23 มิถุนายน 2551 22:18 น.
กชมนวรรณ
งามอย่างไรดูดีมีคุณค่า
งามใบหน้าเสริมแต่งแต้มสีสรร
งามน้ำใจให้เพื่อนมิเคืองกัน
งามแบบฝันจรรยาพากายงาม
งามคำพูดพูดดีมีคนรัก
งามตระหนักคิดดีมิผลีผลาม
งามประเสริฐตัดเมามัวไม่มั่วกาม
งามน่าขามยอมมอบตอบด้วยใจ
งามร่างกายแต่งงามตามเสื้อผ้า
งามแท้หนาหากแต่งงามตามสมัย
งามคนชมชุดงามสมตามวัย
งามซ่อนไว้ไม่อวดทรวดทรงนวล
งามเพียงรูปไม่นานอย่าถวิล
งามยุพินครองตัวเนื้อสงวน
งามสดใสสมวัยจงทบทวน
งามสมส่วนล้วนสื่อจากใจกาย
งามอีกอย่างพึงมีกิริยา
งามภาษาชัดออกไม่หล่นหาย
งามสมหญิงนิ่งก่อนสอนให้อาย
งามไม่คลายหมายชี้ที่มีธรรม
งามบรรยายที่กล่าวเพียงน้อยนิด
งามจริตคิดดีมิถลำ
งามสิ่งดีหนีชั่วตัวต้องจำ
งามน้ำคำทำดีนี่คืองาม
16 มิถุนายน 2551 11:15 น.
กชมนวรรณ
เป็นนกน้อยถูกพรากจากอกแม่
มาตั้งแต่เยาว์วัยไร้ทางหนี
เขาจับกักขังกรงเลี้ยงอย่างดี
ไม่ประสีประสาเรื่องหากิน
ถึงเวลาเขายื่นเหยื่อมาป้อน
ยืนเกาะคอนร้อนหนาวเปล่าถวิล
ขยับปีกเพียงกรงน้อยคอยโบยบิน
ความเคยชินกินอยู่รู้เวลา
แค่รู้จักพาตัวบินทั่วกรง
มิพะวงพงไพรเหิรเวหา
ไร้เภทภัยด้วยกรงคุ้มกายา
ส่งภาษาเจื้อยแจ้วในกรงทอง
เห็นโลกกว้างผ่านกรงแค่สงสัย
เรื่องป่าใหญ่ไพรกว้างทั้งเพื่อนผอง
เจ้านกน้อยเกาะคอนแค่ยืนมอง
นึกอยากลองท่องนภาพนาไพร
เห็นกรงเปิดเพริศจิตจึงคิดหนี
เจ้าผกผินบินรี่สู่ฟ้าใส
มิเคยรู้สู้ด้นร่อนบินไป
ป่ากว้างใหญ่ฟ้าสูงสุดแรงโบย
แสนอนาถคาดผิดเจ้าคิดหนัก
ไม่รู้จักหาอาหารประทังโหย
จะหาฝูงรวมกลุ่มก็อิดโรย
สายลมโชยโอบเจ้าลงเคล้าดิน
๐บินหลาน่าชม
กางปีกถลาลม ร่อนพลิ้วปลิวไหว
ระเริงสำราญ เบิกบานทั่วไพร
มิหวั่นสิ่งใด ป่าใหญ่ใบบัง
๐ตะวันสาดส่อง
บินหลาเจ้ามอง เมืองใหญ่ใจหวัง
เห็นเป็นฉิมพลี อยากลี้จากรัง
รังสีเปล่งปลั่ง คงดั่งวิมาน
๐ตะวันแผดส่อง
บินหลาลำพอง คะนองฝันหวาน
กางปีกสง่า เริงร่าลาลาน
สุดจักทัดทาน สุดขานอาลัย
๐ณ กลางแดนสรวง
เจอแต่สิ่งลวง มากเหตุเภทภัย
เหมือนเจอวิบาก เศษซากน้ำใจ
ยากหาจากใคร ด้วยไร้ฝูงบิน
๐ดั่งนกปีกอ่อน
บินไหนโดนต้อน น้ำตาร่วงริน
อยากชื่นคืนคอน สะท้อนถวิล
กรุ่นกลิ่นอายดิน ชีวินกลางไพร
๐เลือนรางอัศดง
ยินลำนำพง สายชลแดดใส
มโนเจิดแจ่ม รอนแรมทำไม?
บินหลาถามใจ พิไรรำพัน
๐สายลมพัดกรู
ดั่งเหมือนเสียงกู่ คืนสู่ถิ่นผัน
ลำนำแสงจันทร์ สู่ฝันเสรี
คอนวนาลี พงพีพฤกษ์ไพร
12 มิถุนายน 2551 07:19 น.
กชมนวรรณ
ประเสริฐเลิศดั่งแก้ว...............กุมุท
เปรียบหนึ่งเพ็ญพิสุทธิ์............แจ่มหล้า
พระคุณก่อประดุจ...................เทียมพ่อ แม่นา
แสงส่องทางเจิดจ้า..................ท่านนั้นคือครู
ร้อยอักษราว่ากลอนตามสอนสั่ง
ใช้แทนดั่งบุพผาผกาหอม
แทนดอกเข็มมะเขือเป็นพะยอม
จัดแล้วน้อมค้อมส่งบูชาครู
อภิวาทจากใจคนเป็นศิษย์
หมั่นประดิษฐ์คิดถ้อยร้อยคำหรู
เพื่อตอบแทนพระคุณที่เอ็นดู
อีกช่วยปูรู้กว้างชี้ทางเดิน
มาลัยอักษราพานำส่ง
ธูปเทียนธรรมบรรจงเพื่อสรรเสริญ
ก้มเศียรราบกราบครูผู้เจริญ
แล้วยกเทินเหนือเกล้าไหว้ครูบาฯ
จักขอเป็นเช่นดั่งต้นหญ้าแพรก
จะสอดแทรกแยกแยะและรักษา
หมายสืบทอดสอดคล้องเจตนา
ใช้ธรรมาพาตนเพื่อพ้นภัย
ขอตั้งจิตประณตกำหนดสู่
ทุกคุณครูผู้ส่องทางไสว
จุดประทีปสว่างกลางดวงใจ
ปาเจราฯว่าไปเทิดไท้ครู
31 พฤษภาคม 2551 19:14 น.
กชมนวรรณ
มีสองมือคุ้นเคยโอบเอื้อให้
แทนหนึ่งใจใคร่รับขับผวา
หนึ่งมือกุมซึมซับแทนวาจา
อีกหนึ่งเช็ดน้ำตากลัวลาไกล
พร่ำส่งเสียงคุ้นเคยเอ่ยกระซิบ
ดาวระยิบหยิบหาเรื่องราวใส่
คอยคุยเฟื่องเรื่องก่อนอย่าอ่อนใจ
จักคว้าไขว่เพื่อเธออย่าเผลอลา
ส่งอ้อมกอดพรอดพร่ำรำพันรัก
มิเคยจักสมมาดปรารถนา
หวังช่วยผ่อนเรี่ยวแรงที่อ่อนล้า
จงหวนหามาคืนชื่นอย่างเดิม
ความห่วงใยใจดวงนี้มิเคยเปลี่ยน
ส่งแวะเวียนสู่อีกใจให้ฮึกเหิม
เพียงแค่เธอรับรู้อยู่เช่นเดิม
จักหมั่นเพิ่มเสริมส่งตรงดวงใจ
อย่าท้อถอยคอยก่อนนะ...ที่รัก
พึงตระหนักถีงค่าอย่าผลักไส
รู้ว่าเหนื่อยปวดร้าวสุดก้าวไป
อย่าหวั่นไหวไกลจรย้อนกลับมา
ท่ามกลางความหนาวเหน็บและเจ็บร้าว
ค่อยค่อยก้าวข้ามผ่านมันเถิดหนา
ขออย่าหยุดฉุดห้วงใจภาวนา
ก้าวกลับมาขอผ่านด่านนี้ไป
หมดหัวใจทุกอณูรับรู้เถิด
อย่าเตลิดเพริศกลัวและหวั่นไหว
แม้จักล้าเหน็ดเหนื่อยสักเพียงใด
รับรู้ไว้ใจนี้พลีทั้งดวง
ส่งมือเธอให้เขาดูแลต่อ
อย่าตัดพ้อต่อว่าทุกข์ใหญ่หลวง
เส้นขอบฟ้าพาฝันนั้นภาพลวง
ขอเธอล่วงก้าวข้ามผ่านพ้นไป
18 พฤษภาคม 2551 08:58 น.
กชมนวรรณ
แสงธรรมนำส่องหล้า มานาน
สืบต่อจวบถึงกาล ด่านนี้
ตามรอยท่องตำนาน อันเนิ่น ภพเฮย
ธารหลั่งธรรมาชี้ ผ่านพ้นภัยพาล
ปณิธานหลั่งท่วมท้น ดวงจิต
สงบนิ่งอัญชลิต ดับร้อน
จรรโลงแผ่ชีวิต หันสู่ สุขนอ
ทุกสิ่งมองสะท้อน แก่นแท้เป็นไฉน
ธารธรรมไหลหล่อเลี้ยง ตามกระแส
วัฏจักรค่อยผันแปร เร่งเร้า
เพียงพินิจเพ่งตาแล พิศทั่ว ถึงนา
คิดชั่วนำตัวเข้า สู่ข้องกักกรรม
หลักธรรมนำสู่..รู้ แยบยล
ปฏิบัติบ่อยฝึกตน แกร่งได้
ทุกขังชั่งบัดดล จิตหม่น เจ็บเอย
ปลดปล่อยละวางไว้ ห่างร้อนหยุดแสวง
แรงกรรมดุจไกว่ล้อ หมุนวน
เป็นดั่งใบไม้วน ร่วงพื้น
ชีพวายไป่รอดชนม์ คืนฝั่ง เดิมนา
ทุกอย่างวางเห็นครื้น สิ่งล้วนสมมุติ
หน้าส่วนตัว
3932
