15 มิถุนายน 2549 12:06 น.

ช่องว่างของความห่างไกล

บางครั้ง...........ฉันไม่รู้เลยว่าควรทำตัวอย่างไรถึงจะได้ชื่อว่าเป็นคนดี
บางครั้ง...........ฉันคิดในใจเสมอว่าความห่างไกลนั้นจะทำให้ใจเราห่างกันด้วยรึเปล่า
บางครั้ง...........การที่เราเชื่อใจกันมันกลับทำให้เรายิ่งหวาดระแวงมากกว่าเดิม
บางครั้ง...........ฉันกลับรู้สึกว่าเรานั้นยิ่งห่างไกลกันออกไปทุกที

อาจเป็นเพราะว่า.....เราอยู่ห่างไกลกันมากเกินไปเลยทำให้ใจเราสับสน
อาจเป็นเพราะว่า.....เรามีขอบฟ้ากั้นเราไว้ความรู้สึกในใจยังส่งไปได้ไม่เต็มที่
อาจเป็นเพราะว่า.......เราเดินบนเส้นทางที่มีแต่อุปสรรคมากมายที่คอยทำให้เราห่างกัน
อาจเป็นเพราะว่า.......รักของเรานั้น....ยังเติมใจให้กัน...ไม่เต็ม

แต่เธอรู้ใหมว่า.....เวลาที่ฉันอยู่ใกล้ๆเธอฉันรู้สึดอุ่นใจทุกครั้ง
แต่เธอรู้ใหมว่า.....เวลาที่ไม่มีเธออยู่เธอเป็นคนแรกที่คิดถึง
แต่เธอรู้ใหมว่า.....เวลาที่ใจฉันเหงาภาพเธอก็เข้ามาแบ่งเบาช่วยบรรเทาความเหงาในใจนี้
แต่เธอรู้ใหมว่า....เวลานี้....ฉันรักเธอหมดหัวใจ

เวลานี้ฉันรู้แล้วว่า...คนที่ฉันรักนั้นคือใคร......และฉันจะรักเธอตลอดไป...แม้ว่าวันนี้จะห่างไกล....แต่ฉันเชื่อว่า...สักวัน ...ความรักนั้นจะพาเรามาใกล้กัน