5 มิถุนายน 2550 11:56 น.
กชมนวรรณ
แต่ละคนค้นหาสิ่งมีค่า
ตีราคาว่าไว้เท่าไหร่หนอ
จักต้องมีถึงเท่าไหร่จึงบอกพอ
หรือต้องรอค้นหากันต่อไป
ฉันเฝ้ารอสิ่งมีค่าจากฟากฟ้า
ที่ตรึงตราพาจิตให้สดใส
เป็นเหมือนหนึ่งซึ้งตั้งกำลังใจ
อย่าหวั่นไหวไกลห่างเรื่องร้างลา
หรือว่าเกิดจากว่าฟ้ากำหนด
หริอปรากฎตามการปราถนา
หรือฟ้าแกล้งขาดความเมตตา
หรือถึงครารับกรรมเคยทำไว้
ตามหาฝันของฉัน...ฝันแค่
ให้เจ้าเป็น... เด็กดี
ให้เจ้ามี ... พลัง
ให้เจ้าเป็น... ความหวัง...ของแม่ต่อไป...
และ...สุดท้าย.. .แม่อยากได้ยินคำบอกรักจากเจ้าอีก ทุกๆ วัน นะลูก
2 มิถุนายน 2550 17:20 น.
กชมนวรรณ
ยามค่ำคืน...ยืนร้าง...เมืองหาดใหญ่
มองทางไหน...ช่างเงียบ...ไร้สีสรร
เป็นอย่างนี้...แล้วเมื่อไหร่...ตอนไหนกัน..
จะมี...ศรี...และ..สวรรค์...อย่างวันวาน..
อยู่ในเมืองเหมือนอยู่ในสนามรบ...
เกรงต้องพบ...ต้องเจอ...จึงเล่าขาน
มาแต่งกลอน...บอกกล่าว....ใช่ประจาน
แต่อยากสาน...กาลกลับ....เหมือนเคยมี.
ทั้งข่าวขู่...กู้ไว้...มิว่างเว้น
เหมือนกับเซ่น...สังเวย...จึงอยากหนี.
ไม่เคยคิด..เรื่องร้าย....มาราวี
หรือให้พลี ชีวี..สักกี่คน..
เราเป็นไทย ใคร่ท้วง อยากวอนขอ...
จงเพียงพอ..ขอไว้....อย่าสับสน
จงทบทวน...หาเหตุ...อย่าวกวน
มากเสียงกร่น..คร่ำครวญ...ทวงวันวาน...
หน้าส่วนตัว
876
