายๆอย่างที่ประกอบกันเป็นอารมณ์ บางครั้งรูสึกเหงา เศร้า รัก เกลียด ปะปนกันไป ตามแต่อารมณ์จะพาไป บางทีมันมีหลากหลายอารมณ์จนยากที่จะเข้าใจ บางที่เพียงคำพูดแค่คำเดียวที่ทำให้เรารูสึกมีความสุขได้อย่างมากกาย เพิ่มทั้งกำลังใจ เพิ่มทั้งความสุขและรสชาติให้กับชีวิต แต่ในทางกลับกันคำพูดเพียงไม่กี่คำก็สร้างความเศร้า ความเสียใจให้อย่างมหันต์ทีเดียวเหมือนกัน แต่คำพูดของคนก็ไม่ไดทำให้เราเกิดความรู้สึกได้ทั้งหมด มันย่อมมีส่วนประกอบอีกหลายอย่าง มันขึ้นอยู่กับว่าสภาพจิตใจของเราเป็นยังไง หากเรากร่าแกร่งพอ คำพูดเหล่านั้นก็ไม่สามารถที่จะทำร้ายเราได้มากไปกว่าการเสียความรู้สึก
1 กุมภาพันธ์ 2550 21:46 น.
กรรศฑ์ญา
เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆมีชีวิตที่มีความสุข สดใสตามวัยมาสิบหกปี เวลาที่ผ่านมาความทรงจำของเธอมีแต่ความสุข ความสมหวัง ไม่มีแม้จะเสียใจ ได้รับความรักความห่วงใยความอบอุ่น จากผู้ชายคนหนึ่งที่เธอเคารพ เทอดทูนและบูชา เปรียบเสมือนทุกอย่างในชีวิต เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ และหน้าที่อันยิ่งใหญ่ใต้คำเรียกขาดว่าพ่อ ชีวิตที่มีความสุขมาตลอดเวลาสิบหกปีต้องมาพานพบกับการสูญเสียครั้งแรกครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต ฟ้าได้พลากคนที่รักเธอยิ่งกว่าชีวิตให้จากไป ทำไมฟ้าช่างโหดร้ายนักทำกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆได้ลง พรากคนอันเป็นที่รักยิ่งให้จากไป เก้าพฤษภาคม 2547 วันเกิดของเธอเป็นวันที่มีความสุข มีคนที่รักทุกๆคนอย่ใกล้ตัว เธอคิดว่าชีวิตนี้ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วขอแค่มีพ่อ แม่ และน้องรักอยู่ใกล้ตัวเหมือนวันนี้เธอก็มีความสุขแล้ว แต่กาลเวลาช่างโหดร้ายเก้า มิถุนายน 2547 ได้พลาพพ่อให้จากเธอไปแบบไม่มีวันกลับคืน ยากนะที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆจะทำใจได้ ใช่แต่คนๆคนนั้ต้องไม่ใช่เธอ ลูกหมาของพ่อเก่งไม่มีอะไรที่ลูกหมาของพ่อทำไม่ได้ ลูกหมาคือความฝันและความหวังของพ่อ นี่คือสิ่งที่เตือนใจมาเสมอ ยามใดท้อยามใดเหนื่อย ต่อให้ท้อมาจากไหน เจ็บใจมาจากใคร พอมานั่งนึกถึงความรักความผูกพันธ์ความอบอุ่นและคำสอนของพ่อ ทำให้มีแรงกายแรงใจได้เสมอ กาลเวลาพลากพ่อไปจากลูกหมาของพ่อได่ แต่กาลเวลาไม่เคยพรากความรักความผูกพันธ์และคำสอนของพ่อไปจากลูกสาวคนนี้ได้หรอก เวลาผ่านมาเกลือบสามปีแล้ว ตอนนี้เด็กผู้หญิงคนนั้นกำลังก้าวเข้าสู่ความประสบสำเร็จในชีวิติ กำลังสร้างสานฝันของพ่อให้เป็นจริงอยู่ จากเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆตอนนี้กำลังเป็นสาวมหาวิทยาลัย อกไม่กี่ปีฝันของพ่อก็จะเป็นจริง เธฮมีทุกวันนี้ได้ก็เพราะความรักความผูกพันธ์ ความอบอุ่นที่พ่อให้เธอมาตลอดสิบหกปีที่พ่ออยู่กับเธอ ต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่มีอะไรจะมาพรากความทรงจำที่เธอได้รับจากพ่อ ไปจากเธอ
หน้าส่วนตัว
860
