13 กุมภาพันธ์ 2548 12:35 น.
zilver
หากเปรียบชีวิตเป็นเหมือนเรือลำน้อย....เราก็คงได้แต่เฝ้าคอยว่าเมื่อไรจะถึงฟากฝั่งของทะเล มหาสมุทร หรือแม่น้ำที่กว้างใหญ่ไพศาล....จะแล่นไปได้ไกลจนถึงฝั่งเมื่อไรนั้น..ไม่มีใครรู้..อาจจะเปรียบเทียบคลื่นลม..อุปสรรคนั้นเหมือนดังเช่นปัญหาต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต..เหมือนสิ่งที่เข้ามาทดสอบเรือลำนั้นว่าแข็งแกร่งมากเพียงใด..จะไปถึงฟากฝั่งหรือไม่....และเมื่อพายุสงบ..เรือลำนั้นจะยังไปต่อได้หรือไม่...เพราะไม่มีอะไรแน่นอน..เรืออาจอับปางลงเมื่อได้เจอกับพายุลูกใหญ่ที่สาดซัดเข้ามา...เหมือนกับปัญหาที่ผ่านเข้ามาในชีวิตก็เปรียบได้กับพายุลูกใหญ่..ที่เข้ามาทดสอบใจของเรา....หากเปรียบชีวิตคนเป็นเหมือนมดตัวหนึ่งเราก็จะมองออกไปได้หลายแง่หลายมุม..มดอาจเป็นสัตว์ที่ตัวก็จริงแต่มันก็ยังสร้างรังขนาดใหญ่ได้ ไม่เพียงแต่มดเท่านั้นสัตว์ตัวเล็กอื่นๆก็สร้างรังขนาดใหญ่ได้..สัตว์เล็กเหล่านั้นสามารถใช่ชีวิตเอาตัวรอดอยู่ในโลกที่กว้างใหญ่แห่งนี้ได้..อย่างลงตัว..ในขณะที่สัตว์ใหญ่บางชนิดกลับอายุสั้นเพราะความใหญ่โตของร่างกายที่เป็นจุดเด่นทำให้เป็นที่น่าสนใจ...สิ่งมีชีวิตทุกชนิดรู้จักการปรับตัวให้กลมกลืนกับสภาพแวดล้อม..เพื่อเอาตัวรอด.คนเราก็ต้องรู้จักการปรับตัวเมื่อก้าวสู่สังคมที่ต่างออกไป...เปรียบดังเรือลำน้อยที่ลอยสู่มหาสมุทรที่ก้าวออกไป..เหมือน..ต้องเจอปัญหาอีกมากมายที่ผ่านเข้ามา...จงอยู่และเลือกที่จะเป็น..จะเป็นสัตว์ตัวเล็กๆเหมือนกับ มดที่มีความพยายาม..เอาตัวรอดได้..หรือจะเป็นเหมือนสัตว์ตัวใหญ่.....ก็แล้วแต่บุคคลแต่ละคนว่าเลือกที่จะเป็นแบบไหน..
....สำหรับผมตอนนี้กำลังถึงจุดเปลี่ยนของชีวิตและคิดว่าจะเป็นเรือลำน้อยที่มีความอุตสาหะ..จะพยามไปถึงฝั่ง..แม้ว่าจะไกลแค่ไหน..จะกว่างใหญ่สักเพียงใด.
...เพราะขนาดมดยังสามารถสร้างรังใหญ่โตได้...ผมก็ต้องสร้างชีวิตให้ดีขึ้นกว่าเดิม..ตราบที่ยังมีลมหายใจ
25 มกราคม 2548 19:04 น.
zilver
เช้าวันใหม่เวียนมาอีกวันแล้วสินะ...ชีวิตที่ซ้ำๆเดิมกำลังจะกลับมาอีกหน...
ตื่นนอนแล้วก็ไป.....ทำสิ่งต่างๆนาที่ซ้ำๆ..เดิมๆจนจำได้หมดแล้วว่าแต่ละวันจะต้องทำอะไรบ้าง... แต่เราก็ต้องทำเพราะมันเป็นหน้าที่ที่เราต้องกระทำ..คอยเฝ้าแต่บอกตัวเองไว้อย่างนั้น...
วันนี่เดินมาเรียนด้วยสายตาเหม่อลอยจนรถเกือบชน..จนคนเขาหาว่าเราบ้า...
แต่คนบ้าก็มีหัวใจใช่ใหม...บังเอิญหรือโชคชะตาที่วันนี้แปลกนิดนึงที่ไม่นั่งรถไปเรียนกลับเดินไปทั้งๆที่รีบ....ซะจนไม่มีเวลาได้พักผ่อน..เบื่อจังเลย
...แล้วจู่ๆก็มีเสียงบีบแตรดังมาแต่ไกลพอเหลียวไปมองกลับเห็นสิ่งที่ทำให้ใจต้องคิดหนัก..ใจเต้นรัว.เหมือนกลัวเขาจะจากไป...
.....ทักทายพูดจากันแค่ไม่กีคำแต่ก็ทำให้คิดถึงเรื่องราวเก่าๆขึ้นมา
ภาพเก่าเหล่านั้นเริ่มตั้งแต่รู้จักกันครั้งแรกจนวันสุดท้ายที่เราต้องห่างกัน...
ยังเสียดายที่วันนั้นไม่มีโอกาสได้บอกเธอว่ารัก..เพราะใจที่ไม่กล้าบอกให้เธอรู้ได้แต่เฝ้ามองดูเธออยู่ใกล้ๆ..คอยเป็นกำลังใจ..เป็นเพื่อนคุย เป็นที่ปรึกษา..ให้ยามมีปัญหา..ยามอ่อนล้าและสับสน....เฮ้อคิดถึงจัง
.....เสียงบีบแตรตะโกนด่าว่าเราบ้าอีกแล้วเพราะมัวแต่คิดเพลินจนเดินเกือบถูกชน..ทำให้ได้สติว่าต้องรีบไปทำสิ่งที่จำเจต่อไป..เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำแล้ว..ทำจนไม่มีเวลาพัก..แล้วมันทำให้ลืมเธอได้..จนวันนี้ก็ย่างเข้าปี ที่4แล้วสินะ..
ไม่รู้จะบังเอิญอะไรกันนักหนา..โอ้ฟ้าหนอฟ้า....จะคิดถึงและไม่ลืมเธอตลอดกาล..
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟzilver
หน้าส่วนตัว
1684
