16 กันยายน 2545 21:37 น.
zonkung
คิดถึงคนที่ไม่เคยเห็นหน้า
คิดถึงคนที่รู้จักผ่านตัวอักษร
คิดถึง-คิดถึงมากมายก่ายกอง
คิดถึงจนรุ่มร้อนเกินหลับตา
คิดถึงในวันที่ไม่ได้พบเจอ
คิดถึงเธอมากจนต้องโหยหา
คิดถึงเธอแทบทุกวันเวลา
คิดถึงเธอเกินอัตราจะยั้งใจ
คิดถึงเธอละเมอทุกค่ำคืน
คิดถึงเธอจนเพ้อจนหวั่นไหว
คิดถึงจนไม่รู้จะจบกลอนบทนี้ยังไง
เพราะถึงเขียนจนจบได้
แต่ความคิดถึงมากมายมันจบไม่ลง
16 กันยายน 2545 02:03 น.
zonkung
ว่าจะเขียนอะไรก่อนจะนอน
หากเขียนเป็นคำกลอนคงเข้าท่า
แต่ไม่รู้ทำไมเขียนไปเขียนมา
เหมือนคนบ่นพึมพัมมากกว่า..ไม่เข้าใจ
เป็นค่ำคืนแห่งการนอนไม่หลับ
นอนนับแกะจนหมดฟาร์มตายังใส
หรือเป็นเพราะมีบางอย่างอยู่ข้างในใจ
แต่คิด-คิดดูแล้วหาเท่าไหร่ไม่เห็นมี
คงเป็นเพราะใจมันไม่ยอมนอน
เอ..หรือเพราะมันไหวอ่อนกับเรื่องเมื่อกี้
หมาเริ่มหอนประสานเสียงกันเป็นอย่างดี
โธ่!ไม่น่าเลยหนังผีไงมาฉายตอนกลางคืน..
13 กันยายน 2545 00:47 น.
zonkung
ไม่อยากเป็นแล้วคนดี
ไม่อยากได้ยินคำ-คำนี้แล้วรู้ไหม
ได้ยินได้ฟังแล้วแทบขาดใจ
คนดีบ้าอะไร ไม่เห็นเธอมีใจต้องการ
เธอบอก อย่ามารักฉันเลย
ยังมีใครมากมายให้ค้นหา
เป็นเธอค้นหรือฉันค้นให้บอกมา
จะได้ไม่เสียเวลามาร่ำไร
หากเธอไม่รักไม่ต้องการ
พูดมาอย่างที่ใจอยากเลยก็ได้
ไม่ต้องแล้วคำว่าเธอดีเกินไป
ได้ยินแล้วเหนื่อยใจ..อยากจะเลว
10 กันยายน 2545 19:49 น.
zonkung
ฟ้าฝนไม่เป็นใจ..กับการเดินทางไกลครั้งนี้
ส่งลมพายุมากมี...กระหน่ำขวางให้หลบไปพักข้างทาง
วิ่ง-วิ่งมาแต่ไกล..ใครหนอยืนเดียวดายอ้างว้าง
เธอส่งยิ้มทักเรา.เราส่งคืนตาม..แล้วต่างเงียบกันไป
ยืนมองพายุฝน..ดูท่าคงอีกนานกว่าจะหาย
ได้กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นมาแต่ไกล..หันไปมองหาที่มา
คุณจะไปกับผมไหม ..มีร้านกาแฟไม่ไกลอยู่ข้างหน้า
ฝนยังไม่หยุดแล้วยังใกล้เวลา..ที่ฟ้าจะทำหน้าที่ดับไฟ
เธอยืนมองหน้างง-งง บอกตามตรง..ฉันไม่กล้าไปไหน
กับคนที่ไม่รู้แม้แต่ว่าชื่ออะไร อ้อ ผมชื่อซน ว่าไง
จะไปกันหรือยัง ฉันชื่อว่าพิม เธอยิ้มบอกสั้น-สั้น
เราสองวิ่งฝ่าฝนไปด้วยกัน ไม่นานถึงร้านกาแฟ
ผมกำลังจะเดินทาง ไปตามหาความรักแท้ อยากหาใครสักคนดูแล
ฉันเชื่อว่าไม่ใช่แน่ที่คุณบอกมา เธอยิ้มอย่างรู้ทัน
ทำเอาเขินจนไม่กล้าหันไปมองหน้า เปลี่ยนเรื่องเลยดีกว่า
แล้วคุณล่ะ จะเดินทางไปที่ใด ฉันไปเรื่อยๆ รอมแรมไปทุกที่ไกลใกล้
แล้วเราต่างคุยกันไป อีกสักพักใหญ่จนฝนเริ่มซา
นี่ก้อมืดค่ำ... คุณยังจะเดินทางต่อไปหรือไม่น่า...
เอางี้ ที่นี่มีที่พักนี่นา อยู่พักเอาแรงดีกว่าตื่นเช้าแล้วค่อยไป
ไม่ใช่อย่างที่คิด คนละห้องไงอย่าเข้าใจผิดรู้มั้ย เธอยิ้มไม่ว่าอะไร
แล้วแยกย้ายกันไปตามห้องตัวเอง.....แต่สุดท้ายเราต่างนอนไม่หลับ
เลยมานั่ง.. พูดคุยถึงความฝัน.....ที่ต่างวิ่งหาอยู่...พูดคุยไปถึงทุกที่ทุกฤดู
ที่เราเคยไปเห็นไปสัมผัสมา....คุยไปจนหวั่นไหว..ไม่รู้เธอเป็นใคร
แต่น่าค้นหา..ยิ่งมองลึก.....ยิ่งจ้องตา..ถูกใจเกินกว่าจะพูดไป
นั่งคุยจนเกือบเช้า....เสียงฝีเท้าพระอาทิตย์...เดินมาใกล้
ไม่รู้หลับไหลไปเมื่อใด...รู้แต่ตื่นมาไม่เจอใครที่ควรเจอ
ทิ้งไว้เพียงข้อความ..บอกว่านักเดินทางอย่าพร่ำเพ้อ
เราต่างเป็นคนพเนจรที่มาพบเจอ...อย่าได้หลงละเมอถึงคนข้างทาง
เป็นเรื่องธรรมดาในการแรมรอน....ที่ต้องโคจรพบใครอีกมาก
หากแต่ฟ้าฝนเป็นใจ...ที่จะนำพา..เจอกันครั้งหน้า..คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
***หมายเหตุ*** ชื่อคนเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้น ไม่เกี่ยวข้องใดๆกับบุคคลที่มีอยู่จริง นะครับ ^_^
9 กันยายน 2545 22:34 น.
zonkung
เมื่อวันนี้เธอมีแต่ใจให้เขา
กับเรื่องเราอย่าให้ค้างคา
บอกมาเลยให้มันจบไปเถอะนะ
รักษาน้ำใจมันเสียดายเวลา
ฉันคนนี้ไม่เป็นไร...เพียงแค่นี้คงไม่ตาย
จะมีก็เพียงน้ำตา.....ไปอยู่กับเขา
ให้หมดตัวและหัวใจ
ไม่ต้องทิ้งไว้....เยื่อใยไม่ต้องการ
ถ้าหากแค่เพียงสงสาร...กลัวฉันทรมาน
ก็ไม่น่าทำกันอย่างนี้แต่แรกเลย.....
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟzonkung
หน้าส่วนตัว
724
