30 กันยายน 2550 07:47 น.
กชมนวรรณ
คิดถึงเพื่อนนักกลอนอ้อนคุณครู
อักษรหรูกรูเย้าเจ้าเสมอ
หากวันนี้ที่สอนคงผะเรอ
ไม่เจอะเจอเผลอนับวันคอยรอ
ว่างจากการงานตรวจและสั่งสอน
อย่าจากจรนอนก่อนทักทายหนอ
เขียนกานท์กลอนให้อ่านยามว่างพอ
หากเหนื่อยท้อก็พักสักหนึ่งวัน
นั่งวาดภาพเพื่อนครูรับงานเพิ่ม
เพื่อจะเสริมสร้างศิษผลิดอกฝัน
ไม่หวังมอบตอบแทนเป็นรางวัล
แค่สร้างสรรค์ผองศิษย์คิดการดี
เป็นคุณครูผู้มอบคอยสอนศิษย์
เหมือนประดิษฐ์คิดสานไม่หันหนี
ทั้งครูพิมครูรินครูรพี
ครูคนดีจิตรำพันขันลงแรง
อีกหลายท่านขานกล่าวถึงไม่หมด
ขอไปจดเพื่อจำใช่กำแหง
แล้วจักเร่งทำคำเพื่อส่งแรง
ใจกล้าแกร่งแจงมาเพื่อทักทาย
อยากจะบอกออกปากว่ารักเพื่อน
ใช่บิดเบือนเตือนจิตถึงสหาย
ขอมีสุขไร้ทุกข์ทั้งจิตกาย
อันตรายใดใดไม่เจอะเจอ
27 กันยายน 2550 15:59 น.
กชมนวรรณ
นั่งดูข่าวเด็กสาวรุมตีกัน
พัลวันพัลตูอดสูหนอ
ถามหาเหตุตีกันจนมอซอ
แค่ไม่พอใจกันมันมองตา
ว่าอนาถหนักนักหนานะสาวเอ๋ย
ใยเฉยเมยไม่มองของดีหนา
ทำชีวิตคิดสั้นผลาญชีวา
อนิจาหาคิดถึงซึ่งผู้ใด
ทั้งพ่อแม่ครูบาท่านพร่ำสอน
ไม่สังวรณ์ข้องจิตคิดสงสัย
หรือต้องการกันแค่ความสะใจ
มิสะเทือนหรือไรใจนวลนาง
พวกหนูหนูต่อสู้กันทำไม
หรือเห็นไทยเป็นเมืองของเสือสาง
จึงได้ทำตัวตนไม่มียาง
แล้วร้องครางคร่ำครวญจวนขาดใจ
บ้างตบตีทะเลาะก็เพราะหึง
รุมกันดึงจิกตบสนั่นไหว
นี่นะหรือคือเยาวชนไทย
หลงคลั่งไคล้ใจต่ำทำอับจน
โอ้ว่าหนอนี่หรือคืออนาคต
มาวางกฎชกต่อยคอยทับถม
เหมือนว่าห่างจากการคอยอบรม
จึงเพาะบ่มตรมจิตเมื่อคิดไป
ลองหันมองคนยากขาดโอกาส
อยากมีศาตร์ติดตัวกลัวไฉน
อยู่ถิ่นร้างกันดานหนทางไกล
ยังด้นใจไฝ่คว้าหาทางเดิน
ลองไปมองเด็กป่วยด้วยโรคร้าย
รักษากายแค่ขอพอเดินเหิร
ทั้งโรคภัยไข้จับรุมเร้าเกิน
ยังไม่เมินต่อสู้ให้รู้ทัน
แต่พวกเจ้าคนดีมีสมอง
มิไตร่ตรองครองตนทำหุนหัน
คิดแต่สร้างเรื่องราวสารพัน
มิถึงฝันสรรค์สร้างปั้นชีวี
ตั้งจิตคิดใหม่กันเถอะหนอ
ขอจงพอเพื่อแม่พ่อของตนนี้
อธิฐานตั้งจิตให้คิดดี
เพื่อชีวีวันหน้าพาชาติไทย
ให้ผู้คนรักใคร่เหมือน ในฝัน
ให้ทุกวันเมืองไทยน่าหลงใหล
ให้ประเทศเขตบ้านเรามั่นใจ
ให้ธงไทยปลิวสะบัดพัดมั่นคง
26 กันยายน 2550 12:21 น.
กชมนวรรณ
ขอท้าวความวันงานบุญเดือนสิบ
สู่มวลมิตรถิ่นอื่นชื่นชมหนา
เป็นตำนานประเพณีมีนานมา
ที่ศึกษาเล่าขานตำนานไทย
เริ่มจากรับญาติมิตรที่เป็นเปรต
ด้วยผลเหตุแห่งกรรมไฉน
บาปหนักหนาคราวายชีวาไป
ตกทุกข์ในอเวจีที่จำนน
เมื่อถึงวันแรมหนึ่งค่ำในเดือนสิบ
ผู้ทรงฤทธิ์ในนรกปลดหลุดพ้น
ให้ล่องลอยเยี่ยมบ้านเคยครองตน
ปีละหนตนละสิบห้าวัน
เมื่อถึงวันลูกหลานเตรียมสำรับ
พร้อมประดับกับลาพาสุขสันต์
ขนมต้มส้มสูกสารพัน
พร้อมนัดกันญาติมิตรชิดกลมเกลียว
พวกสำหรับจัดทำล้วนสรรหา
มีที่มาหนาทำจากข้าวเหนียว
บ้างเพราะเปรตรูปากเล็กนิดเดียว
ทั้งผอมเรียวเที่ยวขอหนอส่วนบุญ
อีกข้าวต้มสามเหลี่ยมต้องเตรียมไว้
เพื่อจักให้ญาติเปรตไว้เพื่อขุน
เป็นภักษาหารกันไว้เพื่อจะตุน
ใช้เป็นทุนบุญส่งปีต่อไป
ทั้งขนมบ้านเราเรียกเจาะหู
ทำเป็นรูวงกลมให้ลื่นไหล
แทนเหมือนเบี้ยรายทางที่ผ่านไกล
เพื่อจักใช้ผ่านทางวางรายเรียง
เมื่อบรรจบครบสิบห้าพาให้หมอง
แต่ฉลองส่งกลับมิอาจเลี่ยง
กลับนรกตกทุกข์มิอาจเบี่ยง
อย่าเอาเยี่ยงทำบาปจักทุกข์ทน
เตรียมขนมลาต้มเหมือนหนแรก
ให้เปรตแบกแยกกลับอย่าสับสน
ไม่อาจรวมร่วมอยุ่กับหมู่คน
ต้องทุกข์ทนล่วงผ่านกาลเวลา
บุญครั้งหลังตรงวันแรมสิบห้า
เดือนสิบหนาก่อนออกพระพรรษา
มีแห่หมรํบสำรับในวัดวา
เพื่อส่งลาญาติผีนี้ใช้กรรม
บุญเดือนสิบมีเล่าเป็นข่าวสาร
คือตำนานสานต่อขออย่าขำ
กตัญญูสู่บรรชนคนจงจำ
สืบต่อทำดำเนินสานสืบไป
อีกทั้งเป็นเช่นร่วมมวลลูกหลาน
แสนสำราญงานเลื่องถิ่นเมืองใต้
ประเพณีชี้ชัดขจรไกล
ส่งเสริมไว้ไกล้ไกลคอยเกื้อหนุน
19 กันยายน 2550 14:07 น.
กชมนวรรณ
แสงตะวันสะท้อนย้อนต่ำลง
เดี๋ยวบุหรงคงเคลื่อนมาเยือนแสง
ดวงดาราระยิบพราวราวแสดง
ช่วยส่องแสงแทนตะวันที่ลับลา
สายลมโชยพริ้วพริ้วหวิวหวิวจิต
หวลครวญคิดถึงวันที่ผ่านหนา
หวลถึงกาลย้อนหลังวันเวลา
ปราถนาหาความยามหลังขอ
มาวันนี้คิดว่าคงถึงครึ่ง
ฝนส่วนหนึ่งที่ผ่านหนาวเหน็บหนอ
แดดที่ส่องโดนบ้างมีมากพอ
ไม่เคยท้อเคยถอยคอยรับมัน
เคยนั่งมองท้องฟ้าคราสวยใส
ด้วยในวัยอ่อนหวานหัดสานฝัน
จิตเบิกบานคิดฝันสารพัน
ล้วนงามสรรแต่งแต้มแซมชมพู
ถึงวันนี้ครึ่งหนึ่งของชีวิต
สิ่งที่วาดคาดหวังตั้งไว้หรู
สิ่งภิรมย์สมสั่งมิพลั่งพรู
ก็ยังอยู่คู่กันไปตามกาล
ต่อแต่นี้จะยึดถือไม่ยึดติด
จะปล่อยเพลงชีวิตให้อ่อนหวาน
จะไม่มีในคำว่านิยาม
จะไม่หยามเกียติใครให้คลอนแคลน
สิ่งยึดถือคือชาติ ศาสนา
คุณบิดรมารดาคนหวงแหน
จะยึดมั่นด้วยใจไร้พรมแดน
จักทดแทนในคุณของแผ่นดิน
จะรักษาน้ำใจในผองเพื่อน
จะตักเตือนใช่ทำมาติฉิน
จะผูกใจให้มีรักเป็นอาจิณ
จะปล่อยทิ้งใจหลงปลงอบาย..
16 กันยายน 2550 16:47 น.
กชมนวรรณ
กลอนนี้แต่งเพื่อขอบคุณผองเพื่อนต่อเนื่องจากกลอนhttp://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem106952.html
คำปลอบใจแสนซึ้งซึ่งเพื่อนรัก
มีมากนักส่งเสียงมาตามสาย
เมื่อครารู้ว่าหลานไม่สบาย
ไม่เดียวดายฝากฝังคำอวยพร
ขอขอบคุณผองเพื่อนเตือนใจหวัง
เพือนมิชังน้ำใจดั่งสิงขร
เป็นคำพูดสุดซึ้งจากบ้านกลอน
เอื้ออาทรท้อหายสบายใจ
ถึงวันนี้วันที่ดอกไม้เริ่ม
แตกกิ่งเสริมเพิ่มดอกออกสวยใส
จึงอยากฝากขอบคุณมิตรคนไกล
ให้คงไว้มิตรภาพตราบเท่านาน
ว่าดอกบัวชูก้านรับกับแสง
เหมือนแสดงแฝงธรรมจำผสาน
จากหมู่มิตรคิดดีนิรันด์กาล
จึงขับขานสานใจด้วยใยบัว
ดอกอัญชัญแย้มกลีบสีม่วงเข้ม
เหมือนเติมเต็มมิตรภาพครายิ้มหัว
มีเภทภัยใดใดไม่ขลาดกลัว
จึงบอกตัวส่งใจใส่อัญชัญ
ชบาซ้อนชูช่อก่อสีแสด
ทนต่อแดดแผดส่งตรงสีสัน
คล้ายหมูมิตรรวมจิตส่งให้กัน
ไม่มีวันลืมเลือนแม้เคลื่อนกาล
กระดังงาสงขลาดอกเต็มกิ่ง
แม้นยืนนิ่งส่งกลิ่นหอมอ่อนหวาน
ไมตรีมิตรที่ให้พร้อมกลีบบาน
แสนอ่อนหวานมิตรดีทุกถิ่นไกล
ช่อดอกแก้วหอมกรุ่นพุ่มสีขาว
ไม่ร่วงกราวดูงามพิสุทธิ์ใส
โยงมาเติมเรื่องดีในหัวใจ
กลิ่นหอมเจือเพื่อนคืนชื่นแห่งมิตร
กำลังใจดีดีมีคืนกลับ
ให้สำหรับเพื่อนรักชักลิขิต
ขอมีสุขเรี่ยวแรงดีเหมือนมีทฤธิ์
เพื่อพิชิตทุกข์โศกและโรคภัย
แรงที่อ่อนให้ฮึดมากลับแข็ง
กล้ามมีแรงเป็นมัดหน้าสดใส
ขอมีดีทั้งแรงกายและแรงใจ
อยู่หนใดไหนตอบขอขอบคุณ.
หน้าส่วนตัว
1933
