ในคืนที่เปล่าเปลือย ฉันยืนคว้างกลางลมหนาว แสงจันทร์ทอแสงบางเบา นึกถึงความเป็นเราที่หายไป ภาพเธอที่เลือนราง ตามไขว่คว้าให้กลับมาชิดใกล้ ดั่งไล่ตามเงาที่จับต้องไม่พบอะไร เหลือเพียงความเปล่าไร้ข้างกายเวลานี้ โอบกอดให้ไออุ่นตัวเอง ขับไล่ความคว้างเคว้งจากที่นี่ กระซิบแผ่วเบาไม่เป็นไร-ไม่เป็นไรนะคนดี ไม่เหลือใครที่มี---ฉันยินดีที่จะรักตัวเอง