6 สิงหาคม 2547 18:20 น.
ก.ศ.กษิพจน์
โอ้นิราศจากไกลใจจากบ้าน
จากมานานพากเพียรเรียนดั่งหวัง
จากแม่มาแม่ครับใจลูกยัง
เป็นห่วงหน้าพะวงหลังเพราะยังคอย
โอ้แม่พระแม่จากแม่ของลูก
แม่คอยปลูกต้นจักมิถอย
แม่ของลูกลูกรักมากมิน้อย
ใจลูกคอยคิดถึงจึงเขียนกลอน
แม่ครับแม่ตัวลูกคิดถึงบ้าน
ลูกคิดถึงวันวาลคำแม่สอน
แม่ครับแม่ลูกคิดถึงอยากไปนอน
กอดแม่ก่อนลูกหลับกลับตาลง
ลูกจำได้เวลาลูกนอนกอดแม่
จำแน่แท้แม่ครับลูกไม่หลง
คิดถึงบ้านคิดถึงแน่จำนงค์
สักวันคงได้กลับให้จับใจ
อยู่คนเดียวเวลาเหงาคิดถึงแม่
ป่านนี้แลแม่ลูกจะอยู่ไหน
กลับจากที่ทำงานแล้วหรือไม่
แม่ครับใจว้าเหว่เศร้าเอกา
...........คิดถึง.สุดจะบรรยายออกมาเป็นตัวอักษร...
6 สิงหาคม 2547 18:10 น.
ก.ศ.กษิพจน์
โอ้อกเอ๋ยเคยรักสลักแล้ว
บรรจงแน่วแนบแน่ไม่แปรผัน
จิตวิญญาณอ่านรักจักทุกวัน
ในใจนั้นมีเพียงเจ้าเฝ้ารอคอย
บรรจงเขียนคำว่ารักลงในจิต
ใจลิขิตคำว่าหวงเป็นบ่วงสอย
ถ้าทำได้ทั้งดาวเดือนที่เลื่อนลอย
ใจจะสอยเก็บไว้ให้กับคุณ
บรรจงสร้างทางรักจากใจผม
แต่แรงลมโหมพัดกลัดกลุ้มหมุน
วนเวียนว่ายก่ายก่อพอคําจุน
ใจของคุณไม่แยแสแน่กระไร
โอ้อกเอ๋ยอกข้ามาตรมเศร้า
โอ้อกเอ๋ยมันเคล้าด้วยสงสัย
โอ้อกเอ๋ยอกข้าชําหรือไร
โอ้หัวใจของข้าพาระทม
6 สิงหาคม 2547 18:03 น.
ก.ศ.กษิพจน์
โอ้ใจเอ๋ยเคยบอกออกจากจิต
ว่าข้าคิดรักเจ้าไม่แปรผัน
ในใจข้าคิดถึงเจ้าอยู่ทุกวัน
ห้องใจนั้นทั้งสี่มีแต่เธอ
6 สิงหาคม 2547 16:57 น.
ก.ศ.กษิพจน์
สักวาคนเรานั้นต้องฝัน
ว่าสักวันเรานั้นเป็นไฉน
จำต้องฝันวางไว้ให้อยู่ไกล
แล้วจงใช้ความพยายามตามเอามา
มีคำว่าฝันให้ไกลไปให้ถึง
เป็นคำซึ่งคิดดูรู้คุณค่า
หากไม่ฝันแล้วจะไปเช่นไรนา
แล้วจะรู้คุณค่ามันอย่างไร
แต่ฝันไกลไม่ใช่ว่าฝันเฟื่อง
ฝันถูกเรื่องไม่ใช่จิตหลงไหล
ฝันที่ดีจริงอยู่ฝันให้ไกล
แต่ต้องไม่เกินจริงสิ่งแน่เอย
5 สิงหาคม 2547 16:29 น.
ก.ศ.กษิพจน์
สุดอาลัยเดาใจของเธอได้
เราผู้ชายพูดไปมีแต่เสีย
พูดไปมากเขาบอกว่าไม่เคลียร์
สุดระเหี่ยอ่อนเปลี้ยในหัวใจ
สุดอาลัยเดาใจเธอไม่ออก
ปากก็บอกว่าไม่รักมักสงสัย
แต่เวลาเราทำอะไรไป
เหมือนหัวใจเธอนั้นจะขาดรอน
ถามว่ารักผมหรือเปล่าตอบว่าไม่
แล้วอะไรอยู่ข้างในใจของหล่อน
เข้าใจยากจริงๆยิ่งอาทร
จึงเขียนกลอนถามความเห็นเป็นเช่นไร
หน้าส่วนตัว
1794
