28 กันยายน 2547 01:30 น.
zonkung
หัวใจเต้นช้า-ช้า
ด้วยมันล้าแรงอ่อนจะเคลื่อนไหว
หลับทั้งน้ำตายังคลออยู่ข้างใน
ฉันจะมีวันใหม่ได้อย่างไรกัน
เมื่อคนที่รักมากห่างไกลแล้ว
โดยไม่มีวี่แววคิดถึงฉัน
ทรมาน คลั่งในใจอยู่นานวัน
รู้ว่าเลิกกันแต่ฉันไม่อาจลืม
ฉันฝืนไม่รักเธอไม่ได้
คล้าย-คล้ายใจรอเวลาจะรื้อฟิ้น
หวังซักวันเธออาจกลับ+คืน
วันนั้นฉันคงตื่นจากน้ำตา
20 เมษายน 2547 00:44 น.
zonkung
ค่ำคืนที่เปลี่ยนไป
ร้องไห้กับความหลัง
น้ำตาไม่ยับยั้ง..เจ็บ...แต่คิดถึง
ไม่รู้ว่าทำไม..คนที่มากความหมายและลึกซึ้ง
จากไปทั้งที่อ้อนวอนฉุดดึง...หรือที่ผ่านมาแค่ลวงตา
ทั้งคำรักและอ้อมกอดอุ่นกาย
ทั้งอิงซบ..มากคำหวานกระซิบหา
ทั้งไอรักที่เริงร้อนในราตรีกาล
เพียงเรื่องเล่นฆ่าเวลาหรือไรกัน..
ค่ำคืนที่เปลี่ยนแปลง..
หลบเร้นเรื่องราวแห่งความหลัง
ไม่เคยทำได้เลยแม้สักวัน..
เธอทิ้งความเจ็บเป็นนิรันดร์..ไว้กับคนที่เธอลืม
20 เมษายน 2547 00:41 น.
zonkung
ฉันรักเธอ..
คำพูดที่ได้แต่เงียบงันเสมอเมื่อต่อหน้า
ฉันบอกไม่ได้ด้วยเงื่อนไขของเวลา
และสิ่งที่เห็นตรงหน้าคือความจริง..
..................
เคียงข้างเธอคืน เขา คนนั้น
คนที่ยอมเธอทุกสิ่งเช่นกัน..รู้ใช่ไหม
อย่าหวั่นไหวกับสายตา..อย่าอาทรกับหัวใจ
ของคนที่มาเจอเธอสายเกินไป..ไม่ทันการณ์
16 เมษายน 2547 03:46 น.
zonkung
หมดใจไปนานแล้วตั้งแต่วันนั้น
วันที่เธอไม่เห็นค่ากันและจากไกล
วันนี้กลับมาหาในฐานะอะไร..
ช่วยอยู่ห่างได้ไหม...วันนี้เราไม่ใช่คนรักกัน
.............
เหตุผลที่เธอมีพูดมาจะรับฟัง
ถึงคราวเหตุผลฉันมั่ง
เธอฟังกันให้ดี-ดี...
ไม่มีความหลัง..ไม่มีลึกซึ้ง
ไม่มีที่หนึ่งไม่มีที่สอง..
ไม่มีที่ให้เธอแม้แต่ตัวสำรอง
ส่วนที่เธอเคยครอบครองมันเปลี่ยนมือ
..........
นี่คือเหตุผลสุดท้าย
คนทำลายไม่มีสิทธิ์...จะรื้อฟื้น
ฉันมีคนดึงไว้ไม่ให้ใจมันกลับคืน
และเธอเองควรจะตื่นมารับรู้ความเจ็บเสียที
4 มีนาคม 2547 01:05 น.
zonkung
ฉันไม่ได้ทรมานเพราะความรัก..แต่ความรักต่างหากที่ทรมานฉัน
ฉันจะบอกเธออย่างไรว่าฉันไม่รักเธอ..ทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกเหล่านั้น
จะต้องอีกสักกี่วันถึงจะพบกันทั้งที่ใจเราต่างเรียกร้อง
ความไกลทำหน้าที่ของมันและความรักก็ทำเช่นกันด้วย
ความเงียบไม่ได้เลวร้ายเสมอไปหากในนั้นมีเธออยู่
บางทีความรักซับซ้อน..บางทีง่ายแก่ความเข้าใจ...และเธอเองก็เป็นเช่นนั้น