Love Concerto

กรกวี

Andante con Spirito

Dolce

             ปากกาหมึกสีเศร้า    ความเหงาคลอเคล้า  รอยยิ้มใต้ดวงตาอันเศร้าหมอง  น้ำตาไม่อาจหลีกเลี่ยง  มีเพียงผ้าเช็ดหน้าที่เธอให้มา.... กลิ่นหอมทุกครา...ช่วยซับน้ำตา...
              ในวันที่เหมือนทุกวัน  วันที่จะผ่านไป  คืนที่มืดหลังตะวันลาลับ....
ทุกอย่างยังคงเดิม...ไม่อาจมองอะไรในความมืด  มือจับปากกา  ก้มหน้าหลบ
แสงไฟดวงน้อย...จ้องมองสมุดบันทึกเล่มนี้...วันนี้ผมจะเขียนอะไร....
              เหมือนกับทุกวัน  ฉันยังอยู่ตรงนี้... อยู๋เพราะไม่อาจไปไหน...
เธออยู่ตรงนั้น... เพียงแค่หลับตา...  ด้วยความเร็วของหัวใจ...ภาพเธอปรากฎ
ฉับพลัน...เธออยู่ตรงนั้น...ตอนนี้มีเพียงจินตนาการกับความฝัน....
ความจริงที่เป็นเลวร้ายกว่า...เราไม่ได้เจอกัน...ในเวลานี้...และในเวลาอีกนานพอที่จะทนรอได้ไหว...กว่าเราจะได้เจอกัน...ฉันคิดถึงเธอ......
               ฉันคือชายชาตรี....เพียงเธอเท่านั้นที่ฉันหวั่นไหว... กายเจ็บปวด
ปางตายน้ำตามไม่อาจหลั่งมาให้เห็น... วันนี้ไม่มีความเจ็บปวด  กายฉันสบายดี...  มีเพียงแต่ความคิดถึง...  ความสุขที่แยกไม่ออกจากความเจ็บปวด....
น้ำตาสุภาพบุรุษรินไหล... เพียงแค่คิดถึงเธอ...
               เธอ.....คนที่เคยอยู่ในอ้อมกอด... กลิ่นกายหอมกลุ่น  ความห่วงใยที่ฉันมองข้ามที่จะทำเพื่อตัวเอง  แต่เธอทำ...เธอเติมเต็ม....เธอ...คนที่ทำให้ฉัน
บอกรักได้บ่อยเท่ากับจังหวะการเต้นของหัวใจ  เพียงแค่เธฮไม่เบื่อที่จะฟัง...
เธอ.... กับรักที่ฉันสัมผัสได้ในทุกอณู...แม้เธอจะไม่เคยเอื้อนเอ่ย...
                ฉันมีความสุขมากมาย... จะมองดูสิ่งใดก็ดีงาม...ในวันที่ได้อยู่เคียง แดดร้อนเพียงใดมองเห็นเป็นความสดใส...   ฝนตกหนักเพียงใด...อากาศช่าง
เป็นใจ... แต่วันที่เธอไม่อยู่นี้...  แดดร้อนทำให้ร้อนรุ่ม  ฝนกลับทำให้ยิ่งเหงา...
คิดถึงเธอ....อยากเจอเธอเหลือเกินที่รัก... น้ำตายังคงไม่หยุดไหล.... อยากให้รู้ว่าคิดถึงคุณ... ฉันไม่อยากอยู่ไกลเธออย่างนี้เลย....ฉันคิดถึงเธอ...