ฉันพลัดหลงกับความฝัน

zonkung

ฉันพลัดหลงกับความฝัน
ยามเด็กเราอยู่ด้วยกันอย่างแสนหวาน 
ฉันจับมือความฝันจูงไปไหนมาไหนตลอดทาง
ฉันไม่เคยเดินห่างออกมาเพียงลำพัง
เพียงเสี้ยวเวลา ความอึกทึกในชีวิตเกิดขึ้นนั้น
รวดเร็ว มากมาย จนรับไม่ทัน ฉับพลันมือแห่งความฝันหายไป
ฉันยืนนิ่งกับที่ สับสนกับความรู้สึกที่มีไปไหนไม่ได้
ฉันกลัว ฉันร้องไห้อย่างไม่อาย ใครก็ได้ช่วยฉันตามฝันกลับมา
ฉันวิ่งไปที่นี่ที่นั่น ตะโกนหาความฝันให้มาหา
กลับมานะ กลับมาอยู่ช่วยนำทาง ฉันก้าวต่อไม่ได้เพียงลำพัง
ฉันออกวิ่งครั้งแล้วครั้งเล่า ออกสู่ถนนที่เห็นแม้เงาแห่งความฝัน
เมื่อฉันคว้ามือนั้นมาอีกครั้ง ความฝันนั้นกลับไม่ใช่ของฉันคนนี้
นั่นก็ไม่ใช่ นี่ก็ไม่ใช่ บนถนนฝันของใคร ต่อ ใคร มารวมไปหมดที่นี่
แล้วฝันของฉันล่ะ อยู่ไหนตอนนี้ หรือ ฉันเองต้องยอมรับสักที..
--ว่าฉันจำฝันที่มีไม่ได้เเล้ว--