22 ตุลาคม 2549 15:01 น.
กรกฎายน
B o l e h kah?
ทำได้
ทำได้
ทำได้
ทำได้!
ท่องไว้ให้คล่อง
อย่ามัวแต่ร่ำไรร่ำร้อง
เดินแหวกความหม่นหมองออกไป
ออกจากที่นี่
ฤดีขาดซ่อมปะชุนได้ใหม่
วิตกกังวลใย
โอกาสมีชัยยังมี
คนป่วยไข้
ทำกาลสูญไปโดยเปล่าปลี้
เพียงถ้อยรำพันก็ว่าบทกวี
ออกไปจากสภาพนี้ชิชะ
ได้ไหม
เดินออกไปนะ
คลานก็ได้น่ะ
กำลังจะเกิดเอง
ขอโทษ!
ที่ข้าเอาแต่โอดครวญเครียดเคร่ง
ไม่ยอมเริ่มต้นตั้งสติบรรเลง
บทเพลงปฏิเสธไล่ไสทุกข์
หยุดเถิด
ทางที่ประเสริฐอย่าประดิษฐ์ถ้อยที่เป็นนัยว่ายอมจำนนต่อความเข็ญขุก
อย่ามัวแต่รู้สึกผิดแต่จงรีบลุก
กล้าบู๊หาญบุกปลุกหัวใจ
ตื่นเถิด
อย่าปล่อยจิตเตลิดวิญญาณไถล
หยุดหลงเชื่อผีบ้าซาตานมารใด
เลิกเป็นทาสกลับมาเป็นไทไชโย
ไชโย
ไชโย
ออกไป
ออกไป
ออกไป!
ได้ยินหรือไม่เสียงใครโห่
ปฏิรูปหัวใจที่มีรูขาดโบ๋
อุดช่องโหว่รอยรั่ว
ประกาศกฎอัยการศึก
รู้ทันความคิดนึกที่ทะยอยเข้ามายวนยั่ว
โอกาสจะแพ้ยังมีอย่าเพิ่งหลงทะนงตัว
ความชั่วกำลังคอยจังหวะเวลา
หากล้มลงมาอีกจะทำอย่างไร
ต้องลุกขึ้นให้ได้ไม่ว่าจะเร็วช้า
อายุขัยมีจำกัดอยู่ไม่ค้ำโลกา
เกิดมาเพื่อประกอบกิจบางประการ
ขอบคุณมวลมหาประดามิตร
ผู้แง้มจิตซึ่งหับออกรับสาร
เสพถ้อยอักษรามาช้านาน
ขอโทษนะท่านสำหรับผลกระทบ
ขอโทษกันบ่อย
เผลอแผล็บกลับไปเดินซ้ำรอยที่ยังไม่ทันจะลบ
ปัญหาโลกแตกน่าตบ
ต้องลุ้นถึงตอนจบว่าจะเป็นอย่างไร.
น่าฉงนว่าตอนจบจะลงเอยไฉน..
5 ตุลาคม 2549 09:06 น.
กรกฎายน
ผู้ โ ด ย ส า ร แ ห่ ง ก า ล เ ว ล า
๓๗
นางฟ้า
ท่านจับตามองมาโดยที่ข้าไม่รู้
ขณะนี้กำลังประกอบกิจใดอยู่
ยามพิรุณพร่างพรูเปียกปอนหรือเปล่า
๓๖
นางฟ้า
หวังว่าหัวใจจะไม่เหงา
เหาะเหินเดินอากาศพิลาสพริ้งเพรา
กระพริบนัยนางามเงาเรืองรอง
๓๕
ความเป็นไปปั่นป่วนปรวนแปร
โลกไม่เที่ยงแท้สุขระคนหม่นหมอง
ท่านเอาใจช่วยข้าอยู่ดูจ้อง
อัสสุชลนองสลับยิ้มอิ่มเอม
๓๔
นางฟ้า
อยู่เหนือเมฆาคงสุขเขษม
แอบลุ้นตัวโก่งแลข้าเล่นเกม
ขมวดคิ้วเข้มค้อนข้าคราพลั้ง
๓๓
นางฟ้า
ช่วยโหมไฟให้เวลาหมดหวัง
ตวัดคฑาวิเศษเคาะศีรษะติงตัง
เวทย์มนต์คาถาช่างขลังแท้
๓๒
นางฟ้า
อยู่ช่วยเยียวยายามแย่
เด็กน้อยตั้งไข่คอยอยู่ดูแล
ยามร้องอุแว้อุแว้อุ้มไว้
๓๑
แต่
นางฟ้า
ถูกแรงพสุธาดูดจนได้
มือเหนี่ยวเกาะราวกระได
เกาะเมฆก้อนนั้นไว้แน่นแน่น
๓๐
เอ๋ย
นางฟ้า
หากตกลงมามาดแม้น
กลับคืนลำบากยากแสน
หมดสิทธิ์โลดแล่นล่องลอย
๒๙
เออแน่ะ
นางฟ้า
ไฉนหมั่นมองมาทางข้าบ่อย
ไม่มีหรอกสิ่งที่ท่านค้นหารอคอย
ไร้เปลือกหอยริมหาด
๒๘
ขอโทษนางฟ้า
แค่ชีวิตไร้ค่าไร้สามารถ
อย่าทำเพื่อข้าอีกเถิดโปรดตัดขาด
ขอโทษที่กล่าวถ้อยบาดความรู้สึก
๒๗
ความลับในใจ
อันซ่อนไว้ในลึก
นางฟ้าทราบอาจสะอึก
หัวใจถูกปักฉึกโลหิตกระฉูด
๒๖
แต่
นางฟ้า
เช็ดน้ำตาเงียบๆโดยไม่เอ่ยคำพูด
แฝงตัวอยู่ในสายลมที่สูด
เฝ้าส่งใจให้หนอนในขี้ในคูถตัวหนึ่ง
๒๕
ความรักของนางฟ้า
ไร้ปรารถนาบริสุทธิ์ลึกซึ้ง
เหนือเพศพจน์เหนือคาดคำนึง
หนอนฤๅเข้าถึงเข้าใจ
๒๔
นางฟ้า
รักที่มอบมาเหมือนกับที่ให้ใครใคร
ความรักไร้เงื่อนไข
แจกจ่ายออกไปโดยไม่ต้องการกลับ
๒๓
แต่
โปรดเถิดนางฟ้า
อย่าให้อะไรอีกเลยไม่อาจรับ
ปีกงอกยามใดจะบินไปจับ-
ก้อนเมฆลอยไปกับสายลม
๒๒
เถิดกลับไปหาเทวดา
ขอโทษที่ข้าทำให้สะอื้นขื่นขม
ลืมสิ่งมีชีวิตในอาณาจักรอาจม
จงความระทมครั้งสุดท้าย
๒๑
ดึกสงัด
หมอกลงจัดเหม่อเวหาดาราหาย
ไม่มีอีกแล้วนางฟ้ามาวุ่นวาย
หนอนโดดเดี่ยวเดียวดายในสายลม
๒๐
ไต่ขึ้นไป-ขึ้นไปถึงปลายเนิน
ขณะหิ่งห้อยเหาะเหินแสนเพลินสุขสม
หนอนน้อยนั่งก้มหน้าบนอาจม
ไม่ข้องเกี่ยวสังคมตัดขาดครอบครัว
๑๙
รู้สึกซึมเศร้าอย่างสุดสุด
ก้มหน้างุดไม่สบตาจันทราสลัว
เสียงวิ้งวิ้งในศีรษะระวิงระรัว
ตัดสินใจทิ้งตัวชั่วขณะนั้น
๑๘
แต่
เนินอุจจาระเตี้ยเกินไปไม่ถึงตาย
เพียงรู้สึกใจหายหัวใจสั่น
ไยชีวิตยังไม่ถึงเวลานั้น
หนอนน้อยคะนึงรำพันตัดพ้อเพ้อ
๑๗
รู้สึกผิดที่ทำร้ายใจนางฟ้า
รู้สึกไร้ค่ากว่าใครเสมอ
กระดุบกระดืบคืบกายคล้ายละเมอ
ไม่อยากเจอหน้าผู้ใดต่อไปนี้
๑๖
สิ้นแรง
นอนแอ้งแม้งกลางป่ารอท่าปักษี
คอยมดเดินขบวนมาคร่าชีวี
รอเวลาชีวิตที่มีหมด
๑๕
ปีกเอ๋ย
ยังไม่ทันจะงอกเลยเสียงหนอนสบถ
ต้องจบสิ้นเสียแล้วรู้สึกระทด
ทอดกายนอนขดหมดกำลัง
๑๔
นางฟ้าปาดน้ำตา
แปลงกายกลับลงมาอีกคราอีกครั้ง
จกจิกร่างหนอนระมัดระวัง
ประคองไปวางยังกลีบเมฆดอกไม้
๑๓
นางฟ้า
ยืนพิศกายาสลบไสล
สายลมพรมพัดสะบัดสไบ
แววตาห่วงใยอ่อนโยน
๑๒
หลับตาเห็นหนอนน้อย
กำลังลอยลมไปไกลโพ้น
ลมพัดไฟชีวิตลุกโชน
หัวใจกระโจนทะโยนทะยาน
๑๑
แต่หนอนน้อย
เห็นตัวเองกำลังลอยกลับสั่นสะท้าน
คิดถึงกองอาจมจนสุดประมาณ
อยู่บ่ได้ดอกบนวิมานกระโดดทันใด
๑๐
โอ้ล่ะเหนอ
หนอนน้อย
เอร็ดอร่อยกับอุจจาระไม่ผละไปไหน
นางฟ้าเห็นรู้สึกประสาทอนาถฤทัย
ปาดน้ำตาที่เกือบจะไหลหายใจสะท้อน
๙
บัดนั้น
นางฟ้า
แปลงกายเป็นสกุณาถลาลงร่อน
จิกชีวิตเวทนาฆ่าตัดตอน
กระเดือกหนอนลงท้องเป็นทองแผ่นเดียว
๘
ไอยา
อดีตนางฟ้า
ระหกระเหินถลารอบโลกหลายเที่ยว
ขยับปีกกะปรกกะเปลี้ยเปล่าเปลี่ยว
หทัยห่อเหี่ยวหดหู่
๗
กลับฟ้าไม่ได้
เกาะกิ่งไม้โก่งคอขันวู้
สายลมชั่ววูบพัดใบไม้พรู
นกน้อยเงี่ยหูถอนหายใจเฮือก
๖
บรรยากาศเงียบสงบ
โผไปเกาะอีกคาคบกลืนน้ำลายเอื๊อก
สำรวจตรวจเปลือก
ทางเลือกทางลม
๕
ฤๅต้องเป็นนกไปตลอดเสียแล้ว
พึมพำเสียงแผ่วร้องไห้ร้องห่ม
เกาะกิ่งไม้บรรเลงบทเพลงทุกข์ระทม
กู้นาวาล่มลอยลำ
๔
ไม่มีอีกแล้วนางฟ้าหรือหนอน
พเนจรสามโลกสูงๆต่ำๆ
สวมบทบาทต่างๆสุดแต่เวรกรรม
เสวยผลแห่งการกระทำไม่ดี-ดี
๓
บ้านแห่งหัวใจ
อยู่ที่ไหนกันหนอล่ะนี่
โปรดเถิดแรงดึงดูดโลกีย์
ปลดวิญญาณเสรีหลุดพันธนาการ
๒
หรือจะเป็นเรื่องราวไม่รู้จบ
เสียงนกน้อยบนคาคบขับขาน
กล่อมโลกด้วยมนต์กวีคีตกานติ์
สะกดความร้าวรานสงบระงับ
๑
นกน้อย
ค่อยๆกระพือปีกผึบผับ
โผเผลิ่วละล่องลิบลับ
อาศัยโดยสารไปกับอากาศ.
28 กันยายน 2549 11:37 น.
กรกฎายน
ขอบคุณเพื่อนเกลอที่มาเข้าฝันกัน
ในคืนที่ไหวหวั่นอ่อนล้าเหว่ว้าอย่างยิ่ง
ไม่ยอมก้าวไปในโลกใบจริง
หยุดนิ่งปล่อยผึ้งต่อแตนรุมต่อย
ในความคำนึง
กาลครั้งหนึ่งเราเล่นกันบ่อย
ตื่นเช้าก่อนนอนพบกันในซอย
เดี๋ยวเดินเกี่ยวก้อยเดี๋ยวตะลุบตุบตับ
เจ้าจากโลกไปไกลแล้ว
ไยกลับยังแว่วเสียงนั้นในฝันยามหลับ
ประกายตากะพริบวิบวับ
เวลาเคลื่อนขยับมิตรภาพคงอยู่
สหายเอยท่านต้องการบอกอะไรข้า
จูงมือกลับมาจากความไม่รู้
ใดจับใดยึดปล่อยลดปลดดู
ใดโหมโจมจู่ดวงใจอาจินต์
น้ำขึ้นน้ำลงภายในฤดี
ท่วมมีแล้งมีไม่จบไม่สิ้น
ขอบใจมิตรรักช่วยทักชีวิน
ธารตะวันรินลุกขึ้นล้างหน้า
ล้างตา
ล้างใจ
อาทิตย์อุทัยฉายฉาบอาบหล้า
อัมฤทธิ์ชโลมวิญญา
ฟ้าเสกเมฆดอกไม้.
28 กันยายน 2549 10:59 น.
กรกฎายน
ถ อ น
เรานั่งอยู่ใกล้กัน
หลบตากัน
ลอบชำเลืองแล
ผีเสื้อขยับปีกดูดน้ำหวานดอกไม้
คนนั่งนิ่งนัยน์ตาค้าง
เคลิบเคลิ้ม
เมล็ดพันธุ์ไม่พึงประสงค์
แอบงอกขึ้นในแปลง
พรุ่งนี้เช้าจะถูกจัดการ
ปลายทางสถานีหน้า
ทางแยกชีวิต
บันทึกภาพครั้งสุดท้าย
โชคดีเถิดสหายลาไกลแล้ว
ลมหายใจแผ่วร้อนผ่าวคราวถอนผ่อน
โลกเอ๋ยโลกหลอกให้ข้าเล่นละคร
เสียงอกสะท้อนเสียงสะเก็ดถูกแกะสะกิด
ในตาดวงนั้นมีบางสิ่งซุกซ่อน
เหมือนเคยตะลอนแสวงหามาตลอดชีวิต
ตื่นจากภวังค์แค่เพียงชะตาเล่นตลกลิขิต
โคจรใกล้ชิดก่อนกระชากออกจากกัน
นั่งลงซ่อมแซมความรู้สึกสึกหรอ
ไม่อาจสานต่อบางสิ่งสุดสิ้นในเวลาอันสั้น
สงบดูความเป็นไปภายในความเงียบงัน
ปลอบดาวเคราะไร้จันทร์จากหวั่นไหว
โกสุม....เจ้าผีเสื้อบินจากไปไกลมากแล้ว
สายลมลอยล่องแผ่วผ่านกอไผ่
เบาลง-เบาลงเสียงรถไฟ
ฟังสิเสียงหัวใจยังชัดเจน
ได้ยินเสียงพึมพำพร่ำเพ้อว่า...
ชะแง้ชะเง้อเหม่อหาไม่อาจเห็น
สิ่งที่งอกในแปลงกลับกลายเป็น
เถอะพรุ่งนี้จะถอนเล่นเซ่นความซึ้ง.
22 กันยายน 2549 18:39 น.
กรกฎายน
๑.
เฉอะแฉะโชกชุ่มพสุธา
ทั่วท้องนภาฉ่ำน้ำ
นกน้อยโบกบินระบำ
ฝนตกพรำพรำกะปริบกะปรอย
ตาคู่นั้นไม่สบใครใดเลย
ไม่เงยงุดงุดก้มหน้าตาละห้อย
ทึมทึมซึมเซาเหงาๆหง็อยๆ
หน้าต่างบานน้อยหับสนิท
มีแต่แววตาสุนัขตัวนั้น
ที่สบกันซาบซึ้งตรึงจิต
อบอุ่นเหลือเกินเพลินพิศ
กระดิกหางผูกมิตรไมตรี
แต่
ช่องว่างระหว่างข้าฯกับท่าน
ยังไร้สะพานพาดผ่านหนอป่านฉะนี้
น้ำเลาะเซาะขอบวารี
ในมหานทีมีชาละวัน
๒.
โอ
หลังพิรุณสะพานประหลาดพาดพุ่ง
เชื่อมสองฝั่งคุ้งไม่คาดวาดฝัน
เราเพลิดแหงนจ้องมองพลัน
เกิดการพบกันอัศจรรย์ใจ
อ่า
เราปล่อยหัวใจไถลลื่น
สองฝั่งกลมกลืนชิดใกล้
หลังรุ้งลางเลือนลับไป
หย่อนขาลงไปในน้ำ
อึ๋ย
จระเข้แหวกพุ่งมุ่งมา
มีหวังถูกงับขาไม่ขำ
จระเข้บอกเล่ากล่าวย้ำ
รับรองจะไม่ขย้ำทำอันตราย
จระเข้อ้าปากจากนั้น
ปากกว้างอวดฟันมั่นหมาย
แหลมเปี๊ยบวาววับระยับประกาย
นะ
วานน้องชายช่วยตรวจสำรวจยิ้ม
สะพานรุ้งชักกลับลับไกล
ไม่เป็นไรหลังข้านั่งนิ่ม
หน้าคนแย้มย่องกระหยิ่ม
จระเข้หลับตาพริ้มลาภปาก
แอ่ว
ล้อเล่นล้อเล่นล้อเล่น
ที่แท้เป็นอย่างนี้ต่างหาก
เกิดแล้วมิตรภาพงามยามยาก
วางหัวใจถอดหน้ากากรักกัน
๓.
คนฝั่งโน้นโบกมือหยอยๆ
ระวังหน่อยอันตรายนะนั่น
ไฉนไว้ใจชาละวัน
เกรียวกราวกันลั่นสนั่นระทึก
สองฝั่งนทีมีชีวิต
เชื่อมต่อสนิทความรู้สึก
เหลือความทรงจำไว้ระลึก
ปลุกใจให้คึกฮึกหาญ
นัยน์ตาจระเข้เป็นประกาย
ชีวิตมีความหมายมหาศาล
สัมพันธ์รักมั่นอนันตกาล
สิ้นสุดฝั่งท่านฉันเธอ
ต่อแต่นี้กระโดดน้ำเล่นได้
สาครเย็นใสสนองเสนอ
จระเข้สุนัขคนกลายเป็นเกลอ
อะเหอ อะเหอ พิลึก.
แหะๆ
จบดีกว่าครับ
หน้าส่วนตัว
1090
