8 สิงหาคม 2545 15:35 น.
zonkung
ผ่านมาในทางสายเก่า
ที่-ที่เคยมีเรา..เธอกับฉัน
เส้นทางที่ใช้เดินร่วมกัน
กับหมื่นเรื่องราวที่ฝันอย่างสวยงาม
เธอกลับไปต่อเติมฝันกับใครอื่น
ปล่อยฉันใจพังครืนอย่างแหลกล้า
สลายลงท้ายสุดเหลือเพียงน้ำตา
เป็นเครื่องหมายยืนยันว่าฉันยังคงหายใจ
6 สิงหาคม 2545 23:50 น.
zonkung
ห้องที่ว่างเปล่าร้างไร้แล้วเงาของเพื่อนเก่า
หายไปไหนกันนะเพื่อนเรา
แอบไปนอนขี้เซากันหรือไร
ตื่นกันเถอะเพื่อนรักราตรีนี้ยาวไกลนักรู้มั้ย
มาท่องเที่ยวให้เบิกบานสำราญใจ
เช้าเมื่อไหร่ค่อยถึงเวลาเจ้าเหมียวนอน
6 สิงหาคม 2545 20:49 น.
zonkung
เมื่อลืมตาตื่นพบแล้วว่าเธอไม่อยู่ที่นี่
เหลือเพียงร่องรอยไออุ่นที่เคยมี
เหลือไว้เพียงสิ่งดี-ดีในความทรงจำ
ที่ตรงนี้เคยมีเธอ... ระเบียงที่เธอเคยนั่งฝัน
กระถางต้นไม้ที่เธอเฝ้าดูแลมัน..
สองมือโอบกอดที่ต้อนรับฉันยามตื่นขึ้นมา
กับข้าวฝีมือเธอ ห้ามฉันเสมออย่ายุ่มย่าม
ห้ามเข้าไปในครัวจนกว่าจะตักใส่จาน
เป็นรสรักหวานส่งมาให้ฉันกิน
ฉันยิ้มทั้งน้ำตาเกือบลืมไปแล้วเสียสิ้น
ว่าตอนนี้เธอไม่อยู่ได้ยินไม่รับรู้ความคิดถึงที่ฉันมี
หลับตาด้วยความร้าวไหว หัวใจร้องไห้ยิ่งกว่า
นานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่กลับมา แต่วันเวลากลับไม่ลบเธอจากใจ
5 สิงหาคม 2545 21:22 น.
zonkung
ฉันเขียนเป็นจดหมายบรรยายเรื่องราวความรักเรา
จำได้ไหมกับวันเก่า-เก่าวันที่นำเรามาพบกัน
เป็นวันคืนแห่งความสดชื่นเธอเหมือนเป็นสิ่งเติมเต็มของฉัน
ส่วนที่ขาดไปเธอเดินมายื่นให้อย่างครบครัน
จากนั้นเราจึงเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันตลอดมา
วันเวลามากค่าขึ้นเพราะเธอ ฉันมีเป้าหมายมั่นคงเสมอ
เมื่อมองไปข้างหน้า รู้แล้วว่าในชีวิตทุกวันเวลา
ฉันจะสร้างสรรค์สิ่งดีงามเพื่อใคร
วันเวลาที่ได้เธอเคียงข้าง จากเคว้งคว้าง อ้างว้างและหม่นไหม้
เพียงรอยยิ้มบาง-บาง สายตาอบอุ่นจากหัวใจ
และมือที่เกาะกุมฉันไว้ รักจึงไปแทนความร้าวที่เคยมี
วันเวลาของเราไม่เคยจบลง
แม้วันนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉันคนนี้
เป็นเพียงร่างเปล่าไร้แล้ววิญญาณที่มี
แต่คนดีอย่าได้มีห่วงอะไร
เธอจะยังคงมีชีวิตเสมอไปในใจฉัน
เธอจะยังคือคนที่สร้างแรงบันดาลใจให้แก่กัน...รู้ไหม
เธอจะยังเป็นแรงผลักดันสู่ฝันตลอดไป
อย่างที่เธอมีให้เสมอมา
ฉันขอจบจดหมายฉบับนี้ เพื่อที่จะได้เขียนต่อในปีหน้า
นำมามอบให้เธอตลอดฉันสัญญา
หากปีไหนไม่ได้มา ฉันคงนำไปส่งเธอด้วยตัวเอง
4 สิงหาคม 2545 02:04 น.
zonkung
เพราะเจ็บจำฝันร้ายในรักร้าว
น้ำตาพราวด้วยใครที่หลีกหนี
ครั้นหนึ่งเธอออดอ้อนจะภักดี
เธอมาบอกทั้งชีวีมีเพียงเรา
ในค่ำคืนหวานซึ้งยังจำได้
เธอแนบกายใกล้ชิดใจกระเส่า
เธอกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา
ทั้งมัวเมาลุ่มหลงเธอหมดใจ
เพราะเจ็บจำฝังลึกไปทั้งจิต
เมื่อถึงคราวเธอคิดคืนมาใหม่
ด้วยรู้แล้วเธอไม่ได้มาอย่างจริงใจ
ด้วยรู้ถึงความในฉันจึงไม่ลนลาน
อย่ามาถามรสรักหวานครั้งคราวนั้น
อย่ามาทำให้ใจฉันต้องรอนล้า
เมื่อรู้ซึ้งแล้วรสชาติเจ็บของน้ำตา
เมื่อรู้แล้วจึงไม่บ้าเดินกลับไป
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟzonkung
หน้าส่วนตัว
658
