4 ตุลาคม 2548 21:37 น.
zonkung
ในคืนที่เปล่าเปลือย
ฉันยืนคว้างกลางลมหนาว
แสงจันทร์ทอแสงบางเบา
นึกถึงความเป็นเราที่หายไป
ภาพเธอที่เลือนราง
ตามไขว่คว้าให้กลับมาชิดใกล้
ดั่งไล่ตามเงาที่จับต้องไม่พบอะไร
เหลือเพียงความเปล่าไร้ข้างกายเวลานี้
โอบกอดให้ไออุ่นตัวเอง
ขับไล่ความคว้างเคว้งจากที่นี่
กระซิบแผ่วเบาไม่เป็นไร-ไม่เป็นไรนะคนดี
ไม่เหลือใครที่มี---ฉันยินดีที่จะรักตัวเอง
5 กันยายน 2548 20:54 น.
zonkung
ฝืนหัวใจตัวเอง ที่ยอมหักห้ามใจ
ที่ยอมเป็นฝ่ายไปเพราะความปวดร้าว
ทนอยู่ไม่ไหว ทรมานไปเปล่า-เปล่า
เห็นเธอกับเขา อยู่เคียงข้างกัน
เคยคิดว่าคงดีเจ็บไปแบบนี้แล้วยังใกล้ชิดเธอ
ได้อยู่ดูแลเธอเสมออย่างเคยคงไม่เป็นไร
กล้ำกลืนภาพเธอกอดเขา สบตากับเขามันยิ่งเสียใจ
น้ำตาเกินจะหลั่งไหลเจ็บเกินทนไหว จบกันเท่านี้
อย่ารั้งกันด้วยสายตาที่เหมือนว่าขาดฉันไม่ได้
ปล่อยมือจากคนหนึ่งคนไป
เมื่อรักฉันไม่ได้...อย่าฝืนเก็บฉันไว้เลย
30 กรกฎาคม 2548 21:26 น.
zonkung
ริมฝีปากบางที่ฉันเคยได้สัมผัส
สองตาที่ฉันหลงรักแต่กลับสะท้อนภาพใคร
เพียงใบไม้ปลิดปลิว สายลมพลิ้วอ่อนไหว
เพียงชั่วฤดูกาลเธอเปลี่ยนไป ทิ้งเพียงคำรักไว้ให้จดจำ
มีประโยชน์อันใดเล่า ที่ฉันมัวเมากับความหลัง
ถามใจตัวเองทุกวี่วัน คำตอบคือความทรงจำยังฝังใจ
รอยรักยังคงอุ่นในกาย ปล่อยใจตัวเองให้ไร้ความหมายอย่างเต็มที่
อีกซักคืน ขอแค่อีกซักคืนเถิดคนดี ที่ฉันจะมีความนึกคิดถึงเธอ
ไร้สิ้นแล้วคราบน้ำตา วันเวลาทรมานที่นานเนิ่น
จะหยุดลงไร้ความปวดร้าวใดมาต่อเติม ---
หยุดลงพร้อมลมหายใจสุดท้ายที่ฉันมี
6 เมษายน 2548 00:34 น.
zonkung
มอบวิญญาณเจ้ามาสิแล้วจงเชื่อฟัง
ข้านั้นจะให้เจ้าดังปรารถนา ปิดตาซะ
ความดีชั่วไม่มีจริง ทำตามเจ้าอยากสิ แล้วเจ้าจะสมหวัง
คำปีศาจกระซิบพร่างพราย
ดุจคำสัญญาที่จะมอบให้ไว้หากเรายอมหลงกับดักมันเข้าไป
ชีวิตจะมอดไหม้ไร้วิญญา เปิดใจให้ระวังไว้
อย่ายอมแพ้พ่ายกับความมืดมนนั้น
ใช่แล้วชีวิตที่สุขสบายที่ต้องการมัน
จะทำให้เราลืมในความเป็นคน
เจ้ามนุษย์ต่ำต้อยเจ้าหรือจะดื้อดึงสู้ข้า
ความกล้าหาญน้อยนิดของเจ้าไม่มีน้ำยา
ก้มหัวให้ข้าแล้วจะเสกทุกอย่างให้เจ้าเป็นจริง
พลังอำนาจ ความร่ำรวยมั่งคั่ง ชีวิตที่นิรันดร์
บอกข้ามาสิเจ้าต้องการสิ่งใดกัน ตัวข้านั้นจะมอบให้ไม่รอรี
ไม่!! ข้าไม่ต้องการ ข้าไม่ยอมฟังเสียงซาตานอย่างเจ้า
ให้เชื่อฟัง ให้ภักดี เพื่อแลกกับสิ่งมอมเมา เจ้าจงฆ่าข้าเสียให้ตาย
ให้วิญญาณข้าสลายเป็นผง ให้ชิวิตข้าอับจนไร้ความหมาย
ยังดีเสียกว่ายอมให้เจ้ามาบงการให้วอดวาย
มันน่าละอายเสียดายความเป็นคน ....
28 กันยายน 2547 10:47 น.
zonkung
ไม่ทันบอกกล่าว
เธอลาลับหาย
ความรู้สึกข้างใน
ใครจะสนองมัน
รัก คิดถึง ห่วงใย
นิยามง่าย-ง่าย สั้น-สั้น
ของคนที่ครั้งหนึ่งมาผูกพัน
แต่เส้นทางฝัน
แยกเราออก 2 ทาง
...........
ระหว่างสายใยที่เหลือ
คือการคิดถึงกันบ้าง
ในวันเวลาที่อับจนหนทาง
ในความอ่อนบางของจิตใจ
แม้วันนี้ ความสัมพันธ์ที่เหลือ ที่มีให้
คือคนเคยผูกพัน คือคนที่เคยร่วมฝันในเยาว์วัย
ฉันเองก็ไม่ติดใจ ไม่เจ็บปวดอะไรกับมัน..
....
ร่องรอยสุดท้ายในความนึกคิด
ไม่ได้อยากหวนกลับไปแก้ไขอะไรกับเรื่องนั้น
แต่อยากเก็บไว้เป็นที่ระลึกของรอยจำ
ว่าครั้งหนึ่งมีคนมีรักให้แก่กัน เคียงกาย....
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟzonkung
หน้าส่วนตัว
1287
